Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

The making of Liesje

Liesje is mij overkomen. De ene dag was ze vol levenslust en ondeugd, de volgende staarde ze langs me heen, kwijlend. Huilen ook. Soms schreeuwen, machteloos.
Onpeilbaar verdriet, wat ze niet kon verwoorden, hoe ik ook vroeg en tastte.
Dan uren lang haar hoofd schudden. Niet eten. Dagen gezocht tot ik op de pannenkoeken kwam. Uren staren naar me.
Leeftijdloos. Uitgeteerd lijfje, geslachtloos.

Ik moest helemaal opnieuw beginnen met haar de basale vaardigheden bij te brengen.
Wakker worden, wassen, aankleden, eten, TV kijken, kortom alles wat wij zonder nadenken als routine beschouwen. Dat viel haar niet mee. Ze wilde wel, maar kon onmogelijk onthouden wat wanneer waar.
De buurvrouw bracht uitkomst. Die had een kerngezonde kleuter van drie, die hetzelfde moest leren, Pietje. Ze zette haar kind naast mijn Liesje. Liesje keek naar hem. Hij zei ik heet Pietje. Daar moest ze erg om lachen. Ikke Liesje. Pietje en Liesje. Lachen, tot ze hysterisch werd en moest worden gekalmeerd door buurvrouw.

Dat werkte eindelijk. Ze werd wel een beetje vijandig in mijn richting omdat ze nu haar aandacht aan twee mensen moest geven. Eigenlijk drie, met Pietje van buurvrouw meegerekend, maar die leerde haar snel waar de grenzen lagen.
Buurvrouw hield een toeziend oog. Zo ontstond een ménage à trois onder haar leiding, die mij in staat stelde mijn leven weer een beetje op orde te krijgen.

---

Tot het lot opnieuw ingreep. Geheten Internet. De vloek der goedwillende mensheid. Doet het altijd en geeft een vloed van zinloze informatie. Zo ook vorige week. Liesje zat zoetjes te brabbelen en ik was bezig aan een beleidsstuk. Dat is mijn taak. Ik bepaal wat er moet gebeuren met de firma en Pauline adopteert dat als haar geesteswerk en plukt de vruchten.

Klaar. Ik tikte op verzenden. Naar Pauline’s private mail-adres. Geen reactie. Ik legde het nog een keer vast onder een andere filename en tikte weer. Neen. Ontvanger weigert stond er plotseling. Zou ik onverhoeds dan toch zijn ontslagen? Ik ben een bijgelovig mens en alle storing zie ik als een vingerwijzing Satans.
Ik wachtte een half uurtje want Internet heeft kuren. Nee dus.

Ten einde raad greep ik naar vanouds meer beproefde middelen. Ik belde haar op. Direct nam ze op. ‘Waar blijf je nou met je stuk?’, bitste ze.
‘Allang klaar, maar je weigert het te ontvangen.’
‘Weigeren?’
Ja. Je machine tenminste. Hij pakt het niet.’
‘Wacht even.’
Vloekend komt ze terug. ‘Ik heb een crash.’
‘Oh. Wat nou?’
‘Nou, je kunt het toch printen.’
‘Ja, natuurlijk, maar om deze klok zijn er geen bodes meer.’
‘Nou, wat mankeert er aan je auto. Dat ouwe kreng zal toch nog wel werken?’
Ze had het over mijn vintage MG. Daar heeft Montgomery nog in gereden toen hij El Alamein had bedacht en Churchill wilde verrassen.
‘Coming. Zet de koffie maar klaar.’
Toen ik bij haar villa aankwam stond de deur open. ‘Joehoe,’ riep ik.
‘Ik ben boven. Ik neem een douche.’
‘Waarom?’
‘Ik stonk. Ik wist toch niet dat jij zou komen. Pak maar een borrel. Ik ben zo beneden.’

Schrijver: hendrik
Inzender: Hendrik Laanen, 14 februari 2010


Geplaatst in de categorie: liefde

3.7 met 3 stemmen 1.527



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)