Zo´n mooie stilte

Tussen de middag is het me weer een keertje gebeurd. Nee, nee, niks ernstig, eerder iets bijzonders. Ik werd overvallen, echt waar, ik kan het even niet anders noemen, ik werd overvallen in het bos, door de stilte.
Nota bene het was tegen een uur ‘s middags. Ik ga meestal rond die tijd, vaak nog iets eerder. De boswachter schaft dan hopelijk, en de andere bezoekers meestal ook.
De kans is dan groot dat je niemand tegenkomt en dus kan mijn ene herder los, zelfs buiten het hondenlosloopgebied. Mijn andere zit aan een lange katrol van ruim acht meter. Hij is gezegend met een behoorlijk ontwikkelde jachtdrift – helaas jammer voor ons beiden.

Kortom de wandeling beloofde lekker rustig te worden. Het weer was goed en even behoorlijk helder voor deze druilerige herfstdagen en plotseling was het daar. De stilte, die abnormale stilte. Het duurde misschien maar even ongeveer een kwartier, maar het was er eentje, één van die onbenoembare stiltes.
Niets hoorde ik, helemaal niets, geen tractoren van de boeren in de buurt, geen auto’s, geen vliegtuigen. Zelfs het ritselen van de bladeren niet, waar ik door liep. Het hijgen van de honden, die het ook leken te voelen, was onhoorbaar. Even ving ik een glimp op van een miniem klein vogeltje en even later vloog een buizerd geruisloos langs – wou vermoedelijk kennismaken met dat vogeltje.

Nee, het was geen plotselinge doofheid die me overviel; het was echt de stilte. Geen stilte voor de storm, geen mysterieuze of sinistere stilte die je doet huiveren, nee absoluut geen doodse, broeierige of mistige. Nee, het was zo’n diep serene bijna religieuze stilte die je omarmt verwarmt die je optilt en bij wijze van sprekend doet zweven. Zo’n stilte die je zo graag zou willen delen. Die je zou willen kunnen opslaan om het je vrouw thuis even te laten voelen, ervaren.
Ach, wat bazelt die beste man nou weer, denkt u misschien – allemaal onzin, zal wel iets gesnoven of geroken hebben of een alcoholische versnapering hebben genuttigd. Nee, al deze dingen doet deze jongen niet. Misschien juist daarom dat zijn gevoel wat dat betreft iets verfijnder is?

Ach, vraag het de echte bosliefhebber, hij zal het beamen. Soms lijkt het of een klein stukje hemel neerdaalt op aarde; alhoewel het me daar met al dat gejubel, ook niet echt stil lijkt. Laat ik even een andere gekke vergelijking maken met Eskimo’s. Die mensen hebben voor wat de soort en kleur sneeuw betreft tientallen benamingen. Voor ons is sneeuw sneeuw. Omdat zij er zo’n beetje het hele jaar door omringd zijn, hebben ze er meerdere namen voor ontwikkeld. Terecht zult u opmerken dat de vergelijking mank gaat. Inderdaad, wij zijn juist niet omringd door stilte. Echter sommige mensen die wel veel in bossen vertoeven cultiveren daardoor juist in hoge mate dat gevoel, waardoor ze diverse soorten van stilte herkennen of voelen. Niet dat ik daartoe echt behoor; echt er zullen vast mensen zijn die het zeker herkennen. Ach, opslaan kun je het niet, een ander laten horen of voelen lukt dus niet, de enige mogelijkheid is het proberen te verwoorden. Bij dezen.

Ik kom weer bij de parkeerplaats aan, de honden springen voldaan in m’n auto. De contactsleutel wordt omgedraaid en ik sta weer met beide benen op de grond.
Uit de speakers schalt het opzwepende geluid van Creedence Clearwater Revival, ik ben weer op moeder aarde geland en blèr volop mee: ‘Who’ll stop the rain!’’.

stilte bos hond bos hond

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 150