Met een beetje fantasie
`Is het dan misschien een idee het op de kop te hangen? Ik ben niet bijzonder principieel en wil wat ik als figuratief bedoeld heb te maken net zo lief afstaan wanneer u de omgekeerde, dan noodzakelijkerwijs geabstraheerd uitvallende versie ook waardeert en een voorzichtige manier verkiest van het aan de openbaarheid prijsgeven.
Tot het moment dat de mensheid besluit om de handen te gaan gebruiken als voortbewegingsorganen en met de voeten leert eten en een smartphone bedienen, kortom besluit omgekeerd te gaan leven, kunt u zich met een ondersteboven ophanging veilig wanen.
Tenzij een ieder in Gouda in een eerder stadium een erectie net zo gewoon gaat vinden als de stroopwafels. Dan kan de oorspronkelijke idee herleven en het schilderij gedraaid.'
Dat had mijn water-bij-de-wijn-apologie kunnen zijn, toen de bedremmelde Goudse mijnheer, die mijn op een kunstsite afgebeelde creatie (`Macho', acryl op doek, 1.20 x 1.50 meter) als abstract had ingeschat en mooi gevonden, eenmaal in mijn tuin staand (daarheen verplaatst voor de best mogelijke belichting) ongecensureerd al wijzend met een hapering had uitgebracht: `maar ... dat is een stijve pik!'
En hij na overleg met vrouwlief tot het gezamenlijke oordeel kwam dat het schilderij niet welwillend ontvangen zou worden in het behoudende Gouda.
Maar ik ben Socrates niet.
Dat ik het pad van kunstenaar bewandel is menigmaal bewierookt. Het zou `dapper' zijn. Ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan of dat een moedig besluit is geweest; het ging vanzelf. Ik tekende graag, had op de middelbare school liever 2 uur doorgebracht in het tekenlokaal dan het ingeroosterde uur en bestond het om toen de leraar tekenen facultatief als onderwerp opgaf 'een marktkoopman, heks in bad of volksvrouw' ze allemaal in één tekening neer te zetten met de heks die op een billboard kuis net boven de rand van het bad uitstekend een shampoo of zeepje aanbeval. Een bepaalde eigenzinnigheid zat er wel in.
Een verwoede storm (andere opdracht) pakte overtuigend uit en ontlokte mijn leraar de woorden `mooi Appie, maar waarom zo donker?' Tsja, wat zeg je daarop? Ik deed wat ik deed en de expressie deed zijn werk. Die tekening is op mysterieuze wijze verdwenen. Ik vond 'm niet terug in mijn map waarin de productie van dat jaar verzameld was. Misschien dat mijn leraar hem heeft achtergehouden in mij een toekomstige Rembrandt vermoedend? Quod non. In zekere zin zou dat een compliment geweest zijn.
Volgde een rechtenstudie van 9 (ik deed het als altijd rustig aan) jaar waarna ik les nam aan achtereenvolgens de Koninklijke en Vrije Academie te Den Haag.
Ik heb het een keer met nog twee andere schilderijen geëxposeerd in `Titus Brandsma', een gigantisch uit de tijd Utrechts complex waar bejaarden tot een ruimte veroordeeld waren geweest waar ternauwernood 3 schilderijen aan de muur hadden kunnen hangen met een keukentje ter grootte van een appendix en dat erna onderdak had geboden aan krakers en voor de gelegenheid aan kunstenaars in het kader van de jaarlijkse aankoopronde.
Ik kwam verf tekort om de omringende muren te witten, toen ik bedacht dat het achter het schilderij onappetijtelijk grauw mocht blijven. Ik mengde mij als een anonieme geïnteresseerde onder het publiek om eerlijke beoordelingen los te krijgen en dat kwam aanvankelijk neer op `mooi van kleur en expressie', maar eenmaal doordrongen van de voorstelling met een begeleidende grinnik toch niet geschikt voor boven de eettafel.
Een aardig Belgisch echtpaar dat met een ander schilderij naar het Vlaamse verdween, had zich ook geïnteresseerd getoond in `Macho', maar dat was te groot gebleken voor vervoer in de auto.
Ik heb het tenslotte nog een keer geëxposeerd in Rotterdam Ahoy waarbij ik met een ander schilderij van dat formaat eraan bevestigd het in luchtkussenfolie verpakt per trein (!?) vervoerde. Op Utrecht CS zijn er twee kibbelende jongetjes bijna door de doeken heen gegaan.
Maar ook daar in Ahoy, lou loene.
En dus staat hij onveranderlijk op zolder of hangt af en toe, maar dan wel zoals het hoort: rechtop. Als een kind dat de deur niet meer uit wil en kan.
Omdat erotiek zo goed verkoopt heb ik het ook nog een keer in mijn hoofd gehaald om een opgewonden lid pontificaal in de lengte op hetzelfde grote formaat te vereeuwigen, maar mijn lesje geleerd hebbend dat schilderij `Kosmonaut' gedoopt. Met een beetje geluk laat een potentiële koper zich door de titel misleiden en begint niet over gemis aan een ruimtehelm, zuurstofslangen en zeurt niet over sterrenregens en maanlicht die ontbreken, maar concludeert: `ja, een kosmonaut ... met een beetje fantasie ...'
Bij gebreke van een apologie ...
Zie ook: http://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg, 14 september 2025
casema.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: kunst
macho rood kunst
6
Geef je reactie op deze inzending: