Watten & Zeewater
Londen is een grote stad met veel dingen te zien en te doen. Maar desondanks heb je deze stad niet gezien zonder dat je naar London Zoo geweest bent. Sommige mensen beginnen in deze dierentuin bij het begin, herkenbaar aan een bordje met ingang er op, en lopen zo snel mogelijk langs alle kooien om vervolgens het park weer te verlaten bij de plek waar het bordje uitgang staat, maar de aardigste mensen lopen bij binnenkomst direct naar het dier dat zij het leukste vinden. Vincent en ik liepen altijd meteen naar de vissen.
De vis die we allebei het leukste vonden dat was een dikke vette kogelvis. Hij was niet bepaald de mooiste thuis, maar ik vond het altijd leuk om even met hem te praten. Ik weet nog goed toen ik hem voor het eerst tegenkwam. Het was tevens de eerste keer dat ik in een dierentuin kwam, maar omdat Vincent en ik allebei al veel van vissen hielden, volgden we meteen de bordjes met vissen er op totdat we bij een grote deur kwamen waar 'aquarium' op geschreven stond.
In het begin vond ik het daar nogal saai. Niemand zag er ook maar enigszins boeiend uit en bovendien was er niemand zo lief en schattig als ik, maar op een gegeven moment viel mijn oog op een grote geel-blauwe bal die door het water dreef. Toen gingen er 2 ogen langzaam open en sprak hij tot mij: 'Are you looking at me?'. Ik was me natuurlijk van geen gevaar bewust, 'Jij zit achter glas en kan me lekker niets doen, poehaa', en vroeg hem, 'What's your name?'. (Omdat ik samen met Vincent en z'n ouders een jaar geleden naar Londen was verhuisd sprak ik al best goed engels.) Eerst wilde hij mij geen antwoord op deze vraag geven, iets mompelend over kleine vervelende guppies, maar nadat ik aandrong wees hij geïrriteerd met z'n vin naar een bordje naast het aquarium, waar een mooie foto van hem op stond. 'Blowfish', las ik.
'That'a funny name', zei ik, 'Is it because your mother thought that you were gonna blow?'. 'Haven't your parents taught you to respect the elder?' 'Sorry, it's just a question mister blowfish sir.' 'My name is Blub. It's because I blubbed so much when I was young. Of course, I don't do that anymore, I'm a big fellow now.'
Opeens begon de kogelvis te lachen.
'I like your attitude youngster. Yes, my name is Mr. Blowfish, and it's not because my mother thought that I was gonna blow. My name has been running in the family for years now. I was named after my father, Mister Blowfish Senior. But you can call me Blow if you want to.'
Ik vond het een hele eer dat ik dat mocht doen, omdat geen enkele volwassene het ooit had goed gevonden dat ik hem of haar bij zijn voornaam noemde.
Vanaf die tijd waren we dikke vrienden en greep ik elke kans aan om hem te bezoeken. Hij vertelde me allerlei spannende verhalen over zijn familie. De kogelvissen hadden al eeuwen de oceanen bevolkt waar ze vrolijk tussen de andere vissen leefden. Ze waren een belangrijke familie en zeer geëerde gasten op de Zeeparel-concerten. Ze hadden de afgelopen 5 jaar achter elkaar de Zeewier-cup gewonnen en er ging geen feest voorbij, of ze stonden bovenaan op de gastenlijst. Natuurlijk had ik vaak geen flauw benul van waar hij het over had, omdat ik nooit in de oceaan was geweest, maar ik hield er toch van om naar hem te luisteren.
HIj heeft me ook veel verteld over de avonturen die hij met z'n vriendjes beleefde toen hij nog in de oceaan leefde. Over hoe ze verstoppertje speelden tussen de scheepswrakken. En over dat ze zelfs een keer een echte schatkist hadden gevonden. Het enige probleem was dat ze hem niet open kregen, en toen ze naar hun ouders gingen om het hun te vragen werd hen verboden om er weer naar toe te gaan.
Ja, dat waren nog eens tijden, daar diep onder het zeeoppervlak. 'Why aren't you going back?', vroeg ik hem dan. 'Maybe I'll do that some day', zei hij dan met een dromerige blik in z'n ogen. 'Can I come too then?' 'Maybe you can, yougster, maybe you can'.
Het enige dat hij me nooit verteld heeft is hoe hij in de dierentuin was beland. Elke keer als ik daar over begon, reageerde hij geïrriteerd en zei dat hij deze keer te moe was om te praten. Op den duur gaf ik het op, en dus ben ik het nooit te weten gekomen.
Jaren gingen voorbij en Vincent en ik werden ouder, maar toch gingen we nog elke week naar de dierentuin om Blow te bezoeken. Dat was totdat we op een dag ondekten dat hij weg was. Ik was blij voor hem omdat hij waarschijnlijk terug was gegaan naar de oceaan. Misschien een beetje teleurgesteld, omdat hij mij niet had meegenomen. Maar tot mijn verbazing was Vincent niet blij, hij huilde. Dat was een vervelende ervaring voor mij, omdat dit de eerste keer was dat ik hem had zien huilen.
Stil zat ik in zijn zak. 'Waarom had Vincent zo gehuild?' Ik dacht en ik dacht, maar hoe langer ik dacht, hoe zekerder ik er van werd dat ik nooit een antwoord op deze vraag zou bedenken. Dit was de enige keer dat ik er van baalde om een hoofd volgepropt met watten te hebben en niet met hersenen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: dieren
knuffel
2.573
Geef je reactie op deze inzending: