Omdat jij het zei....
Ik stond met een injectiespuit in mijn rechterhand. Een eenzame traan gleed langs mijn wang. Dit moest de oplossing zijn. Ja, wel een erg laffe oplossing. Dat hoeft niemand mij te vertellen. Maar mijn verdriet is veel te groot. Hij had iets in mij los gemaakt. Een vreselijke pijn. Mijn gedachten dwalen terug naar ons laatste gesprek...
...Bas keek mij aan. Recht in mijn ogen. Ik keek gauw een andere kant op. Ik hoefde die blik vol medelijden niet te zien. Want dat was het, ik weet het zeker. Nooit had ik zoveel van iemand gehouden als van hem. Hij gaf de kritiek die ik nodig had. Hij liet ook mijn eigen fouten zien, en gaf zijn kracht en liefde aan mij. Hij wist wat liefde was. Ik had het zo nodig. Echte liefde had ik nooit gekend. Ik hield niet van mezelf. En van een ander kon ik ook niet makkelijk houden. Maar Bas was een uitzondering. Ik wist hoe ik hem moest liefhebben. Het ging vanzelf. Maar hij kon niet tegen een vrouw met vele kanten. Een vrouw met een verleden. Waarom zou je de moeilijkheden opzoeken? Nee, ik begon me steeds slechter te voelen. Mijn ex-vriend lachtte me toenertijd al uit omdat ik het toen over echte liefde had. Hij zei toen tegen mij dat ik het leven niet zo serieus moest nemen. Maar jij...Ach, jij was zo anders je liet me zien wie ik in werkelijkheid was. Je prikte dwars door mijn masker van haat,ongeloof en verdriet heen. Maar nu durf je niet meer. Je denkt alleen maar aan jezelf. Je zocht een vrouw die makkelijker was. Die geen verleden met zich meedroeg. Je zei zelfs dat ik te slecht voor jou was. Die woorden deden me heel veel pijn. Er knapte toen iets van binnen. Ik voelde een stekende pijn. Een pijn die niet meer ophield. Het begon in mijn hoofd. En het eindigde in mijn buik. Ik heb dagenlang om je gehuild. Slapen, ik wist niet meer wat dat was. Waarom heb je die woorden toch tegen mij gezegd? Ben ik dan echt zo slecht? Slechter dan slecht? Ik kwam weer bij mijn positieven toen je iets tegen mij zei: "Je zult weer een man vinden Anna. Ik weet het zeker." Toen keek ik hem aan. Vol ongeloof. Hoe kon hij dat zeggen. Hij weet toch dat ik van hem hou. Nee! Geen andere man. Dat niet! Met een schorre stem zei ik: "Bas, ik trek altijd de verkeerde mannen aan. En na jou kan ik van niemand meer houden". Bas zei niets terug. Ik dacht dat zijn zwijgen een bevestiging betekende. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte en hopeloosheid. Waarom besta ik eigelijk nog? Slechte mensen horen toch niet op deze aarde? Vaag drongen zijn woorden tot mij door. "Wees voorzichtig Anna. Je bent nog zo jong. Ik hoop dat je een man krijgt die eerlijk en betrouwbaar is". Toen keek ik hem voor de laatste maal aan en antwoordde: "Bas ik hoop dat de vrouw die je nu krijgt de ware voor je is". Ik meende er niks van. Ik haatte haar. Want ik... wou hem hebben. Als hij wist dat ik haar haatte zou hij mij bedroefd aan kijken en zeggen: "Anna al is het nog zo moeilijk, heb je vijanden lief". Maar dat is onmogelijk voor mij. Nu krijgt die nieuwe vrouw mijn plek. En dat kan ik niet verdragen. Ik wist dat het voorbij was. Ik moest weg voordat ik gek werd. Ik draaide me met een ruk om, en vluchtte weg. En Bas staarde mij nog lang na. Zijn blik was verdrietig. Het was maar goed dat ik dat niet gezien had.
En nu sta ik in mijn kamer. En kijk naar mijn arm. Enkele druppels vloeistof vielen op mijn hand. Wat het precies was weet ik niet. Wel dat het erg giftig is. Ik schoof m'n mouw een stukje naar boven. Ik had mezelf nog nooit geprikt. Ik wist niet eens hoe het moest. Maar een naald is een naald dacht ik. Gewoon in je arm steken, en dan spuiten. Voor de laatste keer dacht ik aan Bas. Hij zei dat ik slecht was, en omdat hij dat zei wil ik niet meer verder leven. Dat hield ik mezelf steeds weer voor. Ik schoof de naald in mijn arm. Spoot de vloeistof er langzaam in. Het prikte een beetje. Ik fluisterde: "Bas...ik heb altijd van je gehouden. Maar je zei zelf dat ik te slecht voor jou was. En omdat jij het zei...doe ik dit".
(Dit verhaal is opgedragen aan Bas die niet besefde wat voor "littekens" hij had achtergelaten bij een vrouw als Anna. Om de privacy van de personen te bewaren, zijn de namen veranderd.)
Geplaatst in de categorie: verdriet
verdriet
1.195
Geef je reactie op deze inzending: