Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Regenbomen van het heimwee-land

Het Amsterdamse jaagpad aan het Nieuwe Meer was de oude route van de trekpaarden. Deze werkdieren in dienst van de mens trokken de trekschuiten langs de oevers van de ringvaart en het Nieuwe Meer naar Amsterdam.
Later werd het een fietspad in een natuurgebied. Een kronkelend fietspad voor herfstkinderen die geen ouders hadden. Kinderen die iets waardevols zochten op de puinstort, die in die jaren op het ruige landschap lag. Leren hondenriemen van een failliete dierenwinkel, poezentuigjes, halsbanden, alles om de armoede dragelijk te maken. Er was altijd iets te vinden voor kinderen die op zoek waren naar waardevolle spullen.
Nieuwsgierigheid was het gevoel van geen tijd kennen. De prachtige herfst gaf een eindeloosheid aan het bestaan.

Het oude vehikel waar ze mee naar huis reed had een loslopende ketting, maar met zo’n hondenriem hield ze het zadel op zijn plaats. Er was geen weg terug voor een gesprek, grootmoeders deden arrogant, jonkvrouwen lieten hun wolfshonden uit in de perkjes. Het was een komen en gaan van deftige mensen uit de stad, die met hun automobielen naar de wildernis kwamen om hun hondjes te laten poepen en plassen in het natuurgebied.

Verderop waren de tuinhuisjes.
In een van die voortuintjes stond een conifeer. die veel te duur was voor een stedelijke voortuin. Het arme boompje liet het leven voor de dwergen. Belinda voelde zich schuldig want zij had het boompje daar neergezet op kosten van de bewoonster.
Het was niet allemaal haar schuld, er zat ook een tijdelijkheid in de schuldvraag. Belinda was verzot op de herfst. Weemoedig voelde ze een verlangen naar huiselijkheid.

Ze tekende de regenbomen tijdens een druilerige herfstvakantie, ergens in de jaren tachtig. Haar relatie met de man met de nachtvracht leek al jaren voorbij, maar hij kwam soms tijdens nachtmerries in haar blonde hoofd spoken. Hij liet haar alle sporen van paranoia niet vergeten. Niets van de schimmige werkelijkheid waarin zij leefde bleef ongeschonden door het verdriet in haar geluk. De glans van liefde was verdwenen, maar er bleef een gevoel van voldoening over wat ze met die man had meegemaakt.


Ze tekende de regenbomen. Maar de tekeningen gingen verloren toen ze terugkeerde in de inrichting waaruit ze was ontsnapt. Drie maanden had ze van haar vrijheid genoten.

Schrijver: Violette Zandheuvel, 16 januari 2019


Geplaatst in de categorie: individu

Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 265

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)