een biertje in Parijs
Een weekje alleen in Parijs na een zware examenreeks. Even jezelf verliezen in een wereldstad en de taalbarrière draagt daartoe bij, want het frans is niet mijn sterkste woordje over de grens. En de fransen zelf spreken alleen maar frans, niet omdat ze zo trots zijn op hun taal, maar omdat ze te eigengereid zijn om een andere taal te erkennen. Bovendien wil je een fransman ook zeker geen engels horen spreken.
Met deze achtergrond krijg je dan zin in een biertje. Mooi weer, Quartier Latin, een schattig klein kroegje en een gierende onzekerheid met betrekking tot de taalkeuze. Ik loop de kroeg binnen en misschien ook wel uit pure ballorigheid vraag ik in mijn beste frans: “Good afternoon. Could I have a beer, please?”. De barkeeper kijkt me aan en de blik in zijn ogen vertelt me, dat hij mogelijk toch iets anders besnaard is dan ik zou verwachten. “Ici c’est Paris!!! Ici on parle français!!!”, buldert hij me toe. Dus dit is Parijs en hier spreekt men frans. Hmmm.
Verrast door de ongekende hoeveelheid franse gastvrijheid die zojuist over me heen is gestort, staar ik hem aan en voel ik de minachting bij me opkomen. Jij miezerig horecakruimeltje in je pietepeuterig etablissementje met je lullige biertapje. Kom eens op vakantie naar mijn land en ik doe serieus mijn best om jou als gast nog in je moerstaal van dienst te zijn. Compleet met je accent aigu, je accent grave, je accent circonflexe en al die andere shit waar jij niet zonder kunt. En ik geef je ook nog een excusez-moi, voor het feit dat mijn frans her en der nog niet helemaal perfect is. In den Haag waren we dat al gewend met de duitsers, die we en-masse met een “immer gerade aus” richting Scheveningen stuurden, op weg naar de traditionele duitse bezetting van onze stranden.
Ik besluit echter om de nederlands-franse betrekkingen niet verder op te rekken en antwoord met mijn meest aimabele gezicht: “Aha. Ici on parle français? Okay....Fuck you!!!”. En toen gingen de gebeurtenissen ineens heel snel. Het miezerige horecakruimeltje bleek in zijn talenknobbel nog te beschikken over een reserve-hersencel die onmiddellijk werd opgestart. En als een fransman dat doet, dan krijg je een waar genie te zien dat in een split-second de engelse taal tot in de finesses weet te beheersen.
Mijn probleem op dat moment was, dat de betreffende talenknobbel een meter boven mij uit torende en de man ongetwijfeld gewend was om één keer in de maand met een biervat te jongleren. Onderhandelingen over het biertje had ik waarschijnlijk ook wel kunnen vergeten en een blauw oog vond ik bij die gelegenheid toch een iets te hoge investering voor een bakje gerstenat. Mijn vluchtroute eindigde gelukkig een straatje verderop, want zoveel uithoudingsvermogen had die talenknobbel nou ook weer niet. Het blijft toch een bijzonder volkje.
Het pietepeuterige, maar eerlijk gezegd echt beeldschone etablissementje zal inmiddels wel zijn opgeslokt door de hamburgerketen met die grote M. De naam daarvan ben ik nu even kwijt, maar over honderd jaar zal ook daarvan ongetwijfeld wel de romantiek worden beleefd, zoals die voor eeuwig lijkt te zijn verankerd in de stad Parijs. Let maar op mijn woorden.
yahoo.comGeplaatst in de categorie: vakantie
Parijs
392
Geef je reactie op deze inzending:
Ik durf aannemen dat je 'frans' opzettelijk zonde hoofdletter schrijft om hun landgenoten geen dikkere nek te bezorgen dan nu al het geval is? Ook ik baal soms van hun gedrag, net als dat van veel Duitsers, Amerikanen,... die denken dat ieder, omdat ze toevallig van een grote taalgroep zijn, hun taaltje moeten spreken. Gelukkig raken veel mensen van de huidige generatie overtuigd dat het handig is zich ook in het Engels uit te drukken... Graag gelezen, je verhaal!
misschien..la-amour?
De TAAL der liefde?