Peilloze vertwijfeling

Het is alsof ik waad tegen de stroom in. Mijn woorden blijven hangen aan rietpluimen. Mijn lach ligt op de bodem, maar als ik 'm wil pakken grijp ik iedere keer net mis. Ik bedek mijn hart met een bult stenen. Ga erop zitten en steek een stok in het water. Ik glimlach, kijkend naar die stok. Peilloze vertwijfeling. Twee woorden die een wereld aan beelden ontsleutelen in mijn hoofd.

Plots loop ik over een brug die lijkt te hangen in het niets. Sta ik er midden op? En ook de donkere nacht is overal om me heen. Het universum, zo oneindig groot - de eeuwige expansie van een plek zonder einde beangstigt me. Kun je eeuwig vallen en daarmee verdwijnen? Als ik me overgeef, los ik dan op? Maar dan het duister onder de brug. De prachtige rivier is zwart als de nacht, maar stroomt altijd. Wie drijft lijkt opgenomen in het zwart. Zwaar zoet zacht water, omhullend, je gewichtloos meevoerend. Maar de zon heeft zich al lang laten zien, voordat je bij de oceaan bent. Als ik ga zitten met mijn benen over de rand van de brug, raken mijn tenen het water. En ik kijk omhoog. Een kleurexplosie vult de nacht en ik ben niet bang meer.

twijfel universum heelal rivier

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 4 stemmen 139