Poëtische non

(voor Emily Dickinson (1830 - 1886))

Je bent geboren in Amherst en je bent er gestorven, je grootvader had er een mooi huis gebouwd en je ouders bewoonden het met respect. Als gelovige mensen namen ze jou, je zus Lavinia en je broer William iedere zondag braaf mee naar de kerkdiensten. Je vader was een toffe peer, maar je moeder was een afstandelijke, kille vrouw, die zich slecht in jou kon inleven. Op je negende begon je al plantkunde te studeren, wat je bleef doen, want je hield meer van bloemen dan van gedichten, ook al heeft de poëzie heel wat fleur in je leven gebracht. Na de lagere school, nog gebouwd door je familie, ging je naar een meisjeskostschool, maar vanwege je heimweegevoelens keerde je al snel huiswaarts, wat je vader prima vond, maar je moeder bekeek het met argusogen. Een geliefde neef en vriend stierf door de tyfus, wat je zeer geschokt heeft en waardoor je in diepe melancholie belandde. In feite ben je daar niet goed bij geholpen en hebben ze je alleen laten zwemmen, waardoor je dramatisch inkeerde en huisbezoek weigerde te groeten. Toen je als achttienjarige schoonheid ook nog eens je grote vriend Benjamin Newton verloor aan tuberculose, werd je helemaal platgeslagen door verdriet. Hij geloofde zozeer in jou en hij voorzag een grote toekomst voor jouw literaire talent. Je viel nogal op oudere mannen, vaderfiguren, zo ook op een begeesterde dominee Charles, die je op het pad van de mystieke poëzie heeft gezet. Je las Ruskin, Keats, Shakespeare, Browne en Brontë. Zo bleef je in contact met de buitenwereld en via je brievenschrijverij met gelijkgestemden. Het borrelde in je vurige binnenste, er klonk een hemelhoog zingend jongenskoor en kerkwierookgeuren vermengden zich met ongewassen kazuifels, knetterende kaarsen en heiligenbotstukjes in stoffige nissen. De Godin wijdde je tot hogepriesteres in de dichtkunst en je kon geen andere kant meer op, want je eerste geliefde gaf je de bons en ondanks je terughaalheksenstreken verdween hij uit je astraallichaam en dacht je even dat de Godin perverse, sadistische neigingen vertoonde, maar dat was Zij niet. Je dook in Ralph Emerson, een surrogaat-beminde voor het zwarte gat in je kwijnende ziel. Via de schone letteren verdoofde je de hunkeringen van je jonge lichaam. Je betrok een zelfgekozen gevangenis vol poëziewanden, achttienhonderd keer dezelfde vormgegeven gedichten, in totale afzondering, als boetedoening waarvoor? Had je een zonde begaan die niemand kende? En wat dan nog? Naar de kerk ging je niet meer, je huis was je kerk. Je keuvelde met je hartsvriendin Susan Gilbert en verder verzorgde je de bloemen in de achtertuin. Je gedijde weldadig achter je ondoordringbare kloostermuren en je kwam nog maar amper op straat. Een tweede liefdesaffaire mislukte, de lokeend zat boordevol loze beloften en kwaadaardige wendingen, geprojecteerde trauma's en wraakzuchtige verblindingen. De poëzie was je ideale, hemelse geliefde, verliet je nooit, vergaf al je zwakheden. In 1874 stierf je vader aan een beroerte, een jaar later je moeder. De rest van je eenzame leven woonde je in Amherst, samen met je eveneens ongetrouwde zus Lavinia, in alle rust je diamanten oeuvre voltooiend, terwijl je in witte jurken ronddoolde, je zuiverheid beklemtonend, je depressie over de menselijke tekortkomingen in de liefde overwonnen, je kluizenaarschap heeft qua poëzie Emerson overtroffen en de bloemen leken meer en meer naar je te glimlachen, ook toen je ten prooi viel aan de ziekte van Bright's, waardoor je met opgeheven hoofd het uiterste onbekende begroette.

Emily Dickinson Poët Poëtische non

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 60