Het Evangelie volgens Bartholomeus: Den Eersten Echte (09/07/02)

Waarde Aangesprokene,

Bij deze is het dan zover: het eerste echte kapittel van “Het Evangelie volgens Bartholomeus” heeft uw eerbiedwaardige postbus bereikt. Het eerste “echte” daar het proza van 07/07/02 slechts een inleidend geklavier was. Zoals mijn initiaalgenoot Bruno V terecht placht op te merken: “Zeer goed Bart... zeer mooie lettertjes en allen in de goede volgorde... . Alleen nu nog inhoud aan je stukjes geven”.
En van deze loodzware taak dient ondergetekende zich hierbij te kwijten. Nu ik eenmaal de sprong in het duister heb gewaagd (moedig hé) kan ik er nu toch moeilijk de brui aan geven nietwaar! Heeft iemand er trouwens 1 gebenedijd idee van wat voor de drommel een “brui” wel mag wezen?
Inhoud, dus…
Wat ik eigenlijk al in mijn eerste pleegsel aan wou snijden was volgende bedenking (jahaaaaaaa, af en toe bedenk ik mij eens iets!).
Waarheen men de laatste tijd ook ging langs ’s lands wegen, overal kwam men tricolore vodden tegen! Uit ramen allerhande wapperden de vaderlandsche vlaggen je tegemoet dat het een lieve lust was. Een gekend verschijnsel bij elk WK voetbal waarbij ons landeke mee mag spelen. (Tiens, ik kan mij geen luidkeels meebrulbare zomerhit a la “De Rode Duivels gaan naar Japan/Zuid-Korea” herinneren…) Nu is ondergetekende zeker geen voetbalfan, en de met het WK gepaard gaande gekte wordt dan ook door mij enigszins meewarig in ogenschouw genomen. Toen de nationale ploeg mede dankzij scherp toezicht van scheidsbitter P. de koffers kon pakken in het land van de rijzende zon, slaakte Uw Evangelist dan ook een zucht van verlichting, in de – ijdele, zo zou later blijken – hoop deze gekte ook alweer achter de rug te hebben. Inderdaad daalden de gevelsierende driekleurige tekstieltentoonstellingen in eerste instantie in aantal, doch enkele bleven halsstarrig wapperen in de wind.
Later moest ik vaststellen dat hier en daar weer meer nationaal gevlagte te voorschijn kwam! Wat mij tot de conclusie leidt dat we dit jaar getuige mogen zijn van een wel zeer uitzonderlijk fenomeen. Na de Voetbalbelgen kwamen de Wimbledonbelgen! En ik word zo bekropen door een donkerbruin vermoeden (jazeker, donkerbruin! - maar daarover ooit wel meer) dat deze laatsten naadloos zullen overgaan in de Tourdefrancebelgen!
Zodoende bevinden wij ons heden in een zeer uitzonderlijke toestand, waarde toehoorders. Slechts in zeer uitzonderlijke omstandigheden zullen zoveel Ware Belgen zo ’n lange periode onder ons zijn geweest! De laatste collectieve, van zulke proporties getuigende uitbarsting van nationalisme die ondergetekende zich kan herinneren dateert van het schielijk verscheiden van Boudewijn I, die in volle komkommertijd en op verlof in Spanje de pijp aan Maarten gaf. Ook toen waren de straten plots geplaveid met Belgen.
Nog heel af en toe kan men op ’s lands wegen een vehikel zien tuffen, getooid met een sticker in de nationale kleuren, en getuigend van het feit dat wij Belgen zijn & blijven, ter nagedachtenis van…
Heel welgemeend allemaal natuurlijk, net zoals die andere stickers uit de tijd dat een niet nader te vernoemen automerk in VTM-City de portieren sloot. Enige twijfel omtrent het spectaculaire dalen van het marktaandeel van bovengenoemd merk is toch wel mijn deel, O waarde medemensen. Enkel een manshoge en heel symbolisch roestkleurige vuist op een rotonde in Vilvoorde is dinosaurusgebeentegewijs getuige van deze sociale controverse, een eigentijdse priester Daens waardig.
Veel fleurigere en nog min of meer spiksplinternieuwe rotonde kan men aantreffen in Koningshooikt, alwaar te hoogte van de gebouwen van een bekend autobussenconstructeur een rood met zwarte moderne constructie de aandachtige toeschouwer na enig drie-D-puzzelen diets maakt dat een flink gedeelte van de inboorlingen zijn dagelijks brood op tafel brengt met het ineenvijzen van dat soort vervoermiddel waarin wij volgaarne de uiterst charmante Sandra Bullock aan het werk hebben gezien.
Het zou mij niet in het minst verbazen als rond het rood-zwarte werk op deze rotonde gele bloemekens bloeien, zodat we weer bij de nationale driekleur zijn aanbeland.
Er is geen ontkomen aan! Zucht…

Bij Leven & Welzijn, tot genoegen,

Baardemans Bart