MIjn ontmoeting met Yani Deel3
Ik zie een flinke gozer met een piratenbandella om zijn hoofd geknoopt, een zwarte Ray-Ban op en lang krullend haar. Hij had een mouwloos leren jacket aan en vingerloos leren handschoenen. Zijn dikke armen vielen mij gelijk op. Zo'n grote gozer had ik nog nooit gezien in Indonesië. Ik blijf hem aankijken terwijl hij zijn zonnebril afzet en train gewoon door. Hij klikt zijn standaard van zijn motor uit, loopt op mij af met uitgestrekte hand en vraagt: "Francis?"
"Mm, Yani neem ik aan?" Vroeg ik in de Engelse taal, aannemend dat hij dat verstond al was dat zeer zeldzaam hier in de Kampong, doch het was een terecht voorgevoel geweest. Yani begint te lachen zoals Marlon Brando dat doet in the Godfather als een boer met kiespijn maar met stralend blijde maar gevaarlijk altijd iets verbergende ogen. Een sadistisch doch respect afdwingbaar lachje. Ik denk ook dat hij wat nerveus was, misschien iets geïmponeerd door mijn snelle inzage van zaken. Ik liet mijn halter van dertig kilo met een plof tussen ons in vallen op de patio en geef hem een stevige handdruk, een boks op zijn vuist en een slag op mijn hart zodat hij weet dat ik aan zijn kant sta.
"Francis," zei ik. Hij volgt het zelfde ritueel en het "Yani," volgt. Hij kijkt om mij heen en vraagt, heen en weer lopend, verbaast mij en omgeving rond kijkend wat ik in Allahs' naam hier aan het doen ben.
"Je lijkt op een gek!" Brult hij ineens gemeen hard van het lachen. "Dus, dit is de grote Mister Francis he?"
Terwijl hij zijn knokkels en vingerkootjes kraakt. "En je stinkt als de tering," ging hij verder. "What the fuck are you doing here man?" "Are you happy like this, between the bananatrees?" "Are you a fucking monkey?" "You sure as hell, smell like one!" Weer brullen van het lachen. Althans hij dan. Ik besloot mijn zwijgen en het observeren van deze legende uit de provincie maar eens te doorbreken.
"It's a long story. Mr. Yani!" Grijnsde ik, beetje ziek van zijn gelijk aan het worden.
"I'm am very sure it is, Mr. Francis but you must change your situation." "You are dying man!"
Ik mocht hem wel, hij draaide er geen doekjes om, zei direct waar het op stond. Hij had gelijk ik was in een beest veranderd.
"Eigenlijk," begon hij, "kom ik hier om wat zaken te doen."
"Zaken?" vraag ik nieuwsgierig.
"Luister, Mr. Francis mijn vader is gisteren overleden, nu hebben alle zakenlui in Cikampek een geldbedrag bij elkaar gelegd van een miljoen roepiah en dat aan jouw vaders buurman gegeven Mnr. Jumaidi om mijn kop er af te schieten."
Een nerveus hoog lachje volgt terwijl hij weer zijn handen kraakt. Daar was iets goed mis mee en niet zo'n klein beetje ook, later vertelde hij mij dat ze met geweerkolven zijn handen tot pulp hadden geslagen op het bureau en dat een paar keer zodat hij niemand van de kit of het leger en alles wat er tussen in zit neer kon slaan. Vandaar dat hij ook die meesterstrappen en springende draaischoppen had aangeleerd en er een ware kunst van had gemaakt die je eigenlijk alleen in videospelletjes ziet.
"Maar waar het om gaat is dit", gaat hij verder,"Ik moet dus weg uit Cikampek en ga naar Bandung waar het koel is, veilig, mooie vrouwen en prachtige locaties zijn." "Ik weet zeker dat je het fijn vindt daar, Mr. Francis." Hij gaat verder. "Ik heb achthonderdduizend Rph. hoeveel heb jij?" "Of ga je niet met me mee?" Vraagt hij.
"Natuurlijk ga ik met je mee." "Hoe gaan we?"
"Dat weet ik nog niet, met de auto, of motor, moet ik nog even bekijken." "Laat dat maar aan mij over." Ik vertel hem dat ik honderdduizend heb maar binnen een anderhalf uur nog vierhonderdduizend er bij kan regelen.
"Deal?"
Ik krijg een snelle hand dan stapt hij op zijn motor en zegt dat hij van zijn vrouw afscheid moest nemen want je wist het maar nooit en zijn jeans en boots ophalen en dat hij over precies twee uur terug is en dat ik dan klaar moet staan. En weg was hij. Ik neem een flinke slok Whisky, schud even hard met mijn hoofd om alles even goed door te laten dringen. Ok, dacht ik bij mezelf, ik verkoop de hele teringzooi terug aan de meubelmaker met tweehonderd verlies, dat doet hij vast wel want ik heb die spulletjes net drie weken. Dan krijg ik vierhonderd terug.
Even snel douchen en scheren en als ik net het pad af wil lopen naar de weg om een busje te pakken naar Cikampek, zie ik voor het eerst mijn buurman, een Chinees alsof God hem gestuurd had. "Of ik nu al ging verhuizen?" "En wat ging ik dan met mijn huisraad doen?"
"Hoezo had U interesse dan?" De deal was snel beklonken, ik liet de bonnen zien van de meubelmaker, was nog geen vijf minuten buiten en had vierhonderdduizend gevangen van mijn Chinese buurman die met zijn Indonesische vrouw net terug kwam van een vakantie uit Semarang. Wat een mazzel. En gelijk cash. Geen gezeik niks! Die man was dolgelukkig, zei dat ik een goede smaak had. Mooi hout en zo. Eén laken drukte ik achterover en maak daar een soort plunjezak van en doe daar mijn kleding in en scheurt er daarna twee gaten in, om mijn armen er door heen te steken, prima rugzakje zo. Op de patio zit ik te wachten op Yani in tenue met afgeknipte spijkerbroek, T shirt van de Red Hot Chili Peppers en een baseballcap achterstevoren zodat de zon niet in mijn nek staat tegen een zonnesteek. Zwarte Old Stars en een klewang tussen mijn riem maken het af. Met een koude fles Whisky tussen mijn benen en een slof Marlboro onder mijn oksel, viel ik tegen mijn plunjebaal in slaap.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: vriendschap
Spanning
890
Geef je reactie op deze inzending:
Prachtige dialoog... tussen diverse personen!