Bizar sprookje
Eens, mirakels lang geleden, werd een prinsesje geboren. Bloedeloos was haar huid, haar lippen waren schraal en dof stonden haar ogen.
Een foeilelijk meisje kortom.
Toch waren haar ouders innig blij met haar en gaven daarom een groot feest. Iedereen was welkom, van heks tot hufter en freak tot fee.
Behalve fee Freya toe Dertien, want die was berucht als een duivelse brengster van onheil. Er voer dan ook een huivering door het feestende gezelschap toen zij plotseling opdoemde. Onbehouwen baande ze zich een weg in de richting van de koning en de koningin die beiden ogenblikkelijk hun handen beschermend uitstrekten naar het wiegje waarin hun lieveling lag.
Fee Freya toe Dertien barstte in een schamper lachen uit. ‘Kanker wat een gedrocht,’ sneerde ze, ‘’t Vervloeken niet waard!’
Maar toen vernauwden haar ogen zich kwaadaardig – ‘Toch zal ik me schadeloosstellen,’ knarsetandde ze, loerde naar het prinsesje en concentreerde zich intens.
‘Nooit, maar dan ook nooit zal jij kunnen lachen, je hele armetierige leven lang niet, een kwijnend bestaan zal jouw deel zijn, hoopje teringzooi!’ grauwde ze.
Even blikte ze over het kind heen de toekomst in… ‘Tenzij…’ mompelde ze voor zich uit…
Daarna verdween ze even geheimzinnig als ze gekomen was.
Jaren verstreken.
Tegen verwachting groeide het prinsesje uit tot een bloedmooie jonge vrouw – een zachtroze gloed lag als bloesem op haar wangen, haar lippen waren fijnbesneden en haar bevallig figuurtje vertoonde zoete rondingen.
Maar ach…
Haar helder saffierblauwe ogen stonden dieptriest, nimmer plooiden haar lippen in een glimlach en geen man was het vergund zich te verlustigen aan haar toch zo lieflijke gestalte; met op de grond gerichte ogen, slepende voeten, altijd en eeuwig krom lopend verwekte zij geen hartstocht in de harten van mannen.
Noch sympathie bij haar medemensen.
Zij was gedoemd tot eenzaamheid.
Op een aangenaam warme dag in de zomer maakte de prinses op de haar eigen lusteloze wijze een wandeling door een bos in de buurt van het paleis. Uitgeput vlijde zij zich ten langen leste tegen een boomstam en gleed in een bijna lethargische slaap.
Toch, onbewust drong een doordringend geluid tot haar door.
Ze ontworstelde zich aan haar slaap.
Richtte zich op.
Keek.
Lachte.
Láchte!
Ze zag een deels ontblote, gehurkt zittende vent, houvast zoekend tegen een boomstam, broek op de enkels, hoorbaar bezig zich te ontdoen van een en ander.
Op het geluid van haar lachen schoot hij als de bliksem overeind, klapte met zijn achterhoofd tegen de boomstam, zijn gevalletje inmiddels ineengekrompen tot een zielig wurmpje.
Zijn broek hing nog steeds op zijn enkels en de prinses schaterde van pure pret. ‘’t Sp… spijt me,’ hikte ze,’ ‘’t Was niet mijn bedoeling u uit te lachen, u weet ’t niet, kunt het niet weten maar werkelijk, u heeft mij volkomen wakker doen lachen!’
In haar geest verscheen glashelder het beeld van haar gouvernante, haar soepele manier van bewegen, haar tintelende pretogen en vooral, vooral dat vreemde woord waar ze voor stond… lesbienne… lesbo! Een begrip waarvan zij loepzuiver aanvoelde dat ook haar dit toebehoorde.
Inmiddels keek de man haar verheerlijkt aan en kreeg zichtbaar last van gevoelens. Hij wilde naar haar toelopen, struikelde over zijn nog steeds afhangende broek en stortte in haar armen.
Met een schok kwam zij tot zichzelf, pakte hem teder maar vastberaden bij zijn schouders en duwde hem iets van zich af.
Diep ernstig keken zij elkaar in de ogen.
In de zijne daagde een plotseling begrip. ‘Zeg maar niets, ik…’
Snel viel zij hem in de rede. ‘Ik ben u zielsdankbaar, u… jij bent de eerste mens die mij tot in diepste wezen begrijpt.’
‘Dus ben ik Adam,’ zei hij cynisch, nauwelijks hoorbaar.
Hij haalde zijn broek op, gaf haar een vluchtig kusje op de wang en haastte zich weg.
Ook zij haastte zich weg, op dansende voeten.
Aan de rand van het bos bleef zij nog even staan, drukte een kus in haar handpalm en blies die in de richting van waar zij de man vermoedde.
Daarna draaide zij zich om en liep met geheven hoofd haar eigen geaardheid tegemoet.
Geplaatst in de categorie: algemeen
Bizar
1.090
Geef je reactie op deze inzending: