Column Jan
Ik heb een gave…… Ik heb de gave om de dingen nét even anders te zeggen dan ik bedoel. Het vervelende is: ik heb dat zelf niet zo goed in de gaten; ik merk het vooral aan de reacties van anderen. In mijn ogen volkomen onschuldige opmerkingen leiden soms tot enorme huilbuien bij mijn gesprekspartners (“ja maar zó bedoelde ik het niet…”). En als ik een serieuze opmerking maak schieten mensen in mijn omgeving spontaan in de lach (“ja maar zo bedoél ik het niet…”).
Mijn probleem is: ik heb moeite met het codificeren (co-di-fi-ce-ren) van mijn gedachten.
Ik leg het uit. Mijn brein is een janboel, een warboel van allerlei onduidelijke, persoonlijke associaties. Het gekke is alleen: datzelfde brein weet uit die warboel toch altijd moeiteloos weer een beeld, een visie, een indruk, een gevoel te destilleren (“like a phenix from the grave”). Prachtig, mooi, helder!
Maar dan… de taal! De associatieve beelden die mijn brein zo wellustig produceert moeten opeens omgezet worden in vulgaire, netjes achter elkaar geplaatste woordenreeksen. En daar plank ik de sla volledig mis. Mijn brein weigert verder dienst en gaat in staking. Die heeft net een prachtig associatief beeld afgeleverd en vertikt het om deze weer uiteen te laten vallen in lineaire woorden……Geef ’m eens ongelijk….
Binnenkort heb ik weer een vergadering… Ik lees de uitnodiging en ik schrik: ik zal opnieuw niet aan de strijd met mijn brein ontkomen. We gaan praten over ons beeld van een verenigd Europa. Dat beeld dat héb ik wel, maar het is nog steeds een ongecodificeerd gevoel! En ik weet het al: ik ga de dingen weer nét even anders zeggen dan ik bedoel. Mijn ‘omgekeerde dyslexie’ zal mij parten spelen: bijzinnen worden hoofdzinnen, de verkeerde woorden op de verkeerde plaats, kernzaken worden over het hoofd gezien en details worden opgeblazen. Janboel… JANBOEL! Ik vrees met grote vreze…
Echt? Nee, niet echt! Het referendum over de Europese Grondwet staat gepland op 1 juni en slechts vier (4!) dagen daarvoor gaan het hebben over wat we nu precies verwachten van een verenigd Europa. En ik weet: we hebben het er al tig keer over gehad. En ik voorspel: ook dit keer zullen we met onbeantwoorde vragen blijven zitten. En ik besef: ik ben niet de enige die worstelt met het codificeren van ‘het beeld van Europa’. En ik weet: dat beeld, dat bestaat!
Geplaatst in de categorie: taal
column
933
Geef je reactie op deze inzending: