Evacués door de Polizei weggestuurd
Het is zondag en het regent al hele dag. Eenzaam zit ik in mijn stoel voor het raam. Het is stil, alleen de klok hoor ik tikken. Nu ik oud ben en arm zie je zelden iemand. Ik dacht aan het najaar in 1944. De geallieerden rukken met hun legers op om ons te bevrijden van de Nazi’s.
Mijn ouders op het platteland moesten vluchtelingen in huis opnemen. Wij kregen een gezin met twee kinderen.
Mijn vader, een fabrieksarbeider, had al gauw een antipathie tegen die vrouw, want zij nam een autoritaire houding tegen ons aan. Dat begon al in de keuken bij het bereiden van de maaltijd. Er was maar één uurtje gas om te koken. Mijn vader deed werk voor de verzetsbeweging. Hij verspreidde verzetsbladen. Omdat hij dat gevaarlijke werk deed kreeg hij de schrik van zijn leven, want wat bleek, de evacués waren lid van de NSB.
De man werd iedere morgen opgehaald door een WA man gekleed in een zwart uniform. Zijn vrouw ging bij ons een beetje de baas spelen. Om vijf uur kwam ze in de keuken met aardappelen, groenten en vlees en ging dat op haar gemak bereiden, terwijl wij eten hadden van de gaarkeuken, meestal een waterige soep of stamppot van suikerbieten met kool.
Wat kreeg ik toen een hekel aan die hufters. Mijn moeder was een klein mager vrouwtje en had hartproblemen en was erg zenuwachtig geworden, vooral door het optreden van die autoritaire vrouw. Die zoon van hun, Wilhelm, was wel een aardige jongen. Zijn zus Anja was een prachtige meid en had met de jongens van het dorp veel sjans.
Op een avond kon ik de slaap niet vatten en lag ik maar te draaien. Ik zat maar te denken om die vrouw een kunstje te flikken, want ik was het zat hoe ze mijn moeder behandelde. De volgende dag zal ik nooit meer vergeten. Die vrouw was weer om vijf uur in de keuken gekomen en ik zag, dat ze spruitjes in een pan deed en in een andere pan aardappelen. Die twee pannen zetten ze op het gas. Mijn vader had van het verzet ook eten gekregen, een portie aardappelen en rode kool.
Mijn moeder had de aardappelen en de kool bij elkaar gedaan om dat samen te koken, maar de gastoevoer werd afgesloten. Wij moesten ons eten warm maken op een noodkacheltje, terwijl die hufters in de huiskamer van ons lekker zaten te eten. Ik was ziedend en was in staat een bijl in de nek van dat wijf te leggen. Ik rende naar de schuur en pakte een grote hakbijl en stormde de huiskamer in en joeg dat hele NSB’ers zooitje het huis uit. Iedereen was aan het gillen, maar mijn vader pakte de bijl af en zei fluisterend tegen mij:
''Pak je fiets en ga naar oom Hendrik en blijf daar een poosje.''
Oom Hendrik woonde in het volgende dorp met zijn vrouw Klaasje en een tienjarige zoon Rutger. Ik vertelde hem wat er gebeurd was en hij was zeer trots op me en kon zich goed voorstellen waarom ik zo gehandeld had. Ik ben toen een paar maanden ondergedoken geweest bij hem. De politie is wel bij hem aan de deur geweest, maar mijn schuilplaats was zo goed verborgen, dat ze mij niet vonden. Later hoorde ik, dat mijn vader gearresteerd was, maar weer vrijgelaten werd.
Een Duitse Polizei-officier vond ook, dat die NSB’ers smerige rotzakken waren en dus het verder niet nodig vond mij te zoeken. De NSB’ers moesten op last van die officier ons huis verlaten en kregen een ander adres toegewezen. Omdat mijn moeder door al die ellende zo ziek was geworden kregen wij vrijstelling om evacués toe te laten. Een paar maanden later werd ons dorp ook bevrijd en was het feest en kregen we weer goed eten, zoals vlees met bonen in blik, melkpoeder, biscuits en nog veel meer.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: oorlog
Evacués
77
Geef je reactie op deze inzending:
Aangrijpend verhaal. Mijn ouders hebben ook veel meegemaakt in de oorlog. Vele malen hebben ze erover verteld! Mijn moeder heeft in Westerbork gewerkt in een kantoor voor voedselbonnen, terwijl er vlakbij mensen afgevoerd werden.
Dat werd pas later bekend. Ze heeft de bevrijding op haar verjaardag meegemaakt! Inmiddels is ze overleden, anders zou ik dit niet verteld hebben.