Lot
Wat als al je gevoel uit je weggeëbd lijkt, terwijl je voor de belangrijkste beslissing in je leven staat? Nooit heeft het me ontbroken aan blijheid, boosheid, enthousiasme, frustraties, angsten. Gek werd ik soms van al die emoties die elkaar rap konden afwisselen. Maar nu – op het moment dat ik het het hardst nodig heb - lijkt m’n hart leeg. En zonder mijn hart kan ik niet beslissen.
Daar waar ik nog wel eens dacht dat bij mij alles van een leien dakje gaat, dat ik nooit voor moeilijke beslissingen sta, dat vervelende gebeurtenissen mij niet overkomen en dat ik zelfs stiekem jaloers kon zijn op hen die wel dalen kennen, lijkt het erop dat mijn gebeden nu in alle hevigheid worden verhoord. Een wel héél toevallige samenloop van omstandigheden.
Nét in een periode dat ik m’n baan opzeg, zonder direct iets anders in het vooruitzicht te hebben. Waarin ik de huisarts regelmatig bezoek omdat ik nu toch wel heel lang niet meer menstrueer en me toch wel een beetje zorgen maak over mijn vruchtbaarheid. Ik een therapeut raadpleeg om mijn leven wat meer op de rails te krijgen en om mijzelf beter te ontplooien. Ik het internet op duik om een gokje te wagen in de dating-scene, omdat het toch een beetje begint te kriebelen na 15 maanden vrijgezel.
Dan ontmoet ik hem. Vandaag acht weken en een dag geleden. Via internet. En we beginnen een vrijblijvende relatie. Want we weten beiden wel beter. Hoe vaak ging je volledig voor iemand om vier maanden later te ontdekken dat hij of zij het toch niet helemaal was? Een illusie armer? Te vaak. Nee, dat overkomt ons niet meer. We zijn wel wat wijzer geworden. En dus hebben we het gezellig, geen zorgen, we zien wel wat ervan komt.
Na zes weken komt er inderdaad wat van. Het lot lijkt dan toch toe te slaan. En zoals het lot zich manifesteert, ben je daar nooit op berekend. Ik ben zwanger! Even bekruipt me een juichend gevoel, maar al snel lijkt het alsof ik in een shock beland; mijn hele gevoel is weg. Mijn hoofd leeg, mijn hart koud.
Dagen gaan voorbij, waarin we moeten nadenken. We hebben contact maar toch ook niet. Een kind op de wereld brengen, maar waarop gebaseerd? Zes, zeven, acht weken relatie. Kan dat? Is dat wel een redelijke vraag? Kan ik zo’n keuze wel maken?
Mijn gedachten zijn uiteenlopend; Hoe zou ik psychisch uit een abortus komen? Welke naam zouden we hem of haar geven? Wat als ik alleenstaande moeder word?
En terwijl ik mij lichamelijk steeds meer bewust word van het feit – ik ben hele dagen misselijk en moe - wil mijn geest het maar niet zien.
Zélfs tot en met vandaag; de eerste echo. We kunnen het vruchtje zien, het hartje al horen! De verloskundige berekent de termijn; negen weken en een dag oud, met maximaal een week speling. Dat betekent dat de eerste keer meteen raak is geweest. Maar nog steeds is er geen gevoel.
In de auto op weg naar mijn huis wil ik ruzie maken. Ik wil boos zijn op hém, maar heb helemaal geen goede reden. M’n gevoel, ik moet erbij komen. Goed of slecht, maar laat het me in godsnaam weten. Ik moet een beslissing maken.
Ik bedaar weer een beetje.
‘Welke naam had jij al bedacht?’ vraag ik hem. Hij kijkt me neutraal aan. Zijn antwoord heeft hij direct klaar.
‘Anne voor een meisje, uit dat liedje van Herman van Veen. Mees voor een jongen. Het wordt trouwens een jongen.” informeert hij me.
‘En jij?’
‘Ik weet het niet zo goed. Over liedjes gesproken, ik vond Julia uit dat nummer van Henk Westbroek altijd heel mooi, zoals hij dat ook zo bezingt. Voor een jongen misschien Thijs, omdat ik zo had geheten als ik een jongen was, maar die hoor je al te vaak. Of Daan en hem dus naar mij vernoemen. Maar het wordt een meisje, trouwens.’
Als ik die avond weer alleen thuis ben, moet ik aan het verhaal van de alchemist denken. Een boekje van Paulo Coelho dat ik een paar maanden geleden op aanraden van m’n therapeut heb gelezen. Het mooiste sprookje dat ik ken. Vol moralen en wijsheden, met als belangrijkste boodschap het kiezen van je eigen lot. En terwijl ik dit bedenk, overkomt het me. Er gaat er een rilling door mijn lichaam. Als een dubbele bliksem flits treffen mij twee beslissingen; ik weet ineens zeker welk lot ik wil kiezen, net zoals jij je lot koos acht weken en een dag geleden. Jij wist kennelijk precies wat je wilde. En daarbij weet ik ook hoe ik je wil noemen.
Tranen verdringen zich uit mijn ooghoeken, wanneer ik fluister tegen mezelf:
‘Welkom in onze wereld, lieve Lot. Ik hou van je. Wij houden van je!’
hotmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
lot
1.119
Geef je reactie op deze inzending: