DIAMANT (deel 1)

Ergens, in het hart van Afrika, hoedde de jonge neger Michael een kudde geiten. Met al zijn dieren liep deze herder heen en weer over bruin, taai gras. Als Michael de ene kant op keek, zag hij de vlakke, dorre steppe. De andere verte toonde de rand van een groot oerwoud.
De oudste geit van de kudde heette Diamant. Waarom? Als het zonlicht scheen op haar witte vacht, met grijze vlekken, glom en schitterde dat dier tegelijk. Ondanks haar hoge leeftijd was Diamant nog een mooie en levendige geit. Op een keer snuffelde de oude Diamant tussen hoge grashalmen en vond daar een mals plantje. Gulzig hapte ze in die lekkere stengel met blaadjes en at het plantje helemaal op, tot aan de grond. Maar _ opeens! Wat een pijn in haar onderkaak! Er was bij het haastige smullen een steen in haar bek gekomen! Omdat het oude dier al enige kiezen miste, zat die steen klem in een holte tussen twee kiezen. Radeloos sprong Diamant op, viel weer neer. Al liggend wrong ze haar lichaam in bochten.
"Oudje, wat is er met jou aan de hand!?" riep Michael verschrikt uit.
Onmiddellijk ging hij naar zijn geit toe. Maar Diamant rende van haar baas weg. Een man en een vrouw, die in de buurt rondliepen, zagen die dolle geit.
"Is dat beest krankzinnig, of misschien wel betoverd?" vroegen ze zich af. "Het zal vast wel heel gevaarlijk zijn."

Urenlang rende Diamant voort. Het werd avond, het werd nacht. Maar de pijn in haar kaak liet de arme geit niet met rust. Steeds verder ging ze, over de wijde steppe heen.
Een jonge, bijna volwassen leeuw rende achter Diamant aan om haar te bespringen. Net toen het roofdier dat deed, veerde Diamant op, en _ haar hoorns stootten hard tegen de buik van de leeuw! Brullend van pijn liet deze zich op de grond vallen. Nu zou hij het wel laten om dat rare dier opnieuw aan te vallen. Warempel, de leeuw vluchtte voor de geit!
Uitgeput viel Diamant tenslotte neer bij een doornstruik en viel onmiddellijk in slaap.
Laat in de ochtend ontwaakte ze om vele dagen verder te lopen. Teruggaan naar haar woonplaats... Nee, dat leek haar te gevaarlijk. Ze had gemerkt dat de mensen haar als een gevaar beschouwden. Zelf Michael zou haar niet kunnen beschermen, als men haar wilde doden.
Ondanks de steen tussen haar kiezen kon Diamant toch weer eten. Ja, zelfs in de steppe was er hier en daar nog een struik met smakelijke blaadjes. Ook kwam ze nog weleens een poel met heerlijk fris water tegen.
Diamant kwam in de geweldige zandwoestijn terecht.
"Nu zal ik eens goed uitrusten van mijn lange, onrustige reis," dacht de vermoeide geit. "Ik leg me neer op het zand."
Diamant sliep heel wat uren, misschien wel een hele dag en een hele nacht. Maar bij het ontwaken schrok ze geweldig van een lange stoet woestijnreizigers met kamelen.
"Wegwezen!" dreunde het in haar kopje. "Deze mensen kunnen gevaarlijk zijn!"
Diamant rende snel; met haar hoeven maakte ze grote zandwolken.
"Kijk eens in de verte!" riep de karavaanleider. "Er is een zandstorm op komst. Vlug! Laat onze kamelen stilstaan en gaan liggen. We gaan meteen onze tenten opslaan, voordat we door het waaiende zand worden overvallen!"
Enkele ogenblikken later zaten alle reizigers in hun tenten. Maar de gevreesde wind kwam niet.
Inmiddels rende Diamant verder en verder, weg van die gevreesde mensen.

Om tot Michael terug te keren: die herder had het ook erg moeilijk na de verdwijning van Diamant. De mensen van zijn dorpje dachten dat hij toverij bedreef en daar zijn geiten voor gebruikte.
"Iemand met toverkunst is een gevaar voor ons," vonden ze allemaal.
Michael werd door zes sterke mannen vastgepakt en naar een kleine hut gebracht. Daar zat hij gevangen tussen vier stevige wanden van harde boomstammen. Voortdurend stonden er mannen bij de hut om "die gevaarlijke kerel" goed te bewaken.
"Hoe kom ik hier vandaan?" vroeg Michael zich angstig af. "Niemand zal me geloven als ik vertel dat ik niets van doen heb met tovenarij. Straks word ik vast uit het dorp verbannen en voorgoed de wildernis in gejaagd. Dan zal ik nooit meer bij mensen mogen wonen."
Ondertussen was het midden in de nacht. Opeens klonk er overal geschreeuw in het dorp. Bij al dat lawaai hoorde Michael ook luid gebrom en geblaas. "Jaag die luipaard weg!" riepen een paar mensen tegen elkaar.
De meeste bewoners zaten in hun hutten verscholen. Dat roofdier zou zich vast niet in de woningen wagen.
"Wacht eens," zei iemand. "Die luipaard is hierheen gelokt door Michael. Zelfs nu hij opgesloten is, weet Michael nog met zijn toverkunst dat beest naar zich toe te roepen."
"Gelijk heb je," antwoordde een ander "Maar wij zullen onze maatregelen nemen."
Met lange speren dreven ze de luipaard naar de hut waar Michael in zat. De deur werd kapot gestoten, en _ de luipaard sprong het bouwseltje in!
Zegevierende kreten. "Michael en dat beest zullen we allebei aan onze speren rijgen!"
Maar Michael en de luipaard sprongen allebei heel behendig naar buiten, tussen mannen en speren door! De luipaard holde zo snel hij kon het dorp uit, naar het oerwoud toe.
Michael begreep dat hij onmiddellijk moest vluchten. Voordat men hem opnieuw kon grijpen, was hij in het donker verdwenen. De hele nacht liep hij door. Weg van het dorp, waar hij zich nooit meer kon laten zien.


(wordt vervolgd)

Schrijver: Han Messie, 28 december 2015

hmessielive.nl

HOEDEN VLUCHTEN GEVA VLUCHTEN GEVAAR

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 72