Een half leven
Als ik mijn onderwijsakte haal en besluit hier te blijven en les te gaan geven, is dat een soort onderduiken. En het zal heus niet leuk zijn om les te geven in een buurt als Notting Hill. Ze zullen me vast naar zo'n soort wijk sturen, en dan zit ik voortdurend in angst dat ik in een samenscholing terechtkom en doodgestoken word, net als Kelso.
Dat zou nog erger zijn dan het leven in India. En als ik hier blijf probeer ik vast elke keer weer de vriendinnen van mijn vrienden het bed in te krijgen. Ik heb ontdekt dat dat heel makkelijk gaat, maar ik weet dat het verkeerd is, en op een kwaaie dag krijg ik er beslist problemen mee.
Het probleem is dat ik niet weet hoe ik zelf een meisje moet versieren. Dat heeft niemand me geleerd. Ik weet niet hoe ik avances moet maken bij iemand die ik niet ken, wanneer ik een meisje kan aanraken of haar hand vasthouden of proberen haar te kussen.
Toen mijn vader mij zijn levensverhaal vertelde en het over zijn sexuele onvermogen had, dreef ik de spot met hem. Ik was toen een kind.
Nu ontdek ik dat ik precies mijn arme vader ben. Iedere man zou zijn zoon moeten onderrichten in de verleidingskunst.
Maar in onze cultuur bestaat de verleiding niet. Wij hebben het gearrangeerde huwelijk. Seks is bij ons geen kunst. Er zijn hier jongens die met mij over Kama Sutra praten. Het was een boek voor de hogere kasten, maar ik geloof niet dat mijn vader, al is hij dan brahmaan, het ooit heeft ingekeken.
Die filosofisch-praktische manier om met seks om te gaan is iets uit ons verleden, en die wereld is door de moslims verwoest en vernietigd. Nu leven we als onnozele incestueuze dieren in een hol. We pakken al onze vrouwelijke familieleden en schamen ons voortdurend dood. In India praatte niemand over seks en versieren, maar ik merk nu dat het een heel belangrijke basisvaardigheid is, waarin alle mannen getraind zouden moeten worden.
Marcus en Percy Cato waren daar blijkbaar steengoed in, en Richard ook. Toen ik aan Percy vroeg hoe hij het geleerd had zei hij dat hij klein begonnen was, met kleine meisjes die hij eerst betastte en dan verkrachtte. Dat vond ik schokkend. Nu vind ik dat niet meer zo schokkend...
Op een ochtend belde hij in alle vroegte Perdita op. 'Perdita, wil je alsjeblieft dit weekeinde naar mijn kamer komen?'
'Dit is dwaasheid, Willie. En het is niet eerlijk tegenover Roger.'
'Het is niet eerlijk maar ik verlang zo erg naar je. De vorige keer heb ik het er heel slecht vanaf gebracht. Maar dat kan ik uitleggen. Het is een kwestie van cultuur. Ik wil met je naar bed, ik wil wanhopig graag met je naar bed, maar als het dan zo ver is, komen er oude ideeën boven en dan ga ik me schamen en word ik bang, waarvoor weet ik niet, en dan gaat het allemaal mis. Deze keer zal ik het er beter vanaf brengen. Laat het me proberen.'
'O, Willie. Dat heb je al eens eerder gezegd.'
Ze kwam niet.
Hij ging op zoek naar June. Haar had hij al een paar maanden niet gezien. Hij vroeg zich af wat er met het huis in Notting Hill was gebeurd en of hij er na de rellen nog naartoe kon gaan. Maar June stond niet achter de toonbank op de parfumerieafdeling bij Debenhams. De andere meisjes, met hun te dik opgemaakte gezichten, deden niet aardig. Een paar meisjes deinsden zelfs achteruit toen hij er aankwam: misschien door de gedecideerde, harde stappen waarmee hij op ze af liep. Na een hele tijd vond hij een meisje dat hem vertelde hoe het met June was. June was getrouwd. Ze was getrouwd met haar jeugdliefde, die ze al vanaf haar twaalfde kende. Het meisje dat dit aan Willie vertelde was nog helemaal vol van deze romantische gang van zaken, er kwam een onvervalste schittering in haar ogen als je verder keek dan de valse wimpers, mascara en gepenseelde wenkbrauwen.
'Ze gingen overal samen op af. Ze waren net broer en zus. Hij heeft trouwens wel een raar beroep. Begrafenisondernemer. Een familiebedrijf. Maar als je ermee opgegroeid bent is het anders, zegt June. June en hij verzorgden soms samen een begrafenis. Voor de trouwerij hadden ze een oude Rolls-Royce. Die hadden haar ouders voor vijfentwintig pond gehuurd. Dat is een hoop geld, maar het was het waard. June zag die prachtige auto op de ochtend van de bruiloft. De buurtbewoner die hem verhuurde zat achter het stuur. Met een chauffeurspet op en alles. Ze zei tegen haar vader: 'Die hebt u toch niet gehuurd, he?'
Hij zei nee, de auto ging waarschijnlijk naar een rally voor antieke auto's. Maar toen reed hij natuurlijk toch voor. Ze waren net broer en zus. Zulke dingen gebeuren tegenwoordig vaak.'
Hoe langer het meisje praatte en Willie een beeld gaf van het veilige leven in Cricklewood, een leven met familie en vrienden, vol plezier en opwindende gebeurtenissen, hoe meer Willie zich buitengesloten en verlaten voelde.
Als hij had leren drinken - en zich het gedrag dat daarbij hoorde had eigen gemaakt - was hij misschien naar een pub gegaan. In plaats daarvan nam hij zich voor op zoek te gaan naar een prostituee.
Heel laat die avond ging hij naar Piccadilly Circus. Hij liep door de zijstraten en durfde nauwelijks naar de opdringerige, bedreigende tippelaarsters te kijken. Hij bleef lopen tot hij moe was.
Om een uur of twaalf ging hij een fel verlicht café binnen. Het wemelde er van de prostituees, onaantrekkelijke vrouwen die een harde, domme indruk maakten; de meesten zaten thee te drinken en te roken, een paar aten een wit broodje met kaas.
Ze praatten met een moeilijk verstaanbaar accent. Eentje zei tegen een ander meisje: 'Ik heb er nog vijf.' Ze bedoelde condooms. Ze haalde ze uit haar tas en telde ze. Willie liep verder...
Inzender: Menno Wester, 20 september 2002
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
India
3.405
Geef je reactie op deze inzending: