Grootmoeder
Toen ik een jaar of acht was woonde oma dichtbij ons. Opa was al overleden en dat vond ik heel erg, want hij was heel aardig en las vaak verhalen voor. Hij liep altijd met een wandelstok en droeg een mooi pak met hoed, die hij even met zijn rechterhand oplichtte als hij een bekende tegenkwam. Mijn moeder stuurde mij elke woensdagmiddag naar oma om te vragen of ze nog boodschappen nodig had. Graag deed ik het niet, maar de stuiver die ik dan kreeg was dan ook weer de moeite waard.
Met die stuiver ging ik dan naar de snoepwinkel en kon je kiezen tussen veterdrop, zoethout en toverballen of van elk wat. Zelfs met een halve cent die je toen nog had kon je snoep kopen. Vader was tram conducteur en moeder deed het huishouden. Ze was streng in het opvoeden en had de mattenklopper tegen de muur in de gang staan om je een opdonder te verkopen als je niet vlug genoeg deed wat ze zei.
Haar moeder, dus mijn oma, was soms een verschrikkelijk mens. Ze liep de hele dag te poetsen en te vegen want alles moest blinken van schoonheid. Mijn moeder was ook zo. Op vrijdag werden alle meubels en stoelen in de was gezet en buiten werden de kleden geklopt en dat mocht maar op bepaalde tijden, want een smeris was niet te beroerd een bekeuring te geven. Ik herinner mij, dat ik op een woensdagmiddag in de huiskamer bij oma zat.
Ik zou een glaasje ranja krijgen. In de hoek van de kamer stond op een kastje en hele mooie radio, glimmend bruin gekleurd met in het front een licht gele doek waarin een groen oog zat. Daaronder een paar witte knoppen om de golflengte of de grammofoon te kiezen. Ik kon de verleiding niet weerstaan op een knop te drukken. Opeens een hard geluid en een kerel zei, hier is Hilversum 1. Ik wist niet waarmee je het geluid zachter kon zetten, dus oma kwam de kamer binnenstormen en gaf mij een harde klap op mijn hand en zei:
''Blijf met je poten van dan toestel af, schooier.''
Ik was fout, want ik mocht van haar nergens aanzitten, dus ging ik weer op de stoel zitten bij de tafel en kon ik de ranja opdrinken. Naast het glas lag ook nog een half koekje met chocolade erop en suiker. Moeder kocht ze ook wel eens bij Jamin. Ze waren heel lekker, maar om mij een half koekje te geven vond ik wel raar en zei er maar niks van, want je werd voor rot gescholden. Oma kwam uit een volksbuurt in Utrecht en daar konden ze goed vloeken en schelden. Na de ranja moest ik van haar naar de kruidenier.
Ze had op een papiertje een paar artikelen opgeschreven. Ik weet niet meer wat, maar wel koffiebonen. De kruidenier kon ik natuurlijk, de winkel was bij ons op de hoek. Het was een al oudere man met grijs haar en droeg een stofjas en ik kreeg vaak een snoepje van hem. Wanneer avonds bij ons het licht uitviel, dan kon je bij hem nog een munt kopen, maar vader deed ook vaak zilverpapier van een pakje sigaretten om een stop en dan had je ook weer stroom.
Ook moest ik van haar naar Jamin een half pond koekjes halen, weer met die chocolade en suiker erop en rumbonen. Onderweg naar oma toe had ik al een koekje uit de papieren zak gehaald en opgepeuzeld. Van de rumbonen dorst ik niks te jatten, want het waren er maar weinig. En nou komt het, oma had al eerder gemerkt, dat ik een koekje uit een zak had gehaald. Ze had de koekjes dus geteld en wist dus precies of ik wat gejat had.
Toen ik weer bij haar binnen was telde ze de koekjes en ze miste er één.
Toen met haar schelle stem:
''Kees, heb jij een koekje uit de zak gepikt en ik zie het, want chocolade krummels zitten nog op je lip, smerige boef dat je bent?''
Ik moest het toegeven en zei, dat ik het nooit meer zal doen. Ik kreeg dan toch de stuiver en oma gaf mij een kusje. Zo was ze dan ook weer.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: familie
oma
1.248
Geef je reactie op deze inzending: