Zielloos asiel

Er moet me iets van het hart: de wijze waarop we de laatste tijd met asielzoekers omgaan vind ik onwaardig en getuigen van gebrek aan belangstelling en respect voor de vreemdeling, die om wat voor reden ook in ons land verzeild is geraakt. De eerste reactie zou moeten zijn, de vluchteling met gastvrijheid en warmte te bejegenen, ontheemd als hij immers is. Maar in plaats daarvan wordt hij met achterdocht bekeken en wordt voorondersteld dat hij een crimineel en/of leugenaar is tot het tegendeel wordt bewezen.
Natuurlijk, er zijn mensen die op de vlucht slaan om hun heil elders te zoeken, niet vanwege politieke nood maar wel vanwege een knagende maag. Wij Europeanen hebben nooit anders gedaan, Amerika en Australië zijn door Europese vluchtelingen ontstane maatschappijen. De Ieren en Italianen verrekten van de honger in de negentiende eeuw vanwege misoogsten en dat dreef ze massaal naar de Verenigde Staten, om er de oorspronkelijke bewoners met moord en doodslag te verdijven, niet zelden met het kruisbeeld als strijdlustig vaandel. Wij Europeanen waren stellig geen politieke vluchtelingen, maar op zoek naar heil en geluk en rijkdom. Dit motief te verfoeien terwijl we er zelf zo sterk door gedreven werden én worden - ook in ons eigen land - is stompzinnig en getuigt in feite van minachting jegens onszelf.
Bovendien is de wereld door communicatiemiddelen zoveel kleiner geworden en wat wij de hongerlijdende mensen van onze wereld laten zien is vooral een paradijs van vrijheid, ruimte en voor iedereen ter beschikking staande consumptiegoederen. We spiegelen een valse wereld voor, waar rijkdom voor iedereen is weggelegd zonder noemenswaardige arbeid en stress. Geen wonder dat zoveel mensen de gok wel willen wagen, zoals de Europeanen in de negentiende eeuw.
Los van allerlei filosofische argumenten die je kunt aanhalen om aannemelijk te maken dat bezit van land en nationaliteit schijneigenschappen zijn en dat iedereen die leeft evenveel recht op bestaan heeft, op een stukje aarde en lucht, begrijp ik dat je de landsgrenzen niet kunt opheffen en iedereen die dat wenst kan toelaten. De illusie van een paradijs moet door de realiteit worden doorbroken dat je in ons land alleen een bestaan kunt opbouwen door een beroep te doen op zeer beperkte mogelijkheden van onze maatschappij om mensen te huisvesten en van werk te voorzien. De meeste vluchtelingen moeten we nul op rekest geven omdat we niet in staat zijn ze iets beters te geven dan ze hadden in hun plaats van herkomst, zelfs al is dat de hongerdood. Maar dit alles laat onverlet dat je degene die hier verzeild is geraakt met goed fatsoen moet behandelen, te eten en te drinken moet geven en van een onderdak voorzien zolang het verblijf duurt. Doen we dat niet, dan verscherpen we het leed en maken we onszelf terecht gehaat, want laten we wel zijn: als we geen ruimte meer hebben om deze basale nood te ledigen, verdienen we de kwalificaties gruwelijk, onmenselijk en barbaars, kwalificaties die we veel te snel hanteren voor precies die politieke regimes waar de vluchtelingen voor geweken zijn en waar we ze zonder verblozen of verblikken naar terugsturen.

Schrijver: Anton van Amerongen, 25 oktober 2003

infodepriman.nl

Biografie van deze schrijver

discriminatie actual actualiteit maatschappij

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.5 met 61 stemmen 3.787