Yani deel 4 The Black List.
Een hoop herrie en gelijk een schep zand in mijn gezicht maakt mij wakker. Ik wrijf het zand uit mijn ogen schud het zand uit mij haar en probeer zoveel mogelijk uit mijn ene oor te krijgen en terwijl ik opsta gooi en wrijf ik nog een kilootje zand van mijn shirt en kruis af.
"Come on man!" "Hurry!" "Jump on!" Ik zag een motor door het zand spinnen en draaien, het was een Off the road model, een crossmotor maar dan ook voor op de weg.Ik gooi die baal kleding op mijn rug en ga achterop zitten. Als een steigerend paard rijden we op ons achterwiel weg behoorlijk slippend door het zand met een luid gebrul om hard stuiterend op ons voorwiel op de verharde B weg neer te komen. Zo, dat was de bananenplantage.
"Ok Yani where the fuck are we going?" Vraag ik nog niet helemaal wakker.
"Relexed." "We pakken nog een motor voor jou en dan gaan we verder."
Zo gezegd zo gedaan. Bij een van zijn 'vrienden' aangekomen, commandeerde hij dat hij zijn motor af moest staan aan mij en daarmee uit. De jongen jammert nog na als wij alweer vertrekken. Ik had nu ook een Off the road, een Honda vijfhonderd, dezelfde als Yani, alleen een andere kleur. Hij wilde alleen zijn moeder en opa nog even snel vaarwel zeggen en dan was het:"Hallo, hallo Bandung!" Zijn moeder was nog jong en knap om te zien. Het huilen stond haar na, dat kon je zo zien. Yani verzekerde zijn moeder dat alles goed kwam waarna zijn moeder ons snel wegstuurde want ze waren al drie keer aan de deur geweest, de politie dacht ik te verstaan.
Het begon al avond te worden en 's avonds is het gevaarlijk om op een motor te rijden dus leek het Yani een goed plan bij zijn opa te overnachten in Karawang zo'n acht kilometer vanaf Cikampek. We zetten de motoren tussen het hoge riet onzichtbaar achter zijn opa's uit bamboe opgetrokken hut. Het was een vriendelijke man met een gelige huidskleur en een lange witte onderbroek en T shirt aan. Hij stak wierook aan tegen de muggen en luizen en wees ons onze slaapplaats op de grond op een tikar oftewel een rieten matje.
Als we net drie uurtjes slapen en het eerste zonlicht aanbreekt denk ik vuurwerk te horen en draai mij om zodat ik op mijn goede oor te leggen kom en minder last heb van het vuurwerk. Het zal wel weer een Islamitische feestdag wezen of zo dacht ik sacherijnig. Maar dan Rakketakketak, rakketakketak! Dat waren wel heel harde rotjes en de speciale effecten waren ook iets te dichtbij want bij elke knal kwam er een straal zonlicht helder en scherp naar binnen als vroeger die spiegelende discobollen die ronddraaien in een club. Even moest ik snel aan het oude Bristol denken die vroeger aan het Hofplein zat in Rotterdam. Muziek ontbrak hier echter al was de herrie ook onhoudbaar en slecht.
Opa die hoger op een bed lag die hij mij eerst nota bene had aangeboden was nu rood en wat gelig bevlekt alsof hij een bergetappe gewonnen had en het daarbij horende bolletjestrui gekregen had. Wij die op de grond lagen voelden de kogels letterlijk over ons heen fluiten. Als in een automatisme slopen wij snel in tijgersluip naar de achterdeur van de hut en daarna keihard rennend het rietveld in, op ons blote voeten. Ons poten rijten open aan het afgekapte scherpe riet en bamboe alsof we over scheermessen liepen zo scherp.
"Run Francis, run for your life!" Weer floten kogels om ons heen en nu schampte een verdwaalde kogel mijn rechter bil en bij Yani zijn bovenbeen, net als we bij onze motors aan komen. Door de angst en adrenaline voelde ik nauwelijks het schampschot en lachten wij hysterisch en schreeuwden als bezetenen van de zenuwen terwijl we onze motors starten en door het afbrekend riet wegscheurden. De duisternis opzoeken. Na een half uur rijden stoppen we langs de kant van de weg tussen de bergen van Bandung. Er groeiden hier naaldbomen en voorzichtig gingen we een paar meter het beboste in om bij te komen van schrik. Yani was ontroostbaar over het verlies van zijn opa en vond ik het niet het juiste moment om te zeggen dat ik nog nooit zo'n toffe 'vriend' had meegemaakt. Een echte vakantiemaat! Mijn reet bloedde als een rund, hij had slechts een schampschot aan zijn dijbeen. Ik rende natuurlijk ook weer achteraan, wist heg noch stek in dat riet dus rende maar achter hem aan.
"Hé maestro!" "Dat was geen politie, maar het leger vriend!"
"Yes I know, now you're on the black list too," antwoord hij doodleuk.
Daar ben ik blij mee dat is dan al het derde land na Israël en Spanje dacht ik. Wat is dat toch met die black list altijd? En ik kan er nooit geen fuck aan doen. Het overkomt me gewoon.
"Ik heb een vriendin in Pamanukan die haalt die kogel wel uit je kont," lacht hij ineens hard. Om daarna weer in snikken uit te barsten. En dan; "Okey, that's life!" Houdt hij zichzelf in noodzaak voor. Hij steekt een sigaret op en geeft mij er ook een. "Hij zit niet IN mijn reet Yani!" "Hij schampte me."
"Hou je hand voor het vuur van die peuk." "Zodat niemand het ziet."
"Je bent slim, zegt hij.
"Nee, ex inbreker," antwoord ik.
"Hadoe, preman duanya!" Knikt hij lachend. Wat zoiets betekent als; Shit, twee vogelvrij verklaarden! Ik kon de lol er niet van inzien.
"Kleding pleite, whisky, sigaretten! Kut man."
"And my grandfather."
"Yes and a piece off my ass!"
"My feet." Klinkt een half lachende en half huilebalkende Yani.
"Mijn voeten liggen ook helemaal open," antwoord ik.
We scheurden repen kleding af en verbonden onze wonden zo goed als mogelijk en reden een bloedspoor achterlatend richting Pamanukan.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: vriendschap
Spanning
184
Geef je reactie op deze inzending: