Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Trotse banneling

(voor Alighieri Dante (1265 - 1321))

Geboren in het weelderige Florence, waar je als kind in de Arno leerde zwemmen en waar je diverse opleidingen genoot, verloor je je moeder al voor je tiende levensjaar, terwijl je vader hertrouwde en vaak afwezig was. Je struinde door de mooie bergen rondom de stad, waar je de schoonheid van de stad bewonderde vanaf riante hoogten, zoals je later op sublieme wijze het leven zou beschrijven. Het zorgeloze gefluit van de vogels maakte de dichter in jou wakker, terwijl je treurde om het gemis van je moeder. Toen je negen was, zag je op een dag een beeldschoon meisje met mooi lang haar en een intens lieve glimlach. Ze was wat jonger dan jij, maar je was gelijk dol op haar en zij op jou. Ze heette Beatrice Portinari en ze zou nooit meer uit je gedachten weggaan, want ze had je hart voor eeuwig betoverd. Jullie speelden samen in de binnenstad, op de pleinen en in de hofjes, op de bruggen en langs de kaden. Jullie waren onafscheidelijk en jullie deelden elkanders gevoel voor humor en zuiverheid. Later kwam je in contact met de dichter Guido Cavalcanti, die vijftien jaar ouder was, samen met hem en enkele andere dichters vormden jullie een nieuwe beweging in de lyrische kunst. Guido was een vrijzinnig denker, maar in de liefde was hij nogal terughoudend en oppervlakkig. Hij begreep echter drommesgoed dat jij Beatrice zo verafgoodde, juist hij voelde die pure, a-seksuele liefde voor een onbedorven meisje heel goed aan, al was het meisje inmiddels een jongedame geworden en liepen jullie met wijnkruiken te sjouwen en oude dichters zoals Vergilius te citeren. Guido werd wel eens zat van al die verhalen van jou over de felbegeerde Beatrice, want de hoofse liefde was inmiddels wel veranderd in een op en top aardse liefde, als rechtschapen adolescent had je boeiende, erotische dromen over haar. 'Doe niet zo verrekte preuts, Alighieri, vraag haar een keer uit eten of naar het theater, als je zo in de wolken blijft zitten, zal ze jouw liefde nooit kunnen beantwoorden!', zei Guido geërgerd. 'Ik hou zoveel van haar, dat ik een afwijzing niet kan verdragen!', zei jij. Niet lang daarna bereikte jou het afschuwelijke bericht van haar huwelijk met een of andere rijke saaierik. Je ging door de grond, je overwoog je polsen door te snijden, maar zolang zij leefde, wilde jij het ook. In 1290 sloeg het noodlot pas echt toe, toen zij stierf en jij troosteloos iedere avond haar graf bezocht, je beloofde haar te vereeuwigen in een groots boekwerk, wat je later gelukt is, met gepaste trots. Haar weduwnaar zag je een keer staan en hij heeft je toen een troostende hand op de schouder gelegd. Je schrok en je rende keihard weg, alsof de duivel zelf je had aangeraakt. Je trouwde met de zeer bevallige Gemma en met haar kreeg je zeker vier kinderen, ze was één van de welvarende Donati's, waardoor er genoeg bestaanszekerheid was, maar desondanks wilde je toch meesterwerken schrijven en je belofte aan Beatrice inwilligen. Er volgden enkele jaren van tamelijke onbezorgdheid, al broeide er van alles in de stad. In 1301 werd je door je politieke vijanden uit je geboortestad verbannen, je mocht er van je levensdagen niet meer terugkeren, waardoor je samen met je gezin in Noord-Italië een zwervend bestaan kreeg. Door de rijkdom en connecties van je vrouw leefde je een voortvarend bestaan met heerlijke pastaspijzen, liters olijfolie, verse basilicum en unieke wijnen. Terwijl je de rest van je leven schreef aan je 'Divina Commedia', de kroon van je dichterschap, heb je nooit meer een stap in Florence gezet. Het huis waar je destijds woonde, is nog steeds intact en er wandelen nu toeristen uit de hele wereld langs. Ze wilden je schuld laten bekennen, de stompzinnige kwezels, pas dan mocht je de stad weer in. Je trotse haviksneus bleef terecht NEE schudden. Je laatste drie jaar in de badplaats Ravenna heb je als een verademing ervaren, de verse pizza's smaakten je goed en de koele wijnen bleven je gehemelte en gemoed verlichten. Je pronkstuk afgerond, met je grootste geliefde Beatrice vermomd in de hoofdrol, gaf je uiteindelijk vol diepe tevredenheid de geest, terwijl je nog één keer naar de Adriatische Zee keek, die je nog vaak verkoeling had geschonken, zoals eens de Arno, en je ontving de laatste kus van je trouwe, intens geliefde Emma, een afscheidskus van Moeder Aarde, vol dierbare dankbaarheid en ware eerbied. Je ligt begraven in de Franciscanenkerk van Ravenna, tot op vandaag strijdt Florence om je restanten, maar Ravenna zwicht niet, want Ravenna weet hoe oneerbiedig en doorzichtig dat zou zijn.

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.0 met 1 stemmen 65



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
kees niesse
Datum:
8 augustus 2011
Email:
c.h.niessekpnplanet.nl
Interessant verhaal over de Florentijnse dichter Dante Alighieri, tevens de pleitbezorger voor één Italië. Graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)