Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Bij het warenhuis kon je lachen

Lang geleden kon V&D zich permitteren om alleen katholiek personeel in dienst te nemen.
Begin jaren zeventig van de vorige eeuw, mijn jonge jaren, was dit radicaal veranderd. Het personeel werd er zo slecht behandeld dat er alleen nog maar mensen konden aangenomen worden,die iets bijzonders hadden. Homofielen lagen toen nog niet zo goed in de markt als thans. Dus barstte het van de lieden die alleen de liefde bedreven met mensen van het eigen geslacht.

Middenstanders met een kleine winkel gingen twee dagen per week bij het warenhuis werken. De zaak werd dan die dagen door hun partner waargenomen. Een groot voordeel was dat zij dan meteen voor een koopje via het toenmalige Ziekenfonds verzekerd waren tegen ziektekosten. Alle mankementen aan lijf en leden werden gratis verzorgd. Een eigen bijdrage? Niemand dacht er aan.

Als een vrouw ging werken was dat ook maar een paar uur per week. Niet omdat de hypotheek zo hoog was en er weer nieuwe technische snufjes moesten worden aangeschaft. Het grootste technische vernuft in huis was de beeldbuis. Veel dames werkten voor de tweedehands Volkswagen of een ander koekjesblik. De kinderen waren al wat ouder en konden best voor zichzelf zorgen.
Zo had dit concern ongeveer negentig procent personeel dat uit parttimers bestond. Dat was heel slim van de leiding. Er werd door het deze mensen niet gestreefd naar verbetering van arbeidsomstandigheden en een fatsoenlijk salaris. Iedereen dacht het zijne. De een: we hebben lekker toch een auto; de ander: wij zijn tenminste goed verzekerd en de winkel alleen levert niet genoeg op.

Het geringe aantal werkers dat de hele week werkte was daar de dupe van. Die moesten voor een habbekrats de gehele week onder moeilijke omstandigheden hun werk doen.
Ik had me weer eens in een positie gemanoeuvreerd dat ik verplicht was om in die hel te werken tot ik wat vond dat meer geschikt was voor mijn geweldige capaciteiten, althans ik was de enige, die vond dat ik grote mogelijkheden had.
Kenmerkend voor dit bedrijf was dat ik meteen eerste verkoper op de boekenafdeling werd. Die was er toen nog in elke vestiging, waar ik terecht kwam was zo groot dat de meeste boekhandels er niet tegen op konden.

Er was toen nog een apart toilet voor het personeel en dat was altijd zo
smerig dat ik bang was dat mijn penis er af zou vallen als ik er te dicht in de buurt kwam. Goede raad was bij mij nooit duur. Toen ik een keer zonder de wc te raken een prachtige hoop uit mijn overbelaste endeldarm in het toilet had gedaan, schilderde ik met wc papier het hele vertrek en haalde de chef er bij, die mijn klachten ongegrond had verklaard. Hij vond het toen erg genoeg.

Hij haastte zich naar het toilet van het hogere personeel. Tot mijn genoegen hoorde ik hem braken. Het toilet was voortaan zindelijk.

Het salaris was veel te laag. Daar vond ik wat op. Nog belastingvrij ook. Als mensen een duur boek kochten 'vergat' ik vaak de bon mee te geven. Met een boek van dezelfde prijs en de bon ging ik naar de afdeling personeelszaken.
Daar kreeg ik een stempel op de bon als teken dat ik het boek gekocht had en derhalve recht op 15% korting. Aangezien iedereen een hekel had aan de leiding liet men mij op andere afdelingen ook mijn gang gaan. Zelf waren zij te bang voor hun zielenheil om mij na te doen, doch ik kreeg wel de 'vergeten' bonnen.

Spullen die ik 'kocht' en niet zelf gebruiken kon verkocht ik. Zo maakte ik iedereen gelukkig. Ik moest alleen maar uitkijken om mijn bon niet steeds door dezelfde functionaris te laten stempelen. Het was wel vervelend dat ik zolang op mijn percentage moest wachten: dat werd eens in de drie maanden uitgekeerd.

Ik heb er negen maanden doorgebracht en zo toch leuk verdiend.
Altijd heb ik het gerechtigheid gevonden. Nu ik de tijd nader dat ik er achter kom dat er toch een god bestaat, bid ik voor alle zekerheid regelmatig: 'Heer als U bestaat, vergeef mij dan al mijn slechtheid. De laatste veertig jaar heb ik niets misdaan. Alleen moet ik opletten op wat ik schrijf. Er zijn misschien lezers die mij na gaan doen.
Dan denk ik even later dat ik een oude sukkel ben. Wat ik deed kan helemaal niet meer nagedaan worden. Overal hebben ze elektronische apparatuur staan, die de boel oplichten onmogelijk maakt. Alleen is die troep zo duur dat het goedkoper is om het verlies van die paar diefstallen maar te nemen.
Bovendien zijn mijn lezers brave burgers die hun hoofd schudden over zo'n kinderlijke oude man. Een massamoord is toch veel interessanter en wat de ene tv zender decent verbergt laat de ander gewoon zien.

Meer lezen over mijn streken en de primitieve tijd van toen?
Lees mijn boek:
'Als ik me ophang breekt het touw.'
Kijk op de site van:
www.uitgeverijdebrouwerij.nl

Schrijver: Eelt, 28 december 2011


Geplaatst in de categorie: moraal

2.3 met 6 stemmen 2.482



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Rika
Datum:
25 februari 2012
Goed geschreven! Eelt was eerlijk gebleven als het personeel goed behandeld was.
Naam:
albé
Datum:
29 december 2011
Weer een verhaal met een lach, ook toen waren er slimmeriken dus, maar ja het kon.
Verheug me al op het volgende!
Naam:
astrid
Datum:
28 december 2011
geweldig!
Naam:
Wee
Datum:
28 december 2011
Met een lach gelezen :)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)