Strijdplan
Mijn vriendin is gestuiterd van winkelen. Ik dus niet, maar als je verliefd bent zet je jezelf, God weet waarom, over je ergste nachtmerries heen. Waar ik wel altijd voor zorg is dat het een verhaal wordt van ‘eens maar nooit meer.’
Vandaag staat een overlevingstocht bij de Bijenkorf op het programma. Vriendin vermaakt zich daar uitstekend met het bevoelen van jurkjes, slipjes, handdoeken en aanverwante rotzooi, zonder ook maar iets te kopen. Snap ik echt niets van. Als het echt niet anders kan dan dat ik een winkel in moet, ren ik naar het artikel dat ik moet hebben, graai het uit bak of schap, betaal en ren nog harder de deur weer uit.
Ik hobbel wat achter vriendin aan net zoals al die andere stumpers van mannen die achter hun koop- en voelgrage vrouwen aandweilen. Om de vier meter zie ik een TV-toestel staan waar een horde kinderen wordt beziggehouden met Plop en andere randdebiele kindergangmakers. Zouden ze voor mannen ook moeten doen. Terwijl de vrouw winkelt wordt mannie door een geile hostess naar de pornohoek begeleid waar een geestig filmpje onze dappere huisman op luchtige wijze op de vrije zaterdagavond voorbereidt.. Wedden dat die vrouwen dan ongestoord een uurtje of vier kunnen winkelen, zonder dreinende echtgenoot in hun kielzog..
Ondertussen vermaakt vriendin zich met koperen potten en boeken over vegetarisch koketteren en maak ik mijn strijdplan op.
Om te beginnen loop ik naar de afdeling bestek. Terwijl ik zo verwilderd mogelijk uit mijn ogen probeer te kijken neem ik een groot vleesmes uit een rek, draai me om en vraag aan een vrouw die net voorbij komt of zij weet waar de antidepressiva liggen. Ik zwaai het mes nonchalant onder haar neus. Met uitpuilende ogen stormt ze de afdeling af en twee minuten later zie ik een Bijenkorfbewaker met een walkietalkie aan komen sluipen.
Als hij bij mij komt stelt hij zich keurig voor, zij het met bezweet voorhoofd. 'Dar is mijn naam', zegt hij. Alles goed met u? Bij de deur staat een oploopje van sensatiebeluste vrouwen te loeren. Onder hen zie ik tot mijn grote vreugde een ongeruste vriendin staan.
Ik zeg tegen Dar dat ik alleen de messen sta te bekijken maar ondanks dat, word ik met zachte drang de afdeling afgeduwd. Vriendin heeft intussen van de doodsbange vrouw gehoord wat er is gebeurd.
Vriendin en ik lopen snel naar een andere afdeling. Starende ogen boren zich in onze ruggen.
‘Jij ook met je geintjes’, moppert ze. Kun je niet eens normaal doen?
Toch zie ik haar mondhoeken verdacht trillen. Is nou net niet de bedoeling.
Even later staat vriendin zich te verlekkeren aan rekken vol met jurken en tenten.
Zoals verwacht staat het hier boordevol met vrouwen.Hier heb ik dus geen zin in.
Plotseling wordt er iets door de intercom omgeroepen.Iets van 'alleen vandaag gebruikte Tarzans voor de halve prijs'. Op het moment dat de intercomstem klinkt laat ik me razendsnel in foetushouding op de grond vallen en krijs: “DAAR ZIJN DIE STEMMEN WEER, DAAR ZIJN DIE STEMMEN WEER”. Paniek in de tent. Ik heb nog nooit zoveel vrouwen tegelijk, zonder aankoop een deur zien uitrennen. Twee bewakers tillen me op en zetten me overeind.
Vriendin maakt haar excuus voor het wangedrag van haar “eigendom”. Ze legt uit dat ik haar neefje ben die een dagje verlof heeft uit een open inrichting.
Snel verlaten we de afdeling en lopen naar de afdeling levensmiddelen. Ik geef toe. Vriendin wordt licht geïrriteerd maar geeft niet op. Terwijl zij een kar vol gooit met boodschappen, sluip ik op een opvallende verdachte manier tussen de rekken onderhand het thema van Mission impossible neuriënd. Even later stuit ik op een afdelingschef. Hij kijkt wantrouwend naar me. Snel flits ik een hoek om en blijf abrupt staan. En ja hoor. Chef botst even later tegen mijn rug op.
Ik draai mij om en fluister met samengeknepen ogen. 'Snel snel, chef. We hebben een code 3 op de zuivelafdeling.'
Verschrikt staart hij mij aan en rent weg. Even later worden alle klanten via de intercom verzocht de afdeling rustig te verlaten.
Vriendin komt aanlopen, zonder boodschappen en priemt haar wijsvinger in mijn buik. 'Dat is zeker weer een geintje van jou he?’ Ik trek onschuldig mijn wenkbrauwen op.
Verdorie, ze geeft nog steeds niet op want ze wil nu dat ik een nieuwe broek aanschaf.
Eenmaal in een boetiek, waar men gespecialiseerd is in muziek voor doven en slechthorenden, ruk ik een broek uit een rek waarna een medewerkster mij naar een pashokje loodst.
Vriendin wacht buiten en ik wacht tot eindelijk die muziek even ophoudt. De tent is behoorlijk vol wat meer zegt over de muziek dan de broeken want die zou ik een dakloze zwerver nog niet durven aanbieden. Maar eindelijk is het zover. Het is even helemaal stil.
Met krachtige stem schreeuw ik. 'HALLO DAAR, HET WC-PAPIER IS OP. KAN IEMAND EVEN NIEUWE HALEN?'
Vriendin heeft het nu helemaal gehad. We gaan zonder broek naar buiten onder de afkeurende blikken van het achterblijvende koopvee.
Het heeft even geduurd. Het kostte wat creatieve momentjes. Maar ik denk dat vriendin vanaf nu alleen gaat winkelen.
Tip voor jullie, boys?
critici.nlGeplaatst in de categorie: humor
strijdplan
943
Geef je reactie op deze inzending: