De verjaardag van N elleke
Mijn jongste dochter Nel is zesenvijftig jaar geworden en ik moest aan haar denken toen ze nog vijf jaar was. Een verlegen mager meisje met blond stijl lang haar en grote blauwe ogen. Ze wilde vaak op mijn schoot zitten en moest ik een verhaaltje voorlezen, Klein duimpje vond ze erg leuk. Op een keer toen ik haar van school ging halen, zei ze opeens:
''Papa, krijg ik een kanariepietje als ik jarig ben?''
''Ja lieverdje, jij krijgt een kanariepietje met je verjaardag.''
''Mag het dan ook van mama?''
''Ja, mama vindt het wel goed.''
Van blijdschap begon ze te zingen.
De dag dat ze zes werd was aangebroken. De avond tevoren hadden mijn vrouw en ik de huiskamer al versierd met kleurige slingers.
Ze was al vroeg wakker en heel zenuwachtig en kwam ze tussen ons in bed liggen. We feliciteerden haar en we hadden beloofd, dat we in de middag naar een dierenwinkel zouden gaan om een kooi en een kanariepietje te kopen, maar eerst moest ze nog naar school. Mijn vrouw had een mand vol mandarijnen klaar staan om die uit te delen aan de klasgenootjes. Eindelijk was het moment aangebroken, dat we met z’n drieën naar de dierenwinkel gingen.
In de winkel was het een geroezemoes van geluiden. Vogeltjes fladderden door hun kooien. Wat was dat kind opgewonden. De verkoopster leidde ons naar een kooi waar kanariepietjes verbleven. Een geel gekleurd exemplaar tjilpte als de beste en Nelleke wilde die hebben. Nu nog een kooitje en alles wat er bij hoort. Dat was gauw beslist. We kochten ook een klein boekje waar alles in stond over de verzorging van vogeltjes. Ze wilde zo snel mogelijk weer naar huis, want tegen vier uur zouden een paar buurmeisjes komen om haar verjaardag te vieren. Mijn vrouw heeft in de huiskamer een hoekje vrijgemaakt, waar op een tafeltje het kooitje kon staan. Het vogeltje werd erin gestopt, maar was niet meer zo luidruchtig als in de winkel. Het moest natuurlijk wennen aan de omgeving.
Toen de kinderen op visite kwamen wilden ze eerst het kanariepietje bekijken. Het was veel te druk voor het beestje en ze bleef stilletjes op het stokje zitten. Toen heb ik maar een kleedje over het kooitje gelegd, zodat ze even kon bijkomen. Nelleke liep met rode koontjes op haar wangentjes rond en wilde steeds in het kooitje kijken, maar dat verbood ik. Gelukkig had mijn vrouw de televisie aangezet, want Swiebertje kwam. Dat was natuurlijk lachen geblazen, maar Nelleke keek steeds achterom naar de kooi, dat interesseerde haar meer dan Swiebertje met zijn streken.
De tijd verstreek en Pietje, zo werd hij genoemd, had er weer zin in. Ze zorgde voor het voer en drinken. Natuurlijk keken wij of ze het wel goed deed, maar ze leerde snel. Het beestje had het erg naar zijn zin en fladderde door zijn kooi van het ene stokje naar het andere en zong het hoogste lied. Soms was zijn fluitriedel niet om aan te horen en moest je harder praten om elkaar te verstaan. Nelleke was er gelukkig mee totdat ze op een morgen luid huilend naar ons bed toekwam. Ze was niet tot bedaren te brengen en eindelijk begrepen we wat er aan de hand was.
Nelleke stond tussen ons in en huilde nog steeds. Ik zag het, het vogeltje was dood. Zijn bekje zal geen voer meer eten en zijn oogjes niet meer zien. Zijn vleugeltjes hingen er bij en ze zal ons niet meer wakker zingen. Ik begreep er niks van, hoe oud zal het vogeltje geweest zijn toen we hem kochten, dat hadden we niet gevraagd. Wel had ik gelezen, dat kanariepietjes als huisdier wel twaalf jaar konden worden. Wat een toestand in huis. Het kind was er ziek van. We moesten het vogeltje toch begraven. Een paar vriendinnetjes gingen met ons mee. Ze groeven met een schep een graf voor Pietje en legden hem er zachtjes in. De kinderen zwegen, maar Nelleke snikte zeer. We hebben toen allemaal wat bloemetjes geplukt en op het grafje gelegd. Na een poosje begon ze te zeuren voor een ander vogeltje en dat werd een parkiet en die maakte nog meer herrie. Nelleke is nu tante Nel voor de ander kleinkinderen.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: verdriet
verjaardag
126
Geef je reactie op deze inzending:
Ja, de dood van een vogeltje... Dat is natuurlijk heel sneu voor een kind, al leert een kind op die manier geleidelijk aan dat het leven nu eenmaal smartelijke belevenissen erbij moet hebben.