Een niet verwacht bezoek

Tijdens het ontbijt rinkelde de telefoon.
''Wie kan dat zo vroeg zijn?'', zie Mien.
Hij nam de telefoon op.''
''Met Jansen, goedemorgen.''
''Hé beste Wouter, hier met de minister-president, ik heb een vraag.''
Wouter was stomverbaasd, en zei:
''Dag edelachtbare, waarmee kan ik u helpen?''

''Moet je eens horen Wouter, vorige keer waren we bij je en we hadden het heel gezellig gehad, maar wat anders, mijn vrienden waren zeer tevreden hoe jij als butler ons bediende, zowel bij de barones als bij de Commissaris van de Koningin. De glazen waren goed gevuld en de bitterballen en kippenpootjes waren voortreffelijk van je vrouw. Daarom heb ik wederom een verzoek, want als de onderkoning wordt geïnstalleerd zou ik graag willen, dat jullie er bij zijn, jij als butler en je vrouw voor de lekkere hapjes. Je krijgt bijtijds bericht wanneer het plaatsvindt.''

Zoals je misschien gelezen hebt komt er binnenkort een nieuwe onderkoning en die heeft te kennen gegeven graag bij jullie eenvoudige mensen met de aanstaande koningin op bezoek te komen, zelf kom ik ook mee. Komt het overmorgen gelegen? Om geen opschudding in het mooie dorp te veroorzaken, komen we in vermomming en worden we gebracht in een oud Fordje. De bedoeling is dezelfde dag een bezoek te brengen bij de CdK, maar dan kunnen wij ons omkleden bij jullie burgemeester, de heer Krikke, die ons met zijn dienstwagen zal brengen.

We komen tegen half elf en we eten graag bij jullie een boerenboterham en koffie, uiteraard zal ik zorgen voor een ruime vergoeding. Hoe is het met je drankvoorraad?''
''Effen kijken, eerwaarde, ik zie het al, niet veel meer, nog twee flessen whisky, één cognac en een rum.''
''Oké beste man, dan zal ik zorgen, dat die weer goed wordt aangevuld. Nou tot overmorgen dan, groetjes aan Mien. Doei.''
''Dag chef'', kon Wouter nog zeggen, maar de verbinding was al verbroken.

Overmorgen was aangebroken:
Mien was erg zenuwachtig en wist niet wat ze moest aantrekken.
''Je hebt toch pas een nieuwe spijkerbroek gekocht met een mooie rode bloes, trek die dan aan.''
''Dan zien ze toch mijn dikke reet, ouwe.''
''Wat kan jou dat nou schelen, het staat in ieder geval netter, dan die lange jurken van jou.''

De oudjes zaten zenuwachtig voor het raam en zij keek steeds naar de klok. Het was als over elven, en de hoge pieten waren nog niet gearriveerd.
''Het zal toch geen geintje van iemand zijn geweest, hé?'', zei Mien.
''Hij zal in de stront zakken als dat zo is'', zei hij.
Plotseling zagen ze een zwart Fordje vol met deuken de straat inrijden en stoppen voor hun huis. Het drietal kwam de auto uit, twee mannen waren gekleed in een blauwe kiel en de dame in een lange beige regenjas en droeg een rood ouderwets hoedje.

Wouter liep al naar de gang en wachtte totdat de huisbel ging. Toen opende hij de deur en liet ze binnen. Mien kwam ook naar de gang en toen de jongste van de mannen zijn pet afdeed, herkende ze meteen de lachende minister-president, die op zijn beurt de aanstaande koningin en onderkoning voorstelde. Een hartelijke begroeting wederzijds vond plaats.
Mien stelde voor plaats te nemen aan de grote tafel in de huiskamer.

Bij de koffie nam de prinses het woord:
''Wat ben ik blij en gelukkig bij gewone mensen te zijn, altijd tussen verwaande gasten te verkeren is ook geen pretje. Och jeetje, ik ben wat vergeten, het ligt nog in de auto. Ik trek gauw mijn regenjas aan en ben zo terug.''
De onderkoning liep ook met haar mee, want hij had een grote slagroomtaart nog in de auto laten liggen. Samen liepen ze weg.

Toen vroeg Wouter:
''Waarom noemen ze het opperhoofd van de Raad van State, de onderkoning?''
''Zal ik je vertellen, het is een adviesorgaan van de regering en is al in 1531 opgericht door Karel V en spreekt recht in kwesties wanneer burgers het niet eens zijn met beslissingen van de Overheid. Hij kan ook tijdelijk optreden als vervanger van de monarch, wanneer die niet in staat is te regeren.''

Daar ging de bel weer en kwamen de hoge gasten binnen, zij met een grote plant voor Mien en hij met de slagroomtaart van Aldi, want de naam stond er nog op.
Het werd een uurtje gezellig babbelen over de kinderen van de prinses en ze liet foto's van de prinsesjes rond gaan. De onderkoning keek op zijn horloge, en zei:
''We moeten naar de burgemeester en bij hem ons omkleden voor het bezoek aan de Commissaris van de Koningin.''

Ze namen daarna hartelijk afscheid van Wouter en Mien en de minister-president gaf Mien stiekem driehonderd euro voor de genoten gastvrijheid en om de drankvoorraad van de oudjes weer aan te vullen.
''Zo Mien, dat hebben we binnen en geef me nog maar en stuk taart, want wat die gasten ervan gegeten hebben stelt niks voor.''
Aldus geschiedde.