Zijn vriend heeft het uitgemaakt

Eenzaam zit ik voor het raam en kijk naar buiten. Niemand te zien, zelfs kinderen spelen niet meer op straat. Aan het einde van de straat begint een park met grote vijvers. Ik besloot een korte wandeling te maken. Ik ben 79 jaar en de dokter had gezegd, dat ik elke dag een flinke wandeling moet maken, was goed voor het lichaam. Buiten was het naargeestig weer, de hemel zat vol met grijze wolken, waaruit een lichte motregen viel. Dat hield mij niet tegen, dus ik pakte een zak met een paar sneetjes brood voor de eendjes en sloot de deur achter mij en liep op mijn gemak naar het park. Een groep eendjes zagen mij al aankomen en zwommen snel bijna vliegend vlak boven het water naar mij toe. Ze kennen mij, want ik voer ze vaak. Ik vind het altijd een leuk gezicht hoe ze snel een stukje brood willen bemachtigen en het desnoods van elkaar afpikken.

Toen ik ze gevoerd had en mijn wandeling voortzette viel het mij op, dat ik alleen in het park was, geen mens te zien. Het was te koud om op een bankje te gaan zitten, maar toen ik een ander pad insloeg, zag ik de mij bekende Gerrie, een man van in de zestig aan komen lopen. Hij begroette mij vriendelijk en we liepen samen verder. Eindelijk iemand om een praatje te maken, dacht ik. Maar Gerrie zei niet veel en ik merkte, dat hij verdrietig was. We gingen samen op een bank zitten onder de nog vol gebladerde bomen, dus het beetje motregen deerden ons niet. Ik wilde hem niet vragen waarom hij verdrietig was, want ik zag tranen in zijn ogen, maar hij begon er zelf over.

Hij zei:
''Kees, ik heb veel verdriet, mijn vriend Rutger heeft het uitgemaakt. De laatste tijd hadden we vaak ruzie, omdat hij in de homobar mij aan een tafeltje alleen liet zitten en plaats nam op een kruk aan de bar naast een man, die ik in de veertig schatte. Ik zag, dat ze samen de grootste lol hadden en zelfs elkaar omhelsden en kusten en dan te bedenken, dat ik met Rutger al tien jaar samenwoon en het bed deel. Ik voelde mij in de steek gelaten en kon wel janken van verdriet. Wanneer wij avonds laat weer naar huis gingen verontschuldigde hij zich en gaf mij een arm en zoende mij. Dat gaf mij weer hoop, dat het verder goed zal gaan met ons.''

Ik zag aan zijn gezicht, dat dat niet het geval was en ik zei:
''Is het dan weer mis, Gerrie?''
''Ja Kees, weer vaak ruzie en we sliepen niet meer bij elkaar. Hij sliep op de bank in de huiskamer. Ik probeerde hem nog te overreden bij me in bed te komen, maar hij weerde mij af en gaf mij een klap in mijn gezicht. Ik moet met je praten zei ik tegen hem, want zo gaat het niet verder en toen kwam het hoogste woord er bij hem uit. Hij zei, dat hij verliefd was geworden op André, dezelfde man waarmee hij aan de bar zat. Ik raakte helemaal in de war en ik viel in zijn armen en kon het niet geloven en smeekte hem bij me te blijven, anders maak ik een einde aan mijn leven. We hebben toen tot bijna in de ochtend met elkaar zitten praten, maar hij bleef bij zijn besluit. Gisteravond heeft hij zijn spullen gepakt en hij wilde mij nog zoenen om afscheid te nemen, maar ik ben huilend hard weggelopen en heb de halve nacht hier in het park rond gelopen met het idee in het water te springen.''

Ik schrok geweldig toen hij dat zei. Ik nam een besluit en zei:
''Dat doe je niet hoor, Gerrie. Er zijn nog genoeg andere vrienden waarmee je nog een fijn leven kunt hebben. Je moet maar denken, dat je niet de enige bent, die dat overkomt. Mijn vrouw is dertig jaar geleden met mijn vriend er vandoor gegaan. Ik was beroeps militair en was een week uitgezonden voor oefening naar Duitsland. Toen ik thuis kwam lag er een briefje op de tafel, dat ze verliefd was geworden op Tom, een vriend van mij. We hebben de echtscheiding netjes geregeld. Het heeft mij ook veel verdriet gedaan, maar ik ben er nu gelukkig overheen, ik zou haar niet eens meer terug willen hebben en ik heb haar naar de scheiding niet meer gezien. Gelukkig hadden we geen kinderen, want die zijn altijd de dupe van die nare omstandigheden.

Kom man, veeg je tranen weg en ga met mij mee. We rijden naar Assen, daar weet ik een fijn Chinees restaurant en gaan we heerlijk eten en vergeten. Heb je zin?''
Hij keek mij aan of hij het in in Keulen hoorde donderen en omhelsde mij. We hebben heerlijk genoten van een rijsttafel voor twee personen met een heerlijk glas wijn en ijs toe. Laat in de avond waren we weer in ons dorp en heb ik Gerrie bij zijn huis afgezet. Hij bedankte mij vele keren en ik was ook weer gelukkig.

Biografie van deze schrijver

park verdrietige man verdrietige man

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 5 stemmen 181