Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

DANKBARE SPOKEN (Tweede deel)

Ach, in ons kasteel is het goed wonen," bromde het spook. "Maar om hier altijd en eeuwig gevangen te zijn en er nooit eens uit kunnen... O, mochten wij geesten maar eens naar buiten zweven!" kwamen deze laatste woorden er luid klagend uit.
Er kwamen veel meer spoken bij de ramen staan. Die keken allemaal neerslachtig naar buiten, naar beneden.
"Wat staren jullie allemaal naar de grond," merkte Robert op.
"Ja!" schalde Liannes hoge stem. "Jullie moesten eens naar de boomtoppen kijken en naar de wijde lucht daarboven!"
"Naar boven kijken!? De lucht zien!" schreeuwden alle spoken, zo hard dat het leek te onweren. 'Naar de lucht kijken? Dat hebben we nog nooit gedaan!"
Ja, voor het eerst in hun lange bestaan richtten al die geesten hun ogen naar de lucht. Wonderlijk, dit had een betoverende werking. Al die vreemde wezens zweefden door de ramen naar buiten, verlieten het kasteel. Ze verdwenen allemaal in de nacht.
Robert en Lianne snelden zo hard ze konden door de grote kasteelpoort naar buiten, het donkere bos in. De twee kinderen liepen gewoon met de maan mee, die zachtjes voortgleed aan het bijna zwarte uitspansel. Af en toe hoorden ze hoog boven zich een opgewonden gekrijs. Die spoken hadden het nu reuze naar hun zin.
De maan ging almaar verder en verder, en stond spoedig boven de boerderij van boer Pieters. Robert en Lianne, die de maan gevolgd hadden, stonden nu bij het huis van hun opa. Ze klopten hard aan de voordeur. Wat was boer Pieters opgelucht zijn kleinkinderen weer bij zich te hebben! Hij was erg bang geweest omdat ze al zo lang weg van huis waren.
Wat voor verhaal kreeg opa te horen! De hele nacht lag hij in zijn bed te woelen en te piekeren. Zouden al die spoken straks bij zijn boerderij komen? Ondertussen sliepen Lianne en Robert heel rustig in hun knusse bedden.

De volgende dag werkten de kinderen fijn op het erf en in het kippenhok. Daarna gingen ze met opa naar de wei. Het pas gemaaide gras moest geschud worden. Robert en Lianne leerden ook al aardig koeien melken.
Maar 's avonds deed opa alle deuren op slot. Ook werd elk raam goed dichtgedaan, al was het midden in de zomer.
"Tot morgenochtend gaan we beslist niet naar buiten," zei hij tegen zijn kleinkinderen. Wie weet, loeren de spoken nu op ons."
Robert en Lianne hadden graag de wei in gewild om naar de ondergaande zon te kijken. Maar nee, ze moesten maar wat spelletjes doen.

's Ochtends vertelde boer Pieters het avontuur van zijn kleinkinderen aan boer Klaassen. Gniffelend hoorden Robert en Lianne toe.
"Ja, ja, die twee hebben nog eens wat beleefd," zei boswachter Freek, die er ook deze keer weer bij stond. "Maar ik kan jullie geruststellen. Alles is in orde. Gisteravond heb ik inderdaad stemmen in de lucht gehoord. Die waren van heel tevreden spoken. Want nu zijn ze niet meer gevangen in hun eigen kasteel, maar kunnen 's nachts heerlijk vrij rondzweven. Tegen de morgen gaan ze weer naar huis. Onthouden jullie één ding goed:
"Ondankbare mensen zijn beslist griezeliger en gevaarlijker dan dankbare spoken!"

Schrijver: Han Messie
8 maart 2022


Geplaatst in de categorie: overig

3.0 met 1 stemmen 89



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)