Indonesië Casablanca d1
We komen aan bij een gebouw wat leek op een verlengde witgekalkte koeienstal met oranje dakpannen. Onze talk Ed zei dat dit een goed voorteken was; "Het huis van Oranje," volgens hem. Als we binnen komen in de slecht verlichte zaal die deze dag dienst deed als conferentiekamer van het 'stadhuis' van Karang Ayam (Gare Kip) zit het gehele dorp aan tafel, tenminste de van dienst doende families en de rest van de 'jetset'. Mijn vader, zijn vriend Anton de politieagent en onze eigen Ed worden geboden te gaan zitten. Ik zelf word gemaand aan de kop de tafel te gaan zitten. Ik merk dat er aan het eind van de tafel, zo'n twaalf meter bij mij vandaan er een vent zit van net wat oudere leeftijd dan de mijne die ik recht in zijn porem keek. Zijn kleding was moderner dan die van de rest van de boeren. Want het waren natuurlijk gewoon simpele rijstboeren allen. Het blijkt mijn tegenstander en die gaat mij intimiderend aan zitten kijken. Althans dat probeerde hij. Het geroezemoes in de zaal neemt af en de spanning stijgt. We konden nu van allerlei ellende verwachten. Wij waren tenslotte maar met zijn vieren tegenover een heel dorp vol nog maar net tot boeren bekeerde zwaar bewapende indianen midden in de bush bush boven in bergen. Wisten wij veel wat ze betaald gekregen hadden van onze tegenpartij en wat hun opgedragen was? Hier zouden ze ons nooit niet terug vinden. Onze enige overredingskracht was mijn adoptie van de Camat (burgemeester) een paar dagen daarvoor. Misschien een beetje dat de Magnum van Anton ook meehielp alhoewel je tegen zestig mensen kansloos bent natuurlijk. Helemaal met al dat ijzerwaren wat ze bij zich hadden. Nee ik moest het echt hebben van mijn nieuwe vader. Deze vreemde man had een geweldig charisma wat respect afdong en die na de zaal strak rondgekeken te hebben en een tot totale stilte gebarende handbeweging ook eindelijk ging zitten. Naast mij.
Hij zet zijn hoed met hanen en kippenveren even strak op zijn kop voor hij begint. Wat had die man toch met kippen?
"Een goede morgen allemaal," zegt hij tegen de familie 'Dochter kopen voor Rijstbaal' waar ik de naam niet van weet, op het eind links van de tafel met wijd open armen gebarend.
"En een heel goede morgen natuurlijk voor de familie Tini van Martha Reja en van ingenieur Francis Borst?" Vraagt hij nog even voor de zekerheid, en wijst met twee armen strak naar onze zijde alsof we net op stage gekomen popsterren waren. Applaus bleef echter achterwege.
"Eindelijk zijn we dan bij elkander gekomen en ik wens dit in goede harmonie en wijsheid te kunnen bespreken en besluiten." Ging hij verder met zijn zeer zware bromstem. Ed vertelde alles heel zachtjes van de nervositeit en ik en mijn vader moesten ons hand om ons oor doen en naar hem toe buigen om hem te verstaan.
"Ik heb eens goed over deze zaak nagedacht, moeilijk, moeilijk."
Als hij zo door zou gaan wist ik nu al zeker dat ik hem stiekem op zijn tenen ging trappen. Werd ik hier ziek van zeg, het ging mij nu al te langzaam en ik vond deze situatie waanzin natuurlijk. Mijn meisje stond precies op de helft van de tafel tussen de twee families in en een stuk verder zat er een of andere goochem die beweerde haar ooit gekocht te hebben en dit nog serieus meende ook.
"Als eerste: volgens onze oude wetten van traditie heeft de eerste partij recht op de hand van Tini, gezien de al vele jaren geleden betaalde bruidsschat van tien kilo rijst."
"Een zak rijst Godverdomme!" Stond ik schreeuwend op. "Tien jaar geleden!" "Moet je er tien terug? Twintig? Klootzak!" Roep ik woedend naar de overkant.
Alle mensen vliegen van schrik naar achter en overeind. De Camat slaat hard met zijn hamertje op tafel en mant iedereen tot stilte.
Ed lacht nerveus en blijft herhalen dat ik mijn mond moest houden en kalm moest blijven, dat alles goed kwam als ik maar weer zou gaan zitten.
De Camat wilde met zijn hamer op tafel slaan maar daar was niet meer van over dan een lullig stokje daar hij deze al door midden geslagen had met als resultaat een flinke bult op iemands hoofd schuin links voor me.
Ik zweeg na zijn knipoog en zijn "Kalem, kalem," wat dit betekent hoef ik niet uit te leggen.
"Maarrr..," ging hij verder; "We moeten niet vergeten dat de hele berg aan beide zijden nu verlichting heeft dankzij Francis waar vele families mee geholpen zijn waaronder mij zelf."
"Daar komt bij dat ik hem geadopteerd heb als mijn zoon zijnde." "Dus ik hoop dat jullie inzien dat ik kan niet tegen de wil in kan gaan van onze tradities en of de wil van mijn eigen zoon."
"En zeker niet tegen de economie van Karang Ayam!" Vervolgt hij streng met zijn nog steeds indrukwekkende zware bromstem.
Zo, die zat! Dacht ik. Ik begon te hard te klappen en met mijn kin naar mijn echte vader, Anton en Ed te wenken dat ze mee moesten klappen wat zij dan ook direct deden, waarna Tini's familie zachtjes maar zeker volgde.
"Ik heb dan ook besloten de keus aan Tini zelf over te laten en vraag haar dan ook nu de hand te pakken die zij zelf wil trouwen." Wij doken weer naar Ed om te vragen wat er gezegd was.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Avontuur
638
Geef je reactie op deze inzending: