Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het afsluiten: het diner (3)

“Ik kan mijn eigen zin doorzetten, maar. . . , een schikking is altijd mogelijk”, dit vertelde Jasmijn aan Douglas op hun eerste kennismaking tijdens een glas verse muntthee. Met een ondeugende blik en glimlach op haar gezicht nam zij een slok van haar muntthee.
Er ontstond een klik van wederzijdse interesses. Van muziek, kunst en hobby’s waar zij ontspanning vonden in het leven.
Zij maakte na de eerste afspraak nog drie afspraken, om het afsluiten van hun teleurstelling van vorige relaties te voorkomen. Hun derde afspraak werd bij Jasmijn afgesproken.
Douglas belde aan. De deur ging open. In de deuropening stond een vrouw met de mooiste glimlach om iemand te ontvangen. Een glimlach dat vanuit de horizon als een visioen scherper tot je komt. Een getint gezicht met zacht accenten van make-up. De rouge, lippenstift en mascara maakte haar als een natuurlijke natuurverschijning.
Haar bruine haar had zij opgestoken met aan beide zijde een haarlok langs haar wang, waarvan de punt net boven haar schouder in haar hals hing.
Haar vertrouwelijke groene ogen waar Douglas drie keer eerder in wegzonk tijdens verhalen van Jasmijn, lokte hem hypnotiserend naar binnen.

“Mag ik je uitnodigen om aan tafel te gaan”, vertelde Jasmijn.
Dit vroeg zij nadat zij samen een glas rode wijn hadden gedronken onder genot van toast met stukjes makreel. Ook had ze eiersalade dat zij met verse bieslook had aangemengd.
Douglas stond op en liep van de zitkamer door een opening van een boog in de eetkamer. De zitkamer was modern klassiek ingericht. Een muur van zes meter en gebroken wit van kleur. In het midden was de boog van één meter dertig. Tegen het tweede deel van de muur had zij een 3-zitsbank, als een L had zij haar 2-zitsbank geplaatst met een vierkante glazentafelblad van negentig centimeter. Op de 2-zitsbank keek je naar een muur van twee meter met in het midden een klein niet te diep nisje Het nisje was net als de muur in de lengte gebroken wit van kleur, maar de muur eromheen was aubergine van kleur. Voor het nisje stond haar televisie.

Douglas liep de eetkamer binnen en hoorde Keltische muziek op de achtergrond. Hij zag een tafel die was gedekt hoe hij het herinnert vanuit zijn jeugd. Een tafel die kon worden uitgetrokken voor eventueel meerdere gasten. Deze avond voor hun had zij de tafel niet uitgetrokken. Anders had je een middeleeuws tafereel, dat je de wijnkaraf naar elkaar kon sjoelen.
De tafel was gedekt met borden in beige met op de rand een sierlijke cirkel dat rondom drie lussen had. Bestek dat klaar lag voor elke gang. Met aan de rechterkant van het bord een wijn- en waterglas.
Op het midden van de tafel stond een kandelaar met vijf armen. De kaarsen brandden al bij binnenkomst.
Jasmijn nodigde Douglas uit om te gaan zitten. Zij liep haar keuken in. En kwam met een stenen ovenschaal terug die hetzelfde beige kleur had en motief als de borden. Zij zetten de ovenschaal op tafel bij Douglas neer.
Toen Jasmijn weer naar de keuken liep vroeg Douglas: “kan ik je helpen, zal ik met je meelopen?”.
“Ben je mal”, reageerde Jasmijn.
“De volgende keer als jij een maaltijd gaat maken, blijf ik ook gewoon zitten”, zei zij lachend. Zij draaide haar hoofd van Douglas in de richting die zij vooruit liep naar de keuken.
Ze kwam terug met een glazen schaal waarin rauwkost zat. Twee sla soorten van rucola en veldsla en erdoor heen komkommer, tomaten en blokjes feta.
Jasmijn nam ook plaats aan tafel. Zij zat nog geen tel en sprong op en zei: “nou ja, wat stom van me. Ik vergeet gewoon de wijn en het water.”
“Zal ik meelopen”, reageerde Douglas.
“Blijf nou maar zitten slijmbal, ik weet echt wel dat je behulpzaam bent. Anders zat je hier nu niet bij mij aan tafel”, antwoordde Jasmijn.
Ze kwam terug met een plateau met daarop de geopende fles rode wijn met de kurk er los op en de waterkan.
“Ja, je dacht toch niet dat ik weer twee keer ga lopen”, vertelde ze lachend.
“Nu mag je behulpzaam, galant voor mij zijn”, zei Jasmijn. En gaf Douglas de opscheplepel. En gaf hem een knipoog met een glimlach.
“Hè. .hè, eindelijk. Nu mag ik mij weer man voelen”, zei Douglas met een grijns.
“Bij mij mag je de volgende keer niet opscheppen. Dan wil ik ook de opschepper zijn”, vervolgde hij lachend.
“Kijk! Daar houd ik van, duidelijkheid”, met een cynische blik hield zij haar lach in.
Douglas verwijderde de deksel van de ovenschaal. Na de rijkelijke geur die zijn neus binnen kwam, zag hij een stoofschotel van rundvlees, wortelen, aubergine, uien, sperziebonen en stukjes gekookte aardappelen.
Tijdens de maaltijd raakte zij niet uitgesproken. Er passeerde vele interesses die verbinding maakte. Gaande het gesprek werd subtiel “ik vind”, veranderd in “wij kunnen”.
Samen maakte ze plannen om in de tuin van het tuinhuis een moestuin te maken. Ook bespraken ze hoe zij de afstand makkelijker kunnen maken om bijlkaar te komen. De opmerking dat Douglas introk bij Jasmijn was snel geconcludeerd. Want zij had een vier kamer woning met tuin. En hij woonde in een appartement met drie kamers.

Na een half jaar stond Douglas voor het eerst met een kop koffie ‘s morgens in de tuin te glunderen naar de lucht. In zijn rug voelde hij de voorkant van een vrouwenlichaam. Zijn nek werd omarmd door fonkelende warmte.
“Heb je goed kunnen slapen”, hoorde hij zacht uitgesproken in zijn oor.
Deze vijf woorden gingen als een elektrische tinteling door zijn lichaam. Het voelde voor hem nu al zo vertrouwd. Tijdens dat gevoel voelde hij een platte hand twee keer door zijn haar heen en weer gaan. Na een ultiem intense warme vochtige tederheid in zijn rechterhals bleef hij alleen nagenieten in de tuin van dit moment.

Schrijver: Alexander v/d Zande, 21 november 2014


Geplaatst in de categorie: liefde

5.0 met 1 stemmen 108



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)