Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Waar gaat u met dat schilderij naar toe?

Een grote spanning neemt bezit van mijn lichaam. Het is de eerste keer dat ik met ecoline ga schilderen. Potjes met verschillende kleuren inkt staan als gedrilde soldaten in gelid, op mijn tafeltje. Een groot stuk papier, ongeveer zestig- bij tachtig centimeter, kijkt mij uitdagend aan. Daarnaast ligt een pipetje, een rietje, een spons en een klein emmertje water.Dat zijn de enige dingen die ik bij het vervaardigen van mijn schilderij zal gebruiken. Ik heb nog nooit een 'kunstwerk' gemaakt.

Met een grote spons wordt het papier vochtig gemaakt als een natte dweil. Onzeker en een beetje hijgend van opwinding doop ik het pipetje in de rode inkt en zuig een kleine hoeveelheid op. Voorzichtig valt de eerste druppel op het maagdelijk wit- en doorweekte papier. Ik blaas met het rietje de druppel naar alle kanten toe totdat ik me duizelig voel en het zwart voor mijn ogen wordt. Verbaasd en blij zie ik de ecoline uitvloeien tot iets wat in de verte op een ster lijkt. Na veel onverwachte vormen die ik tevoorschijn tover, word ik al wat overmoediger. Tussen de bedrijven door droogt het papier razendsnel, zodat ik het blad steeds moet laven met de inhoud van het emmertje. Ik giet de inkt op het papier en laat die nogal ongecontroleerd van links naar rechts en van boven naar beneden lopen. Het zweet staat op mijn neus. Inmiddels is in mijn hoofd een idee opgekomen; er moeten klaprozen op het schilderij staan. Deze schoonheden zijn mijn lievelingsbloemen. Ze doen mij denken aan mijn jeugd. Aan warme zomers, gele tarwevelden, korenbloemen, boterbloemen en alle prachtige andere veldbloemen in de bermen langs de wegen.

Ik ben nu helemaal goed op gang. Steeds wordt de kleur rood subtiel vermengd met andere kleuren, zoals geel en paars. Met veel fantasie zie ik al wat bloemblaadjes verschijnen. Het lukt me zelfs om een bloemknop te blazen. Ik voeg nog wat oranje toe omdat ik dat mooi vind. Ik heb geen enkel idee of dat wel volgens de wetten van de schildertechniek is. Ik schilder op een vrije manier en op mijn gevoel. Ik maak de hartjes van de bloemen extra nat en laat er wat zwarte druppeltjes inkt in vallen. Zo zien de rode bloemen er al heel
anders uit. Heel voorzichtig schilder ik de achtergrond. Ik ga achteruit en bekijk het kunstwerk van een afstandje. Ik ben verrast over het resultaat en tevreden en moet nu afwachten hoe de inkt opdroogt. Over een week zal ik mijn creatie pas terugzien.

Vandaag neem ik mijn klaprozen mee naar huis. Ik loop het ziekenhuis in waar ik een keer per week creatieve therapie krijg. De bloemen zijn lichter opgedroogd dan ik verwachtte. Dat is jammer, maar ik vind ze nog steeds fraai. Ik heb bij een bekende meubelzaak een grote lijst gekocht en met de hulp van een creatief therapeut wordt de afbeelding ingelijst. Zo kan het 'meesterwerk' niet kreuken. Daarna pakken we het schilderij goed in in bruin pakpapier.

Ik loop in de hal van het ziekenhuis en ga de richting van de grote draaideur uit. In een flits zie ik een oudere, blonde vrouw op me af stormen. "Wat heeft u daar!? roept ze met een snerpende stem. Het blijkt een van de receptionistes te zijn. "Dat is een schilderij," antwoord ik terwijl het zweet me uitbreekt.
Ik word woedend, mijn hart begint te bonzen en mijn mond wordt droog. Automatisch hebben mijn handen al een stuk van het bruine pakpapier losgetrokken. Dat gooit alleen maar meer olie op het vuur.
Want nu zegt ze de onvergetelijke woorden: "Waar gaat u met dat schilderij naar toe? Dat is van het ziekenhuis!" Ik kijk naar haar boze en verontwaardigde gezicht. "Dit schilderij is van mij. Dat heb ik gemaakt. Denkt u soms dat ik een dief ben. Dat vind ik niet zo prettig," antwoordt ik trots. Want uit het niets is een gedachte bij mij opgekomen; als zij denkt dat het schilderij van het ziekenhuis is, moet het wel mooi zijn. Ik krijg nog plezier in dit oponthoud. Mijn woede is verdwenen. Mopperend verwijnt de receptioniste en gaat weer achter de balie zitten. Terwijl ik wacht op een bekende die me op komt halen, blijft ze me nauwlettend in de gaten houden. Wanneer ik eindelijk door de grote draaideur ga en in de frisse buitenlucht sta, adem ik een paar keer diep in. Ik ga naar huis en hou mijn rode bloemen stevig vast.
Als ik een paar uur later met een hamer een spijker in de muur sla en mijn klaprozen ophang, heeft de lach op mijn gezicht me nog steeds niet verlaten.

Schrijver: Elvira Taelman, 27 juli 2009


Geplaatst in de categorie: hobby

2.4 met 7 stemmen 478



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)