Verhalen

Meteoor

Een ijzersteen boort zich door de dampkring.
Afgeremd en heet in zijn vrije val, verdampt hij laag na laag.
De buitenkant smelt en stolt tot korst. Wat rest slaat de krater.
De grootste brok wordt vuurpijl.

Hij verklapt de geheimen van zijn moederland, hoe hij wentelt, gespiest op een denkbeeldige as, hoe hij drijft in een gordel van puin, ergens tussen Jupiter en Mars. Een zeldzame keer is hij broos, een koolzwarte pit die tegen lucht wrijft, zichtbaar als een gloeidraad, ouder dan een sabeltand.

Speurneuzen snuffelen in woestijn. Hier vloekt hij met het zand, kaal en donker afgetekend, zwaarder dan de rotsscherf, geladen als magneet. Ze leggen hem onder een glazen oog. Dwars doormidden gezaagd onthult hij zijn schets, zijn gewaagd lijnenspel.

Zijn lichtspoor vormt een boog tot hij dooft boven de horizon.
Dan volgt de donkere vlucht. Ik wou dat ik die fabels ontkrachten kon, dat hij rood opgloeit in de nacht. Ach…hij is niet warmer dan jouw hand, hij verdampt in zijn duik.

Het is niet eens een teken aan de wand.