Mieren
Het is bijna niet voor te stellen, maar rond 1960 was het een realiteit voor mijn moeder, vader en hun veertien kinderen; ze hadden geen koelkast. Hoe moesten de levensmiddelen dan bewaard worden? Ik hoorde als kind wel eens van grote koele kelders in grote huizen van rijke mensen. In mijn kinderlijke fantasie liepen die kelders helemaal door onder die grote huizen compleet met ondergrondse gangen, heel eng was dat, maar wel avontuurlijk. Van de gedachte alleen al kreeg je kriebels in je buik.
Wij beschikten alleen over een kelderkast in de keuken. Zo noemden wij de ruimte onder de trap naar de eerste verdieping. Na slechts drie treetjes dalen, stond je halfgebogen op het kleine vloertje, want anders stootte je je hoofd. Op een viertal ligplanken stonden een paar grote pannen, een vergiet en een tiental levensmiddelen. We waren arm, wat in dit geval nog een voordeel was want er was geen geld om veel voedsel tegelijk te kopen en wat er wel was kreeg geen kans om te bederven want werd al snel opgepeuzeld. We aten niet vaak vlees omdat dat te duur was, maar op een woensdag had moeder gehakt gekocht bij de slager. Het was een mooie, zonnige dag en ze vond het verstandig om het vlees in de kelderkast te leggen, een beetje voor de buis die naar buiten leidde. Daar zou het lekker koel liggen totdat ze ging koken. In de achtermiddag daalde mijn moeder af in de kelderkast om het vlees te pakken. Ik hoorde haar kreet en snelde naar de keuken.
Daar stond moeder met een groot wit bord in haar handen met daarop een geboetseerde berg gehakt. Vanboven, opzij, eigenlijk overal liepen zwarte mieren over het gehakt. Gatverdamme, ik gruwde. Mijn levendige fantasie sloeg alweer op hol, want ik vroeg me al snel af of er binnen in de berg ook mieren liepen. Ik zag het al helemaal voor me; al die mierengangetjes waardoor ze van het ene mierenholletje naar het andere gingen en bij elkaar op bezoek gingen, want dat was heel gemakkelijk met al die gangen natuurlijk. Moeder zette het bord op het aanrecht en draaide de kraan open. Ik keek weer naar de berg gehakt en besefte plotseling dat er geen geld was om ander vlees te kopen. Ik vroeg me af hoelang moeder had moeten sparen om ons zo te kunnen verwennen. Ik keek naar haar rug en dacht dat ze huilde.
Op dat moment verging de hele wereld voor mij.
Mijn moeder keerde zich om en lachte. Ik las haar vrolijke gezicht.
"Ach," zei ze, terwijl ze haar schouders ophaalde, "dat kan gebeuren."
En daarmee was het hele verhaal afgesloten. Zo was mijn moeder. Ze had een positieve levenshouding en had altijd alles goed in de hand. Ook haar veertien kinderen die ze goed onder de duim hield met haar dwingende blauw-grijze ogen. Ze duldde geen tegenspraak, het kwam niet in je hoofd op om haar iets te weigeren.
Ze kon hoofdrekenen en organiseren als de beste.
Moeder gooide de berg gehakt met mieren in de vuilnisbak en ging het avondeten bereiden. Het vlees werd, zoals vaak, vervangen door botersaus die we op onze aardappelen goten met de juslepel. Mijn moeder maakte altijd heerlijke botersaus, heel zacht en geel. Al snel zat ons grote gezin te smullen. Wij waren tevreden!
zeelandnet.nlGeplaatst in de categorie: ouders
mieren
718
Geef je reactie op deze inzending: