DE WONDERBRIL (eerste deel)
Tussen hoge bergen lag een mooi, diep dal. Bevond het zich ergens in het Spaanse hooggebergte, in de Kaukasus of in de Himalaya? Dat is niet bekend. Wel staat het vast dat de bewoners van dat dal allemaal boer waren.
Vol werklust en tevredenheid verbouwden die mensen hun koren en andere gewassen. Runderen en varkens leefden heel gezond.
Naast het boerenwerk hielp men elkaar met het bouwen van huizen, stallen en schuren. Geld was daar onbekend! Maar de boeren ruilden hun levensmiddelen met elkaar. Inderdaad, een zeker en eenvoudig bestaan!
Langs de akkers en velden had je lange rijen hoge, statige bomen, namelijk essen. Daarom heette dit dal het "Essendal."
In de zomer werden het koren en het hoge gras gemaaid. Overal in het Essendal geurde het dan heerlijk naar hooi en graan.
Maar terwijl de boeren midden op de dag druk aan de arbeid waren... Ondanks hun ijver werden ze erg loom en slaperig... Dat kwam door die brandende middagzon! Tussen de berghellingen was die hitte haast niet om uit te houden!
De meeste mensen legden hun werktuigen neer en gingen onder de bomen liggen om te slapen. De weinigen, die tóch doorwerkten, bewogen zich heel moeizaam. Het leek wel of hun armen en benen vol stenen waren...
Voor zijn woongrot stond de berggeest. Strak tuurde hij naar beneden, zag over heel het Essendal. Hij wilde die vermoeide, afgematte boeren graag helpen. Daarom zette hij een bril op, keek naar links en naar rechts. Zijn ogen en zijn bril hadden samen een wonderlijke kracht. Over het dorp en de velden kwam een enigszins schemerachtig licht. Zachte zonneschijn sidderde nu eens blauwgroen, dan weer groenblauw. Tegelijk bracht een zwakke wind heerlijke koelte in het dal.
Alle boeren begonnen weer aan hun werk, vol nieuwe ondernemingszin en daadkracht.
De berggeest was helemaal voldaan over de uitwerking van zijn wonderbril. Hij heette Mistrafo. Die naam was als het ware een samensmelting van twee bekende bergwinden. De Mistral en de Föhn blazen heel trots en zelfbewust over toppen en door dalen, bij veel mensen gevreesd. Maar Mistrafo was een berggeest, die voor het welzijn van mensen zorgde.
Telkens als het 's middags te heet werd voor menselijke arbeid, keek Mistrafo weer door zijn bril. Wat hielden de boeren van dat zacht trillende, gekleurde licht!
Het werd winter. De akkers en weiden van het Essendal rustten onder smetteloos witte sneeuw. Terwijl de mensen binnen hun muren bezig waren, lag Mistrafo in zijn grot te slapen. Ja, de berggeest zou daar zo'n vier maanden liggen, om pas in het voorjaar te ontwaken!
Maar voordat Mistrafo aan zijn winterslaap begon, had hij eerst nog een werkje gedaan.
"Als ik straks voor lange tijd in mijn berg lig, kunnen de mensen mijn hulp toch wel eens nodig hebben," dacht hij. "Ik ga nu onder zeil, maar mijn bril kan wel ergens voor zorgen."
Mistrafo zweefde vlak boven de top van zijn woonberg rond. Hij had zijn wonderbril op en streek voortdurend over sneeuw en stenen. Zo werd elk plekje van de bergtop aangeraakt.
"Ja, mijn berg heeft nu toverkracht," dacht de bergeest verblijd. "Die zal wel kunnen werken zonder dat ik er zelf bij ben."
Mistrafo ging helemaal achterin zijn grot liggen. Meteen vielen zijn ogen dicht.
(wordt vervolgd)
live.nlGeplaatst in de categorie: natuur
GEBERGTE
127
Geef je reactie op deze inzending: