Haar buitenwereld
We zaten die ochtend tegenover elkaar aan de eettafel en opeens zag ik twee dikke tranen over haar wangen glijden. Impulsief stond ik op en sloeg mijn armen om haar heen en zei: 'Ik heb jou gemaakt en alles wat ik maak is goed,' Ze lachte door haar tranen heen.
Midden in de nacht werd ik wakker en voelde dat er iets niet in de haak was. Ze was met Paul gaan stappen, maar ik had haar niet thuis horen komen en in paniek belde ik hem. Zijn moeder nam op en ik verontschuldigde me dat ik haar wakker had gebeld. 'Maar Paul is allang thuis,' zei ze. Mijn hart kromp ineen en de rest van de nacht heb ik wakend op de bank doorgebracht. Voor het eerst miste ik een schouder waarop ik uit kon huilen. Een man die me zou troosten en die naar buiten zou rennen om ons kind te gaan zoeken. 'Jij blijft bij de telefoon,' zou hij hebben geroepen, 'op die manier kunnen we haar niet missen.'
Ze staarde vaak over haar boeken heen. Ik voelde dat haar iets dwars zat, maar hoe kwam ik erachter? Ze doubleerde in de vierde van het Atheneum, maar ook dat tweede jaar kreeg ik het idee dat de stof grotendeels aan haar voorbij ging.
'Mam, wat is lesbisch,' vroeg ze toen ze een jaar of zeven was. We waren op weg naar school. Ik was stukken ouder toen ik dat woord voor het eerst hoorde en de betekenis ervan heeft ook nog lang op zich laten wachten. 'Als een meisje meer van een meisje houdt, dan van een jongen,' zei ik, terwijl ik zorgvuldig de bochten nam. 'Dan ben ik dat,' riep ze vrolijk, 'want ik houd van Anne-Marie.'
Uiterlijk leek ze meer jongen dan meisje. Voor haar derde verjaardag vroeg ze een elektrische trein en voor haar vierde een piratenschip van Playmobil. En toen ze twaalf was en we een winterjack voor haar gingen kopen en ik ernstig twijfelde, riep de verkoopster: 'Die moet u echt kopen, die staat hem zo leuk!' 'Maar het is wel een meid,' zei ik vals, en ik zag dat ze schrok. 'U bent niet de enige die dat denkt,' zei ik geruststellend.
'Hoe je je leventje later ook gaat leven', zei ik vaak, 'als jij voelt dat het goed is, dan is het goed.' Ik kon haar niet vaak genoeg geruststellen. Niemand werd er gelukkiger van als je je anders voor moest doen dan je in feite was. Voor mij bleef ze mijn kind, waar ik altijd van zou blijven houden. Bovendien had ze door de jaren heen zo'n mooi mensbeeld ontwikkeld, dat ik me over haar geen zorgen maakte.
'Breng maar naar mijn moeder,' had ze tegen de leraar gezegd, 'die is altijd thuis.' En voor ik het wist lag er een vreemd meisje op de bank. Tijdens de les was ze ziek geworden, en haar ouders waren niet thuis geweest. We hebben haar verwend en 's avonds hebben we haar weer thuisgebracht. Haar moeder deed open en voor ik ook maar iets kon zeggen trok ze haar kind naar binnen en sloot de voordeur. Dat meisje bleek lesbisch te zijn, maar haar ouders wilden er niet van horen. Ze moest maar doen wat ze niet laten kon, als ze er thuis maar niet over begon.
'Ik had je wel willen bellen,' zei ze toen ze me ontredderd op de bank zag zitten, 'maar ik wilde je niet wakker maken.' Het was zeven uur in de ochtend en mijn hart was opgesprongen toen ik de sleutel in het slot hoorde. 'Je kunt me niet wakker maken', zei ik, 'ik ben wakker!' Ik was versleten, maar dolgelukkig dat ze thuis was. Paul had haar op de trein gezet, maar bij de volgende halte was ze uitgestapt en dat cafeetje ingedoken. Ze had de laatste trein gemist en de rest van de nacht had ze op het perron doorgebracht. 'Het was nog gezellig druk' zei ze. En even later vertelde ze dat het een cafeetje was waar meisjes van meisjes houden.
Ik breide vroeger knuffelkabouters van zelf gesponnen wol en die lijfjes vulde ik dan met ruw gekaarde wol. En toen ze me eens vroeg of ik dat niet een beetje zonde vond, zei ik dat je van binnen net zo mooi behoorde te zijn, als van buiten. Dat je pas echt gelukkig kon zijn, als je van buiten liet zien wie je van binnen was. Ze moest er even over denken en knikte toen.
Het hoge woord was eruit. Ze had er zich lang tegen verzet. 'Waarom ik?' heeft ze weleens huilend uitgeroepen. 'Waarom jij niet?' had ik geantwoord, terwijl ik mijn vingers door haar haren liet dwalen. Ik klopte de melk op voor in de koffie. De zon scheen en we zaten op het terras, dicht naast elkaar, op het randje van de bloembak.
Ik maakte een afspraak met de rector van school, want ik moest hem vertellen waarom het het laatste jaar niet goed was gegaan met haar. Ik zat tegenover een soort vader en opeens liepen de tranen me over de wangen. Eindelijk iemand die haar goed kende en die de moeite nam om naar me te luisteren. De tranen bleven stromen en ik vertelde dat ik al heel lang had gevoeld dat er iets aan de hand was, en dat ik er niet naar had durven vragen. En dat ik huilde omdat ik me schuldig voelde. Ik had haar in de steek gelaten.
'Hoe denkt u zelf over haar geaardheid?' had hij vriendelijk gevraagd. 'Het is zoals het is', zei ik, 'Het is mijn kind en ik zal altijd van haar blijven houden'. 'Het is fijn dat u er zo over denkt,' had hij gezegd, 'want met de buitenwereld zal ze het straks al moeilijk genoeg krijgen.' Door mijn tranen heen moest ik glimlachen. 'Dan kent u haar toch niet zo goed,' zei ik. 'Want ook de buitenwereld zal altijd van haar blijven houden...'.
Geplaatst in de categorie: individu
lesbisch
129
Geef je reactie op deze inzending: