DE NUCHTERE SPROOKJESVERTELLER (eerste deel)
Opa Bastiaan zat in zijn gezellige huiskamer, omringd door zijn vijf kleinkinderen.
Hij vertelde een door hemzelf verzonnen verhaaltje. De drie jongetjes en de twee meisjes luisterden geboeid. Opa's stem klonk zo aangenaam:
"Wat jullie nu horen, gebeurde in een groot deftig huis.
's Nachts, terwijl iedereen lag te slapen, kwamen uit de muizenholletjes huiskabouters tevoorschijn. In de grote woonkamer begonnen ze de stoelen, tafels en boekenkasten af te stoffen met hun doekjes. Ja, die piepkleine kereltjes konden heel hoge sprongen maken om bovenop de meubels te komen.
Ze kregen hulp bij hun werk. Door het kattenluikje kwamen kleine aardmannetjes naar binnen. Deze hadden hun woningen in de tuin, onder de grond.
De aardmannetjes konden ook heel wat. Vanonder hun jasjes haalden ze potjes vol zalf. In de keuken was brood en fruit, dat al een klein beetje beschimmeld was. Daar smeerden de aardmannetjes hun zalf overheen. Het brood, de appels en sinaasappels waren weer zo goed als vers!
Een van de aardmannetjes wist dat de kat een beetje ziek was. Terwijl het dier diep in slaap lag, werd er heel voorzichtig een geneesmiddel over zijn snuit uitgesmeerd. Reken maar dat Minet zich de volgende dag weer helemaal gezond zou voelen!
Wat was dat? Over de keukenvloer kropen allemaal zwarte mieren! Die rakkers hadden van buiten de geur van stroop en suiker geroken. Nu kwamen ze naar binnen om daar eens lekker van te smullen. Nee, dat mocht niet!
Een huiskabouter spoog een lange straal stinkende vloeistof uit. Daar moesten de mieren niets van hebben. Gauw vluchtten ze naar hun nest in de tuin."
Het verhaal was uit. Opa en zijn kleinkinderen genoten van thee en koekjes, waarbij druk werd gebabbeld.
Tevreden over de gezellige avond ging het vijftal naar huis.
De volgende dag werkte Opa Bastiaan hard in zijn kamer. Hij poetste het grote buffet schoon. Ja, alle meubels kregen hun beurt. De potplanten mochten flink wat water drinken.
"Nou, het was erg leuk om mijn kleinkinderen van kabouters te vertellen," dacht de oude man. "Wel is het onzinnig, want dergelijke wezentjes bestaan helemaal niet. Ach, laat die hummels maar plezier aan zo'n verhaal beleven. Zonder hulp van denkbeeldige schepsels doe ik nu alleen mijn werk, niets meer of minder."
Buiten begon het weer te schemeren. Maar opa Bastiaan liet geen lamp in zijn kamer branden. Op het salontafeltje stonden drie vlammende kaarsen.
"Die trillende lichtjes zijn geschikt om er een griezelverhaal bij te vertellen," zei opa tegen de zes kinderen die om hem heen zaten. Ja, deze keer was er ook een vriendinnetje meegekomen.
Opa begon opnieuw aan een vertelling, wel een heel andere dan de vorige avond:
"In het mooie bos zongen de vogels vrolijk en druk; de bloemen bloeiden allermooist.
Onder de trotse bomen wandelden veel mensen. Die genoten van wat ze zagen en hoorden.
Door het bos liepen ook een heks en een tovenaar. Dit boosaardige tweetal had een erge hekel aan gewone mensen. Ze zwaaiden met hun armen en prevelden toverspreuken. Alle wandelaars werden in slangen, padden of schorpioenen veranderd.
Al die behekste dieren vluchtten van schrik en angst weg. Allemaal waren ze bang voor elkaar. Ondanks hun grote ontsteltenis besefte elk van hen deze plotselinge toestand. Ieder wist dat zowel hijzelf als zijn lotgenoten gevaarlijk gif in zich hadden.
De verschrikte dieren -tot voor kort nog mensen- verscholen zich onder bladeren of doken weg in mosheuveltjes. Wat beleefden ze een bange nacht!
Zodra de frisse morgenzon de boomstammen kleurde, kwam er een klein meisje in het bos om bloemen te plukken.
"Waar zouden mijn oom en tante gebleven zijn?" vroeg ze zich af. "Gisteren gingen ze naar het bos en zijn nog steeds niet thuisgekomen. Tja, er zijn veel meer mensen verdwenen..."
Zo peinzend plukte ze wat wilgenroosjes en liep verder. Wat zag ze daar voor huisje? Daarbinnen werd gejoeld en gelachen. Waren dat dronken mensen?
"Stel je toch eens voor!" brulde een mannenstem. "Iedereen die wij hebben betoverd, weet geen raad meer met zichzelf!"
"Ja!" klonk het schel kakelend. "Ze konden weer makkelijk zichzelf worden, wat ze waren. Maar niemand weet het. Als iemand, wie dan ook, onder de hoogste eik van het bos gaat staan, en roept:
"Schorpioenen, padden en slangen
mogen naar vroeger verlangen."
Nou, dan worden al die dieren weer mensen."
Het meisje rende verschrikt weg. Maar ze wist wat ze ging doen. Ze zocht de hoogste eik van het bos op. Terwijl ze vlakbij zijn stam stond, riep ze zo hard mogelijk:
"Schorpioenen, padden en slangen
mogen naar vroeger verlangen."
Het meisje stond stokstijf van angst. Twee grote zwarte slangen kwamen snel op haar af. Maar die griezelige dieren gingen -wonderlijk!- op hun staart staan, recht overeind! En _ het waren mensen!
"Clara, ons lieve nichtje!" riep tante uit.
"Zeg, oom en tante, wat is er toch met u gebeurd?" vroeg Clara heel verbaasd.
Opgelucht omhelsde het drietal elkaar.
In het bos waren een heleboel mensen, die juichten:
"Wat heerlijk om weer onszelf te zijn! Het was toch zo verschrikkelijk om als giftig dier te leven!"
De zes kinderen vertrokken. Daarna ging opa Bastiaan meteen naar zijn slaapkamer. Langzaam stapte hij voort door het donkere huis. Vlakbij hem klonk een ritselend geluid. Er was nog meer te horen. Het leek wel of bij het slaapkamerraam iemand stond te zuchten.
"Die geluiden zijn wel een beetje eng in het donker. Als ik veel vroeger had geleefd en bijgelovig geweest was... O, dan had ik dat geritsel en gezucht vast wel voor de stem van een of ander griezelig gedrocht gehouden, dat zich hier verborgen had.
Maar het heeft niets te betekenen. Er trippelt ergens een muisje. Onder mijn dak wonen een paar vogels. En tegen mijn slaapkamergordijnen blaast zachte wind, die als gefluister klinkt."
Opa kroop onder de dekens, sliep heel rustig en droomde niet.
(wordt vervolgd)
live.nlGeplaatst in de categorie: familie
KNUSHEID
114
Geef je reactie op deze inzending: