Oud en nieuw
Het is Nieuwjaarsdag. Het nieuwe jaar ligt er nog fris en glanzend bij als een ongevouwen euro-biljet, waarvan de waarde maar niet tot mij door wil dringen. Gisteravond heb ik de laatste resten van het oude jaar weggespoeld op een gezellig feestje met een paar vrienden en iets meer onbekenden.
Ik maakte onder anderen kennis met Anna en Victor. Anna vertelde dat zij en Victor elkaar de volgende dag, Nieuwjaarsdag dus, precies vijf jaar zouden kennen. Het eerste lustrum met mijn Victor, lachte ze door haar zwarte brilletje. Ze kwam uit het Sauerland, waar het pas echt winter was. De winter in Nederland stelde niet zoveel voor, vond ze. Ik heb haar maar niet verteld hoe koud ik het vond en hoe leuk het is om te schaatsen op natuurijs en hoe verbroederend het werkt om samen met de buurman ’s morgens de autoruiten schoon te krabben. Ik hield mijn heimelijke Hollandse genoegens liever even voor mijzelf, maar een mooi gesprekje was het wel.
Het was echt een leuk oudejaarsfeestje, met oliebollen en wat onwennig wachten op de klok van twaalf met veel champagne en een beetje vuurwerk. Vroeger was dat andersom: veel vuurwerk en precies één fles champagne. Zo verleggen wij onze risico’s. Om twaalf uur gingen we naar buiten. Het was glad en luidruchtig en een nieuw gevoel doorstroomde mij. Ik schudde vele onbekenden de hand en zoende min of meer in het wilde weg. Vlak voor mijn neus ging een fietser onderuit. Ja, het was inderdaad glad. Ik hielp hem op te staan en hij vervolgde lopend zijn weg met de fiets aan de hand. Daarna gingen we nog even naar een ander feestje. Om halfvier ging ik naar huis. Bij de pinautomaat stond geen rij en ik pinde mijn eerste euro’s. Ik kreeg tien briefjes van tien euro, fris en glanzend als het nieuwe jaar zelve. Er was nog veel op te ontdekken, maar ik kon nog niet zo goed voelen hoeveel ze nu precies waard waren, al wist ik dat natuurlijk wel. Ik vond ze met name klein, grappig en onwennig.
En nu is het dan Nieuwjaarsdag. Ik heb net mijn goede voornemens en de kamer opgeruimd en de koffiegeur kringelt rond, als was het zondag. Ik besluit nog even niemand te bellen, zodat het dwaze decembergevoel rustig kan oplossen in frisse januaristilte.
Dan gaat de telefoon.
‘Heb je gisteren nog gesproken met Anna, dat meisje met dat zwarte brilletje?’
‘Ja, leuk meisje was dat.’
‘Ze is vannacht verongelukt.’
‘…’
‘Ze is door de gladheid gevallen met de fiets, samen met Victor en aangereden door een auto. Hij ligt zwaargewond in het ziekenhuis en zij was op slag dood.’
Ik ben te verbijsterd voor woorden maar wil toch precies weten wat er gebeurd is. Dan leg ik de telefoon neer. Ik zie haar gezicht voor me. Precies vijf jaar samen met Victor. Geen nieuwe lente meer voor haar, nooit meer echte Sauerlandsneeuw, nooit betalen met euro’s. Hoe navrant dat ze mij gister nog vertelde dat de winter in Nederland niet zoveel voorstelt…
Het nieuwe jaar voelt geschonden en mijn hart voelt dof. Ik raap één voornemen weer uit de prullenbak: dat ik dwaas mag zijn en genieten, dat ik zal leven alsof ik alle tijd van de wereld heb, dat ik zal leven alsof het mijn laatste dag is. Ik bekijk de euro’s opnieuw en vouw één biljet langzaam dubbel.
Het knispert zacht in stil protest.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: feest
dood
4.074
Geef je reactie op deze inzending:
Goed dat het opgeschreven is.
Misschien beseffen we de betrekkelijkheid van alles