Opkomende zon

Het was een vroege zondagochtend in een herfstachtige zomer. De vrouw was moeizaam opgestaan na een veel te korte nacht. Het was nog geen half zes en buiten werd het langzaam licht. Graag had ze nog even blijven rusten, maar de onrust in haar hoofd had andere plannen. Na de late nachtwandeling was het nog te vroeg voor een volgende wandeling met haar wolvenkind. Ze maakte haar gebruikelijke ontbijt en zette een mok extra sterke koffie. Haar hoofd wilde schrijven.

De vrouw zocht naar de juiste combinatie van de vele woorden die als een wervelwind in haar leefden. Een zoektocht naar zinnen die het jaar zouden kunnen beschrijven dat achter haar lag. Een jaar dat voelde als een onwerkelijk verhaal dat ze weliswaar zelf schreef, maar waarvan ze geen idee had hoe het verder zou gaan. We weten nooit wat het vervolg van de dingen is. Want de toekomst is altijd ongewis. Meestal liggen er wel een aantal min of meer logische zaken in het verschiet. Maar zelfs die wist de vrouw niet. Ze kon niet anders, meer dan ooit, te leven van dag tot dag.

Zo grillig als deze zomer was, met paddenstoelen die de hele maand juli uit de grond schoten, zo onvoorspelbaar waren de afgelopen vier seizoenen geweest. Een achtbaan van hoop en wanhoop waar ze uit wilde stappen, maar ze wist niet hoe. Het hele leven hangt aaneen van onzekerheden, loslaten, opnieuw beginnen, veranderingen en meegaan met de stroom. Ze was in haar jonge jaren graag tegen die stroom in gegaan. Vasthouden aan wat zeker was. Want dat was veilig. Maar dat was het niet.

Toen de periode aanbrak in haar leven, jaren geleden, dat alle zekerheden wegvielen, had ze haar veiligheid gezocht achter een dikke muur van steen. Zo hoog, daar kon niemand overheen. Langzaam was de muur lager geworden, en vorig jaar had ze de laatste stenen opgeruimd. En nu moest ze zien te overleven in haar nieuwe werkelijkheid. Geen muur meer om achter weg te kruipen. En het leven was keihard binnengekomen. Harder dan ze op sommige dagen hebben kon.

De vrouw keek naar buiten waar een zon verscheen aan een helderblauwe lucht. Vandaag zou ze die zon binnen laten. Ze riep haar wolvenkind die haar verbaasd aankeek. Nu alweer wandelen, wist ze dat wel zeker? Ja, dat wist ze zeker. Samen met haar dierbare viervoeter stapte ze de nieuwe dag in, een onrustige nacht achter zich latend. Een zeer onrustig jaar was voorbij gegaan. Want alles gaat voorbij. Ook een opkomende zon. Dus als je die kunt pakken, pak hem dan.

Zie ook: https://www.youtube.com/c...annel/UCd5OZRhw4pDCLYwNaEKoVTQ

Schrijver: Gabriëla Mommers, 9 augustus 2025