Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vertoeven in familie

'Ik heb goddomme een uur in de regen staan wachten op dat pokkebussie,' zegt oom Pim verontwaardigd, vanaf de andere kant van de salontafel. 'Je lijk wel gek,' zegt aangetrouwde nicht, die vervaarlijk aan haar shaggie trekt. 'Ze kenne toch belle! D'r zit toch een bel op die deur? Of niet soms..?'

Elk jaar opnieuw dezelfde gezichten, gezeten op dezelfde stoelen, in hetzelfde interieur en met dezelfde holle nietszeggende praat. In de hoek zit opa, mistroostig in zijn rolstoel. Dertig euro moest hij afrekenen aan de chauffeur van het busje. De enige mededeling die hij tot dan toe heeft gedaan. Naast opa oom Pim, tante Marie en neef Piet en zijn vrouw. Aan de andere kant een dolgedraaide nicht met echtgenoot, die elkaar niets meer te vertellen hebben, maar in familieverband die achterstand een beetje proberen in te lopen.

Anneloes, een lieve vriendin viert haar verjaardag. Zo'n twintig jaar geleden leerde ik haar kennen op een leesclubje. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Een kleine, intelligente vrouw, die op een vreemde plek ter wereld kwam. Klein en tenger, maar gevuld met een vracht kennis. Afgestudeerd in de wiskunde, zit ze tussen mensen die slechts praten om te praten.

'Ik mot binnenkort een andere printer,' zegt neef Piet, voor hij de deur uitstapt omdat de Gemeentereiniging hem heeft opgepiept. 'Altijd als we een feessie hebbe mottie werreke,' komt zijn vrouw tussenbeide. 'Dan moet je dit keer een Canon nemen,' zegt Anneloes, en geeft er gelijk allerlei achtergrondinformatie bij. Overal heeft ze verstand van. Je hoeft maar op een knopje te drukken en het antwoord komt eruit.

'Ma heb een rekening gekrege van het siekefons,' zegt nicht, 'maar ik heb gezegd dat ze die niet mot betale. Dan krijg ze een rekening van het siekefons en dan weer een van vervoer op maat. Ze blijven aan de gang.' 'En ik maar in die verdomde regen staan,' zegt oom Pim boosaardig. 'Nee, het vervoer op maat mag je niet naar het ziekehuis brengen,' zegt nicht, oom Pims opmerking negerend. 'Maar dan zeggen we gewoon dat we erges anders naar toe gaan. Want dat mag dan weer wel!' Ze grijnst al haar nicotinetandjes bloot.

Ik had een boek van Hella Haasse voor haar gekocht. 'Querido,' roept oom Pim, die het boek op weg naar huis even ter hand neemt. 'Een goeie schrijver.' Ik loop met Anneloes mee de gang op en als de deur achter oom Pim in het slot valt slaat ze haar handen voor haar gezicht en giert het uit. We lopen terug naar de huiskamer en vallen midden in een gesprek. 'Toen riep ik legge tegen de hond,' vervolgt nicht haar verhaal. 'Maar toen ging-ie voor dat kassie legge. 'Niet daar! riep ik, want ik moest net in dat kassie zijn.'

Zonder voorafgaande waarschuwing worden de stoelen van standplaats gewijzigd, want opa heeft met een korte knik te kennen gegeven naar huis te willen. Het busje is in aantocht. De rolstoel wordt van de rem gehaald en zwijgend door de kleine woonkamer gemanoeuvreerd. De goede man had amper nog een woord gezegd, terwijl zijn halve vervoersbudget die avond was uitgegeven. Hij steekt zijn hand op, roept 'Doei!' en rolt de kamer uit.

Liesbeth, haar dochter ploft lachend naast me op de bank. 'Bijt die hond?' had de chauffeur van het busje, gehuld in donkerblauwe jas gevraagd. 'Nee hoor,' had ze gezegd, 'alleen mannen in donkerblauwe jassen.' Ik schiet in een verlossende lach.

Op weg naar huis moet ik denken aan het gedicht van Gerrit Achterberg:

Vertoeven in familie voor een keer
We zitten aan de tafel bij elkaar
Hetzelfde woordgebruik en handgebaar
Komen nog altijd op hetzelfde neer...

Schrijver: Areth, 25 juni 2013


Geplaatst in de categorie: familie

3.0 met 1 stemmen 119



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)