Indonesia deel 2 De tegenaanval
"Godverdomme ik ben versleten," klaagt mijn vader," en Anton kon helemaal niet meer praten die gromde alleen nog maar.
"Jongens," zei ik: "vanaf hier is het oppassen voor de vijand."
"Ed regel jij koud bier, Pa en Anton wachten jullie in de schaduw daar zo dan verwittig ik mijn 'pleegvader' de Camat, het dorpshoofd dat mijn 'familie' is gearriveerd."
"Wacht nou eens even!" Zegt mijn pa.
"Waar is je meisje nou? Waar woont ze?"
"Zie je daar die bergen daar pa?" "Ja?" "Zie je die hoogste berg pa?"
"Die in de wolken steekt?" Vraagt hij.
"Ja die" "Daar de top van, daar woont ze!"
Anton draait snel zijn rug naar me toe als teken van protest en mijn vader zat nee te knikken en wilde nog wat zeggen maar zijn mond bleef gelukkig open staan van verbazing en ik was al onderweg naar het huis van de Camat aan de overkant.
"Ed maakt er maar acht bier van," hoor ik hem kwaad aan de overkant roepen als ik op de deur staat te kloppen van het opperhoofd. "Met veel ijs."
"Frans denkt geloof ik dat we gek zijn, ik zet geen stap meer!"
Ed gniffelt zenuwachtig dat zie ik aan zijn houding waar hij geen raad mee wist. Anton bromt weer en mijn vader zit op zijn voorhoofd te tikken richting mij.
Doe open die deur, denk ik net als de deur dan daadwerkelijk ook eindelijk open gaat. Weer die mooie meid van mijn vorige bezoek die snel weer wat kippen met luid kabaal daarbij horend het huis uit jaagt. En daar was mijn pleegvader weer in zijn onderbroek met hoed en veren op. Volgens mij ligt die de hele dag die mooie meid te kieren en wat die met die kippen doet dat weet ik niet. Maar ze rennen wel keihard weg voor hem dat vind ik toch wel op zijn minst opmerkelijk zo niet merkwaardig.
De Camat schrikt als hij mij ziet en geeft de meid een uitbrander dat ze hem niet gewaarschuwd heeft voor zo'n 'hoog' en belangrijk bezoek.
Hij verontschuldigt zich voor zijn kleding en roept mijn 'familie' binnen, slikt raakt zijn stem kwijt en vliegt een zijdeur door.
"We zitten in ieder geval in de schaduw nu," zegt Ed. "Nu maar hopen dat hij echt aan onze kant staat." Zegt hij pestend.
Anton begint de kogels in zijn cilinder bij te vullen vanuit zijn riem. Mijn pa neemt een slok bier en houd de lege pul stevig vast. Ik check onbewust mijn vlindermes en verplaatst het van mijn linker naar mijn rechter broekzak terwijl ik toch bijna honderd procent zeker wist dat het goed zat.
"De Camat staat aan onze kant jongens." "Vertrouw me nou."
Ik ging in de burgemeestersstoel zitten met mijn benen over de leuningen geslagen. "Dit is mijn huis, Winnetou is mijn stiefpa!"
Ed Lacht.
"Frans hier kun je niemand vertrouwen," zegt mijn vader, op zich gelijk hebbend. Ed sprong mij gelukkig eindelijk eens een keertje bij: "Als Frans echt geadopteerd is zit het wel goed." "Er gaat niets verder dan een bloedband."
Nadat ik en mijn vader bedenkelijk elkaar aan hadden gekeken met onze honderden zo niet duizenden ruzies die wij samen gehad hadden fronst Ed even bedenkelijk zijn wenkbrauwen en zei: "Denk ik hoor." "Misschien is het iets meer Indonesisch." Er achter aan plakkend om een slag om de arm te houden, de slang.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: literatuur
Spanning
253
Geef je reactie op deze inzending:
Ik zie het helemaal voor me. Goed en leuk ge- en beschreven.
Cindy B.