Luie man

''Uit die stoel jij, je zou gaan behangen'', en ze deed de tv uit.
''Ga niet zo te keer mens, je weet toch, dat ik het buskruit niet heb uitgevonden, ik kan niet behangen, het is veel te donker met dat kleine lampje.''
''Je gaat wel behangen en rap, ik zit al maanden in de troep.''
''Je kan de boom in, ik ga bier drinken en veel.''

Tussen die twee was geen chemie, altijd hommeles en dat al meer dan vijftig jaar en toch konden ze niet buiten elkaar al. Er zat voor hem niets anders op en bij de gedachte, dat hij moest behangen zweette hij al. Met veel gevloek zette hij de behangtafel in elkaar en legde het gereedschap klaar.
Hij kon het plaksel niet vinden, en riep:
''Mien, het behangen kan niet doorgaan, er is geen plaksel in huis.''
''Dat moet er wel zijn, want we hebben het gelijk met de rollen behang gekocht, je probeert er onderuit te komen.''

Ze ging in de schuur kijken en vond het pakje behangerslijm.
''Zo, je hebt weer niet goed uit je doppen gekeken, het lag er wel en gooi niet in één keer het poeder in het water, want dan krijg je klonten, weet je nog van de vorige keer? Beetje bij beetje en goed roeren, heb je dat begrepen, ouwe?''
''Komt in orde, chef.''
Toen hij twee banen op de muur had geplakt ging alles goed, maar bij de derde baan brak de hel los. Terwijl hij op de trap stond en de derde baan aan de bovenkant van de muur had vastgeplakt kwam dit weer los en rolde over zijn kop. Hij zag niks meer, maar kon wel oorverdovend gaan vloeken, zodat Mien er aan kwam rennen en zag wat er was gebeurd.

'' Wat ben je toch een arme drommel'',en ze kreeg een bulderende lachbui.
''Kom hier, dan maak ik je kop schoon en ga maar even in de kamer zitten, ik heb koffie gezet. Ik loop nog even naar boven, want ik was bezig het bed op te maken, rust maar even. Ze had toch weer medelijden met dat kleine magere kereltje. Omdat het zo lang duurde liep hij naar de keuken, maar zag zijn vrouw niet, en riep toen:
''Ben je nog steeds boven, darling?''

Ze riep:
''Kom effen, Wouter.''
Hij schrok en rende de trap op en zag tot zijn schrik zijn vrouw ruggelings op de grond liggen.
''Wat heb jij nou, voel je je niet goed?''
''Het zijn die kerkklokken weer, hoor je ze niet, ik kan er niet meer tegen, moet je horen wat een herrie. Iedere keer als ik die klokken hoor word ik overmand door angst. Volgens mij heb ik dat overgehouden toen ik vroeger als huishoudster bij dominee Takkenbos werkte.

Die vent had de gewoonte om vaak zijn meubels te verplaatsen. Op een keer moest ik een grote geluidsbox verplaatsen en toen ik die dicht bij mijn oor had, zette hij de volumeregelaar keihard op het geluid van kerkklokken. Die vent was volgens mij niet helemaal tof, want hij stond in zijn lange onderbroek in de kamer met een hoge cilinderhoed op toen hij mij dat flikte.

Gelijk was ik aan één kant doof en werd duizelig en viel op de grond, en hij stond nog te lachen ook. Nu ik die klokken weer hoor werd ik duizelig en kon mij niet staande houden. Ook heb ik een fluittoon in mijn oor.''
Na een poosje kon Mien weer opstaan en liep ze ondersteund door haar man voorzichtig de trap af en ging in haar fauteuil zitten. Na een paar kopjes koffie kwam ze helemaal bij en kon ze weer het huishoudelijk werk opvatten.

Wouter trok zich dat aan, want hij voelde verkeerd bezig te zijn, omdat hij zijn vrouw alles alleen in huis liet doen. Ik moet haar helpen, dacht hij, en zei:
''Ik ga verder met behangen en daarna zal ik de piepers schillen, maar je moet er wel aan wennen, dat je voortaan vierkante aardappels te eten krijgt.''
Mien moest lachen, en zei;
''Haal nog maar een bakkie koffie en een plak ontbijtkoek, want ik heb trek.''
Aldus geschiedde.

Schrijver: kees niesse, 2 november 2011

c.h.niessekpnplanet.nl

Biografie van deze schrijver

behangen flauw geval flauw gevallen kerkklokken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 205