Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Wat is de weg.

Mijn weg……
Donkere dagen kunnen je zomaar overvallen. Dagen waarin de weg die moet worden gegaan je niet duidelijk is. Zo zat ik daar eenzaam en alleen op het perron. Meer dan tien sporen telde het station. Reizigers liepen van het ene naar het andere. Daartussen zat ik. Als een eenzame vrouw tussen al het gewemel van mensen. En niemand die me schijnbaar zag. Peinzend keek ik om me heen. Ik zag mannen, vrouwen, kinderen groot en klein. Lachend, maar ook met ernstige gezichten. Ik vroeg me af hoe hun leven er uit zou zien. Waarheen hun reis was. Wat de dag die achter lag hen had gebracht. Wat zou er in hen omgaan. Maar bovenal vroeg ik me af of zij wel eens nadachten over de zin van het leven. Zou hun leven zo van de ene dag in de andere glijden? Of zou daar tussen al die mensen die schijnbaar zo zeker van zichzelf hun eigen gang gingen nog één zo’n tobberd lopen als ik ben. Een mens die niet anders kan dan met de dag leven. ’s Morgens niet wetend hoe het ’s avonds zal zijn.

Ik keek eens op mijn horloge. De trein naar G. heeft vertraging, hoorde ik een dame door de luidspreker roepen. Vertraging. Nog langer de onzekerheid of ik nu wel of niet de bewuste trein zal nemen. Nog langer de twijfel of ik het nu doen zal of niet. De sprong in het diepe. Een onbekende toekomst tegemoet. Nachten waren voorbij gegaan. Door het opengeschoven raam zag ik de morgen steeds komen. Het licht wat aangaf dat er een nieuwe dag was begonnen. En nog wist ik het niet. Wie zou me antwoord kunnen geven op mijn vraag. De vraag die voor mij schijnbaar van zo groot belang was geworden dat het me dag en nacht bezighield.
Vragen hadden mijn leven zo vaak beheerst. Hoe dikwijls had ik het bij mensen gezocht. Gevraagd wat zij vonden van datgene waar ik me mee bezig hield. Gaan, niet gaan. Blijven. Weggaan. Teruggaan. De ervaring had me geleerd dat het altijd de verkeerde keuze was die ik deed. De verkeerde weg die mensen me wezen. Afhankelijk van mensen. Was dat het wat ik de rest van mijn leven wilde zijn? Afhankelijk? Altijd maar in het spoor van hen die mij de weg uitstippelden?

Dus niet. Maar hoe goedsmoeds ik deze beslissing ook had genomen. Hoe ik me ook had voorgenomen het voortaan zelf wel uit te zullen zoeken, ik kwam er achter dat dit zo eenvoudig nog niet was. Want wie was ik. Ik, die niet anders in mijn leven deed dan de raad van mensen opvolgen.

En daar zat ik dan. Op het bankje van perron 7. De trein vertraging. En ik er nog steeds niet uit. Mijn handen vouwden zich samen. Heer wees mijn Gids snikte het in mij. Maar dan. Waar gij ook zult heengaan, Ik zal met u zijn.

Piepend en knerpend komt de trein tot stilstand. Ik pak mijn koffers en stap in.

Schrijver: ZEGERIN, 23 november 2009


Geplaatst in de categorie: individu

3.8 met 5 stemmen 243



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)