Dertien Boeken
De vrouw zag door haar raam hoe de regen met bakken uit de hemel viel. Ze hoorde hoe een zware wind de regen vergezelde en voelde een diep verlangen de elementen te voelen op haar huid. Ondanks het late uur, opende ze haar deur en liep de nacht in. Met haar gezicht naar de hemel, voelde ze de regen en de wind op haar wangen, haar lippen, haar voorhoofd. Ze voelde dat ze leefde. Er was nog steeds leven in haar, ondanks alle verlies. Ze liep terug naar binnen en pakte haar jas en sleutels. Daarna trok ze resoluut de deur dicht voor een nachtwandeling. Ze koos de weg die ze zo vaak gelopen had met haar trouwe viervoeters. Zij waren er niet meer. Vele dierbaren waren er niet meer. De laatste jaren hadden in het teken gestaan van afscheid nemen, loslaten, en weer verder gaan. Meer overleven dan leven. De vrouw wilde weer leven. Want zij was er nog wel.
De lichtgrijze wolken bedekten bijna volledig de donkerblauwe hemel, zodat de vrouw niet haar geliefde maan en sterren zag. Ze wist dat het een aantal dagen na de laatste volle maan was. Afnemende maan. Een opmaat naar een donkere maan met weer een nieuwe cyclus. Iedere maancyclus was een hoofdstuk met een eigen thema, een eigen ritme. De sterren konden daar slechts een weinig in sturen. De vrouw wist dat zij zelf het hoofdstuk schreef. Met iedere keus die zij maakte om iets wel of niet te doen. In de jaren die achter haar lagen had steeds een noodzaak buiten haar de richting gewezen. Ze stond nu op een kruispunt zonder wegwijzers van anderen. Zonder een noodzaak die door anderen werd bepaald. Ze kon keuzes maken vanuit een vrijheid die er lange tijd niet meer geweest was. Maar ze betaalde voor die vrijheid een hoge prijs. De prijs van verlies en rouw. En de vrijheid betekende niet dat er geen wegwijzers waren. Maar deze keer lagen ze in haarzelf.
De regen werd milder en de vrouw besloot een voor de nacht ongebruikelijke weg in te slaan. De dieren aan de overkant van de weg trokken haar als een magneet hun kant op. De ganzenfamilie had zich half op het fietspad genesteld, en stond verstoord op toen ze langs hen liep. De grootste gans liet flink van zich horen. Hoe durfde zij hun nachtrust te verstoren! De regen werd zwaarder en de vrouw voelde hoe haar haren en jas doorweekten. Ze had bewust geen paraplu meegenomen. Ze wilde de elementen immers voelen. Ze kreeg volop wat ze vroeg. Kletsnat arriveerde ze bij de appelbomen waar het bibliotheekkastje stond. Met boeken die al gelezen waren door de eigenaren, en ter lezing werden aangeboden aan de buurtgenoten. Het was altijd weer een verrassing welke boeken er lagen.
De vrouw opende het deurtje van het kastje en vond op de bovenste plank dertien boeken. De titels van een aantal boeken vertoonden overeenkomsten met recente gebeurtenissen in haar leven. Synchroniciteit. Ze liet het boek met de titel ‘De as van mijn moeder’ echter liggen. Ook andere herkenbare titels liet ze voor wat het was. Ze koos een boek dat over een vakantie ging. Het bleek een thriller te zijn. Niet het genre waar zij normaal haar ontspanning bij zocht. Maar het was tijd voor verandering in haar leven. De afgelopen jaren had deze verandering al ingezet in een nieuw te schrijven spannend verhaal dat nog in haar pen zat. Het boek uit het bibliotheekkastje kon haar inspireren dat verhaal uit haar pen te laten verschijnen.
Ze nam het boek en borg het onder haar jas, tegen de regen. Zorgvuldig sloot zij het deurtje weer. Op de terugweg ging de regen over in hagel en sloeg als kiezelsteentjes op haar neer. De vrouw besloot het laatste stuk van haar nachtwandeling toch haar capuchon te gebruiken. De hagel had haar handen ijskoud gemaakt. Eenmaal thuis trok ze haar doorweekte jas uit en hing deze samen met haar overige nat geworden kleren te drogen. Een heerlijk warme douche maakte het nachtavontuur compleet. De hete stralen vormden een welkome afwisseling met de eerdere koude regen. De vrouw voelde steeds meer dat ze weer leefde.
Met schone warme kleren en een heerlijke kop thee, nestelde ze zich op haar bank. Het boek legde ze nog even naast zich. Inspiratie voor haar volgende verhaal. Eerst ging ze verder schrijven aan het verhaal dat jaren geleden halverwege was afgebroken. Door het leven. Door de noodzaak van buitenaf. Het was nu tijd weer opnieuw naar haar innerlijke noodzaak te luisteren. De noodzaak om te schrijven. De wegwijzers waren duidelijk geweest de afgelopen maanden. Vele aanwijzingen waren op haar pad gekomen. Schrijven. Schrijven. Schrijven. Ze kon de urgentie niet meer negeren en opende haar laptop. Haar noodzaak had haar niet voor niets naar het bibliotheekkastje getrokken. De vrouw zocht naar haar half afgeschreven verhaal. Ze moest diep graven om de draad weer op te pakken. Maar eenmaal daar, zag ze haar eenhoorn en hoorde ze haar draak. Buiten huilden wolven tegen een half verscholen maan. Het was alsof ze nooit uit haar verhaal was weggeweest. Ze leefde. En ze was weer thuis.
Zie ook: https://www.youtube.com/c...annel/UCd5OZRhw4pDCLYwNaEKoVTQ
Schrijver: Gabriëla Mommers, 13 januari 2023
yahoo.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: algemeen
schrijven
63
Geef je reactie op deze inzending: