Paul McCartney in Arnhem
Een combinatie van stemgeluid, videoshow en muziektonen: Paul McCartney Rocks Arnhem!
Na ruim een kwartier in de rij wachten naderen we eindelijk de ingang van het Gelredome, dat er lang niet zo imposant uitziet als de Arena.
Tijdens het dringen om wie er als eerste door de dranghekken mag, voelen we ons als sardientjes in een blik, maar wij leven nog als we er uit zijn.
Na de dranghekken wordt ons water afgepakt, en wordt ons gezegd dat we binnen nieuw kunnen kopen. Erg commercieel bedacht, want eenmaal binnen moet je, om drinken te halen, een soort creditcard kopen waarmee je aan de bar kunt betalen. Veel mensen hebben aan het eind dan ook net niet genoeg op hun card over om nog iets te kopen, maar te veel om de card weg te gooien, dus wordt er maar bijgekocht.
Na een half uur wachten op Paul McCartney, lijkt er beweging in te komen. Het blijkt het geplande voorprogramma te zijn. Het voorprogramma is geen bandje, dat zou nogal uit de toon vallen bij deze beroemde artiest, hoewel The Beatles op die manier ooit zelf zijn begonnen, maar een grote circusact die doet denken aan de Magical mystery tour.
Paul McCartney verschijnt, geroep en gejuich vanuit het publiek, veel oude hippies die zich de komst van The Beatles naar Amsterdam nog herinneren, en hij opent direct met hello, goodbye.
Tijdens Jet, een wings-nummer, doen de audiovisuele effecten hun werk, lichtflitsen en prachtige beelden vliegen over het decor. Het decor bestaat uit schermen waarop deze effecten worden gepresenteerd, een prachtige show.
Bij sommige liedjes kon je merken dat hij net verkouden was geweest, soms gaf hij net niet alles wat zijn stem kon halen, maar erg veel hield hij zich niet in.
Hij praatte de liedjes aan elkaar in het Nederlands, wat tot grote schreeuwpartijen uit het publiek leidde, en ook stelde hij zijn bandleden voor in het Nederlands, deze spraken echter alleen Engels. Één gitarist had een bandje opgenomen waarin iets werd gezegd in het Nederlands en dat speelde hij dan voor de microfoon af, een grappig gezicht. Het lied Calicio skies, voor zijn vrouw Heather, zong hij duidelijk recht vanuit zijn hart, net zoals My Love, dat hij schreef voor zijn oveleden vrouw Linda McCartney.
Tijdens Back in the U.S.S.R. lieten de schermen foto's uit de koude oorlog voorbijkomen, Russische teksten, foto's van Stalin, Lenin en Marx. De achergrond voor The fool on the hill bestond uit rondvliegende ogen, die erg indringend keken. Tijdens Michelle liet het decor Parijs zien.
Tijdens de James bond-song Live and let die spoot er vuurwerk uit de op het podium opgestelde kokers, een zeer indrukwekkende lichtshow om met plezier naar te kijken.
Na zijn lied voor John Lennon, Here today, dat een duoloog tussen hem en zijn ex-mede Beatle voorstelde, vroeg het publiek uitbundig om het lied Give peace a chance, maar daar ging Paul McCartney, heel slim, niet op in, hij speelde Harisson's Something op de ukelille.
Enkele liedjes die hij nog nooit live in Nederland had gespeeld, zoals Eleanor Rigby; Here, there and everywhere en Blackbird, bracht hij heel mooi en gevoelig, zoals bekend van de platen, naar voren. Ook liedjes die hij zoiezo nooit live had gespeeld, She's leaving home bijvoorbeeld, waren prachtig.
Aan het einde kwamen de echte Beatle-klassiekers waar velen op hadden gewacht: Let it be, Hey Jude en Yesterday. Het lied I saw her standing there kon niet beter, Two of us zong hij ook heel gevoelig.
Tot slot speelde hij Sgt. Peppers lonely hearts club band/ the end waarin hij het einde van zijn show aankondigde. Ook hier waren prachtige audiovisuele effecten te zien.
Het applaus leek wel eindeloos, een fantastische show die de tijd van het heen-en weer reizen ruimschoots heeft gecompenseerd.
Geplaatst in de categorie: muziek
muziek
2.652
Geef je reactie op deze inzending: