Dierenpraat, blijven of weggaan
De ezel en de eend waren al vroeg wakker want de zon scheen maar het was nog koud want het was nog vroeg in het voorjaar. Alles was nog stil op de boerderij maar straks zou alles weer losbarsten.
De ezel had slecht geslapen en was wat duf en de eend snaterde al vrolijk zijn liedje en had zin in brood.
De ezel zei ik wil graag verhuizen het is me hier te druk, een rustig weilandje in een dorpje met een eigen stal wil ik, eend luister als ik tegen je praat. Ja ja ezeltje ik hoor je wel maar wie poetst dan je vacht en geeft je hooi en bekapt je hoeven; we hebben nou leuke boerinnetjes hoor en ik vind het hier wel gezellig maar ik erger me ook wel eens aan die andere drukke dieren zodat ik weg wil vliegen naar het noorden van canada maar dan moet ik zelf weer voor eten zorgen en geeft de leuke boerin mij geen brood hoor maar het is mijn natuur nu eenmaal maar ik ben gekortwiekt dus ik kan niet meer vliegen.
Zo staarden zij in gedachten even voor zich uit en zeiden niets. Weggaan kon niet maar blijven was ook niet alles maar gelukkig kwam daar de boerin al aan en aten zij tevreden hun ontbijt en droomden na het middageten over een plekje voor zichzelf.
Die avond kwam de boerin en zei: jullie krijgen een nieuw plekje op mijn nieuwe boerderij in het noorden van canada met veel kamertjes voor drukke zwakke dieren. Ja juichten zij de ezel en de eend, maar het is daar wel koud en sommige andere dieren gaan ook mee hoor en mijn andere boerinnen ook. O ja, zuchten de dieren en dachten wat een drukte ik hoop maar dat het goed komt maar het noorden van canada dat was toch hun droom en ze gingen gedwee mee en aten hun buikje vol en waren tevreden met de rust en hun nieuwe onderkomen in een moderne stal en voelden zich al snel thuis.
De ezel zei tegen de eend: zie je nou wel, ja zei de eend tevreden, en de zon schijnt ook weer maar koud is het hier wel en ik ben blij dat de boerin is meegegaan want in in mijn eendje had ik het niet gered en gelukkig hebben we elkaar nog trouwe ezel.
De ezel zweeg want hij dacht aan zijn moederezel die oud was en zijn oude stal in het drukke plekje van vroeger en dacht ik voel me oud en jong tegelijk en ik zal ook wel sigaretje lusten en ik kan ook hier niet goed slapen en ik hoor het verkeer in de verte en wil nog steeds weg, altijd maar verder, spanje misschien waar het lekker warm is maar daar moet ik werken en dat wil ik ook al niet en zo peinsde hij verder hoe het dan wel moest maar het kon niet anders en hier was nu zijn nieuwe onderkomen en een nieuw begin en weldra zou het dan echt voorjaar worden.
telfort.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: woonoord
woonoord
168
Geef je reactie op deze inzending: