Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Crisis

‘David? Hey David!?’ Ik schrik op, zat diep in gedachten verzonken.
‘Je bent zo stil, én wat kijk je bedrukt!’ zegt Alberto. ‘Kijk, laat ons open kaart spelen: als je het niet ziet zitten, zeg het dan. Je hebt zojuist de rector gehoord, hij staat pal achter ons. Onze universiteit kan zich nu geen PR-man veroorloven die er niet in gelooft.’
Vier ogen kijken me indringend en vol twijfels aan.
‘Nee nee,’ stamel ik, het is alleen…’
‘De hele heisa die op je afkomt?’ probeert Francesca.
‘Ja, precies,’ zeg ik, en dat ik niet had kunnen inschatten dat het zoveel zou losweken. De hele wereld walst over ons.
‘Nu is het alle hens aan dek, maar deze storm waait wel over,’ sust Francesca. ‘En,’ haakt Alberto in, ‘je moet bedenken, en dit is off the record, dat onze namen als ethische academici vanaf nu wel in de annalen van de wereldgeschiedenis staan. David,’ en hij port me aan, ‘ook die van jou, àls je onze zaak goed verdedigt, deal?’
Het is al over 10:00 uur a.m. als ik in Milaan de universiteit verlaat. Toen ik vanmorgen opgetrommeld werd voor de inderhaast bijeengeroepen crisismeeting lag ik nog maar amper in bed. Maandag verschijnt het essay van Alberto en Francesca in de Journal of Medical Ethics, wie had gedacht dat dit gerenommeerde tijdschrift het artikel dit weekend al zou lekken? De commentaren van de internationale kranten walmen zavel – en dat is nog zacht uitgedrukt...
Nu vlug naar huis, enkele uurtjes slaap inhalen. Bij mijn positieven komen.
3:00 uur p.m., Parco Sempione. ‘Schat, dat ouders het recht moeten hebben hun pasgeboren kinderen zonder meer te doden, sta jij daar achter? Promoot jij de postnatale abortus? Dat zijn toch pure nazipraktijken, komaan!’
Geduldig leg ik Carlo uit dat Alberto en Francesca niet enkel de tijdsgeest weten te vatten maar daarenboven ook nog eens gedurfde trendsetters zijn op ethisch vlak. ‘Hun essay is zonder meer baanbrekend én lovenswaardig,’
‘Pasgeborenen met een afwijking, tot daar - misschien - maar toch niet om sociale of financiële redenen?’
‘Carlo, het is bewezen dat een persoon die met liefde en welvaart opgroeit gelukkiger is en doorgaans geen crimineel gedrag vertoont. Pasgeborenen hebben geen bewustzijn, geen persoonlijkheid, de keuze is dus snel gemaakt en niet amoreel, toch?’
‘Zijn dat nou jou woorden, of die van hen?’
Ik leg uit dat als ik er moeite mee had, ik mijn functie meteen zou neerleggen. Dat we in een totaal nieuwe wereld leven waar overbevolking heerst en dat chaos, voedseltekorten en oorlogen ons deel worden, tenzij we de niet-gewenste pasgeborenen eruit halen.
Het blijft toch een akelige gedachte, oppert Carlo. Maar een realiteit waar we hoe dan ook naar toe moeten, poneer ik. En dan pols ik voorzichtig of hij met dit standpunt een probleem ziet, naar onze relatie toe...
‘Zotteke,’ zegt hij, en hij trekt met zijn rechterhand mijn hoofd naar het zijne en de zoen die volgt is er eentje waar ik al uren naar snakte. Heerlijk, zo met ons drietjes wandelen in het bos!
5:00 uur p.m., thuis. Mijn vriend doucht. Ik heb nog even tijd en trek Festa mee de zetel in. Mijn grootste schat, ik had hem dan ook al voor Carlo bij me introk. Hij is bijna twee jaar, die ontzettend guitige en speelse labrador van me. Wat kan hij me toch ontspannen. ‘Lekker knuffelen, schatje,’ fluister ik hem toe, ‘even maar, want seffens wordt mijn vriend nog jaloers.’
6:00 uur p.m., Universiteit van Milaan. Enkel de rector laat nog op zich wachten. Over een half uur persconferentie. Als ik even naar het sanitair ga, zie ik de talrijke satellietwagens van de internationale persmuskieten al staan. Brrr.
‘David?’ zegt Francesca, bedrukt, als ik de meetingzaal weer binnenloop. Ze heeft mijn mobieltje vast. ‘Het is je vriend, ik vrees dat er-‘ ‘Wat?’ zeg ik, en ik grabbel het toestel uit haar handen.
Het is alsof een leger van duizend man over mijn borstkas marcheert, mijn keel is kurkdroog, ik hoor Carlo nog dingen zeggen, hem mijn naam roepen, Francesca neemt mijn mobieltje over, ik hoor haar zeggen dat ik altijd al een grote hondenliefhebber ben geweest en dan condoleert ze mijn vriend, ik wil het uitschreeuwen maar de legioensoldaten zijn plots met tienduizenden, ik snak naar adem, ik hap en hap en dan is alles ineens pikzwart

Schrijver: giel, 4 maart 2012


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.0 met 4 stemmen 272



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)