Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het Wormpje

Mijn Opa was een lieve man……, vooral een geduldig man. Ik heb veel van hem geleerd en daar heeft hij ongelooflijk veel tijd in gestoken. Nooit werd hij boos of ongedurig . Opa moet ontzettend veel van me gehouden hebben, want echt bijdehand was ik niet ….. en hij moest de meeste dingen eindeloos herhalen voordat ze tot me doordrongen.
Hij leerde me klok kijken, fietsen, knopen leggen, veters strikken , vissen, wormen vangen, vogelnesten vinden en vooral om ervan af te blijven en ga zo maar door. Altijd waren we samen in het park.

Opa is ziek nu, hij ligt op bed en kan niet meer op…….Oma kijkt erg bezorgd…….
”Opa gaat sterven”, zegt ze,”en dat is heel erg, jongen…… maar ook goed, want Opa heeft heel veel pijn,” ……. Oma snikt en een traan rolt over haar gerimpelde wang.
Dikwijls ga ik bij Opa op bezoek en dan probeer ik hem een beetje op te vrolijken door te praten over alle dingen die we samen hebben beleefd en dan moet Opa wel eens lachen……..maar van het lachen krijgt hij pijn…....en dan wil ik ophouden met praten, maar dat wil hij toch liever niet….ik snap er niks van. ’t Lijkt wel of Opa liever lacht met die pijn erbij, dan zomaar stil te liggen.
De laatste keer dat ik bij Opa was praatte ik over die dag dat we samen waren gaan vissen. Opa wist het niet meer zo goed.
Hij zei “vertel het me nog maar eens, mejong”.
“Nou, weet je nog, Opa”, begon ik.” We waren gaan vissen en we vingen helemaal niks….we hadden zelfs geen beet gehad…niet één keer ….en toen begon het zachtjes te regenen, weet je nog, Opa ….. met dat wormpje?”
Opa knikte …”ja , vertel maar door”.
“Nou dat wormpje was zeker nat geworden door de regen en het kwam toen zo uit zo’n holletje naar boven en over het gras kruipen, en toen zei jij tegen mij”……: “als jij kans ziet om dat wormpje weer in dat gaatje te krijgen, dan krijg jij van mij een knaak” ……en dat was een boel geld toen.
Opa glimlachte ….”Ja, ga door”.
“ Jij dacht zeker, dat me dat toch niet zou lukken, want normaal was je zo royaal niet, hè”. Nu lachte Opa … au,au au en Opa kreunde.
“Zal ik stoppen Opa?”
“Ja doe dat maar” zei Oma, die intussen was komen meeluisteren. Maar Opa protesteerde……”niks stoppen, vrouw” zei hij “Laat ie maar gezellig vertellen hoor”, en hij legde z’n magere hand op mijn hoofd…….Oma zweeg.
“En toen zei ik tegen je……hou jij dat wormpje even vast, Opa…… ik moet even naar Oma”.
Bij Oma aangekomen, zei ik…
”Oma, mag ik je bus haarlak even lenen want ik wil bij Opa een knaak versieren.
Weet je nog, Oma?……ze knikte, herinnerde zich het voorval.
Toen zei jij “als dat je lukt, dan krijg je van mij nog een knaak er bovenop, jongen”, want bij Opa een knaak versieren, dat lukt mij niet eens”.
Terug in het park zat je daar nog steeds met dat wormpje in je hand ……..en wanneer het beestje weer een gaatje gevonden had tussen je vingers, dan ving je hem weer op met je andere hand ……..’t was net of je zat te jojoën. En toen je mij zag, vroeg je verbaasd: “wat heb je daar nou? Haarlak????”
“Ja, Opa, haarlak …..en nou zal ik je laten zien hoe ik die knaak ga verdienen”.
En ik pakte het wormpje over en spoot er haarlak op tot hij zo stijf was als een spijker, en toen stopte ik hem terug in z’n holletje.
“Thuis gekomen hebben we het verhaal aan Oma verteld ….. Oma, weet je nog?…… en we hebben toen met z’n drieën geschaterd van het lachen.”…….”.ja”, zei Oma ”en die 2 knaken heb je besteed om voor mij bloemen te kopen, ……..en dat was heel erg lief van je”.
“Wat ?????…….dat laatste heb je me nooit verteld, lelijke luizenbos”, zei Opa tegen me…….., maar hij was niet echt boos hoor, want Opa gierde van het lachen…au, au, au…..en toen langzaam viel Opa’s stem weg tot een zacht gemompel ……en Opa’s hoofd zakte opzij……. Opa was dood…….
Oma drukte Opa’s ogen toe, streek z’n haar glad en kuste hem op het voorhoofd.. Een paar tranen vielen op Opa’s handen.
“ Nu heeft Opa geen pijn meer”, zei Oma tegen me..
Ik moest heel erg huilen, maar Oma legde haar hand op mijn hoofd, en drukte mij tegen zich aan en zei…”door jouw verhaal was Opa nog even een lachend blij mens toen hij stierf… dat moet je altijd onthouden, jongen”..

Schrijver: aart verboon, 2 maart 2004


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.8 met 16 stemmen 2.452



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
supershirley
Datum:
14 maart 2004
Email:
supershirleymsn.com
Prachtig stukje proza...mooi afscheid!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)