Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ik wil een boek schrijven

“(...)
- Ik wil een boek schrijven.
- Een boek? Waarom?
- Nou, ik wil kwijt waarmee ik zit. En volgens mij heb ik iets te vertellen.
- Ik heb dat altijd als zeer opdringerig en verwaand gezien. Wat zouden anderen met mijn gedachten en meningen willen? Meestal hebben ze toch al genoeg aan hun eigen sores. Vroeger wilde ik ook wel eens een boek schrijven. Ik ben er ook wel een paar begonnen, maar ik heb er nooit eentje afgemaakt. Ik schaamde me... het idee dat ik het beter zou weten, was niet bevorderlijk voor mijn schrijverschap. Ik ben ook teveel mensen tegen gekomen in mijn leven, die iets goeds deden met en in hun leven. Zou ik die de les moeten lezen...?
- Nee, nee, dat bedoel ik helemaal niet. Ik dring me toch niet aan hen op. Als het in de winkel ligt, dan kunnen ze toch zelf kiezen om er geld aan uit te geven. De stapels boeken die ik gekocht heb, heeft niemand me verplicht te kopen. Bovendien, als ze vrijwillig iets lezen, kunnen ze de schrijver toch niet betichten van opdringerigheid? Dat zou wat zijn. Dan gooien ze het boek maar bij het oud papier.
Wat ik wil, is door te schrijven een stukje kennis voor het nageslacht achter laten, eventueel voor mijn tijdgenoten Dat wat ik denk te weten, wil ik ventileren. Eigenlijk hoop ik er ook reacties op te krijgen, wie weet groei ik er weer door. De tijd van studie, van vechten op de achtergrond, is achter de rug. De tijd voor daden is aangebroken. Net als Boeddha, die na de eenzame beproevingen met zijn leer begon.
- Je zou jezelf eens moeten horen. Weet je wel wat je zegt? Volgelingen... Kennis ventileren. Dat kun je toch ook in gesprekken doen. Dan heb je bovendien gelijk respons.
- Ja, maar als ik schrijf, bereik ik veel meer mensen. In een klap. En wellicht ook mensen, die oren hebben naar wat ik te zeggen heb. Want de interesse is ver te zoeken.
- Hoe zou dat nou komen? Misschien verkoop je wel lariekoek.
- Nee hoor, dat zie ik anders. Een hoop mensen denken nauwelijks over iets na, in ieder geval de mensen die ik geregeld tegenkom. Ze hangen elke avond voor de televisie en kijken van links naar rechts en van rechts naar links de kanalen af, zoeken een spelprogramma of een show, laten zich entertainen door een actualiteiten rubriek en praten vervolgens de hele volgende dag over hetgeen ze de hele avond “beleefd” hebben. Als ik tegen die mensen begin te praten, haken ze zuchtend af omdat ze het of niet volgen of niet herkennen van de voorgaande avond. Wat dat betreft is de televisie weer een betrouwbare graadmeter voor het gemiddelde publiek in het land. Marketing, vraag en aanbod. Die mensen wil ik niet eens bereiken, want die kun je niet bereiken. Vergeefse moeite. Daar worden bouquet reeksen en Perry Rhodans voor geproduceerd. Het mag niet te gemakkelijk voor ze worden gemaakt.
- .... Hmm. Dus je mikt op knappe koppen, die verder kijken dan hun neus lang is. Die zichzelf respecteren en zelf hun boontjes doppen. Eigenwijze betweters, die vaak gefixeerd zijn op hun vakgebied en zeker geen tijd hebben om zich bezig te houden met zogenaamd stichtelijke dingen. De carrière zou in het geding kunnen komen, let wel. Van die groep hoef je zeker niets te verwachten.
Of de geestelijken, die alleen iets lezen ter bevestiging van hun eigen overtuiging. Ze zoeken vocabulaire om hun eigen standpunten te verdedigen door andere gedachten als illustraties van het verderfelijke te gebruiken.
Of de filosofen. Die trekken zelfs hun eigen standpunten in twijfel. Wetenschappers willen bewijzen. En wat kun je nou bewijzen, jongen. Je eigen mening, je eigen ervaring is onaantastbaar voor anderen.
Andere schrijvers. Concurrenten. Politici. Die stelen alleen maar je gedachtegoed. Sociologen. Je bent slechts een eenling. Psychologen. Die hebben al teveel moeite met zichzelf of met hun patiënten om zich te laten inspireren door andere boeken dan hun studieboeken. Religieuze mensen hebben al hun bijbel of koran. Er blijft niet veel over.
- Wat ben je negatief, zeg. Je gooit hier een aantal generalisaties op tafel, dat had ik niet van jou verwacht.
- Realiteit.
Nonsens.
- Kijk dan in de geschiedenis. Echte wijze mannen zijn zo zeldzaam en die bestierden zichzelf. Goethe, Rilke... Leonardo Da Vinci, Dante..., noem ze maar op. Het lijkt een hele rij, maar ze leefden wel verspreid door de tijd.
- Ja, maar ze hebben toch ook geschreven.
- Niet voor anderen.
- Hoe weet je dat? Dat hebben ze je toch niet verteld.
- Wacht. Wacht. Nu wordt het tijd dat ik je iets laat zien.”

Schrijver: Willem Houtgraaf, 30 oktober 2004


Geplaatst in de categorie: kunst

0.8 met 11 stemmen 825



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Quinten Jiskoot
Datum:
4 november 2004
Email:
quinten5xs4all.nl
Waarschijnlijk, Ridzerd, is dat omdat Carmiggelt niet gewichtig wilde doen en altijd oog had voor (de schoonheid van) het eenvoudige. Interessant in deze context is wat de Poolse schrijver Witold Gombrowicz noteerde over wat hij noemde het "universele overdrijven van de rijpheid" waar volgens hem veel schrijvers en wetenschappers last van hadden, m.a.w. ze wilden wijzer lijken dan dat ze in werkelijkheid waren! Daarom ontwikkelde Gombrowicz een "filosofie van smoelen en melkmuilen" die de mens pardoes met beide benen op de grond moest doen belanden. Iedereen kan, vandaag de dag, vermoedelijk wel mensen in zijn of haar omgeving aanwijzen die zo in elkaar zitten. Dit merkwaardige gedrag is dus niet alleen voorbehouden aan schrijvers, en beperkt zich niet tot Gombrowicz' tijd. Stendhal beschreef één van zijn hoofdpersonen uit La Chartreuse de Parme als volgt: "C'était quelqu'un avec peu d'esprit mais avec beaucoup d'ambition". Een kwalificatie die ook nu op zeer veel mensen van toepassing is!
Naam:
Ridzerd
Datum:
31 oktober 2004
Email:
rmvdhome.nl
Als het er bij schrijven om zou gaan een stukje kennis voor het nageslacht achter te laten, dan zouden 99 van de 100 schrijvers wel op kunnen houden, omdat dan iedere schrijver een genie zou moeten zijn die meer kennis en inzicht heeft dan het 'gewone volk'. Bovendien: als het alleen zou gaan om kennisoverdracht, dan schrijft men een studieboek, geen verhalen of romans. Voor het schrijven van 'literatuur' lijkt mij maar één goede reden, namelijk dat men zichzelf er beter en gelukkiger door voelt. En dan maar hopen dat anderen het met plezier zullen lezen. Daarbij is het wel zo, dat ieder mens uniek is, dus hij kan met zijn schrijven iets bijdragen wat alleen hij kan en niemand anders. Goethe en Shakespeare of Homerus waren geniale schrijvers, maar schrijven als bijv. Simon Carmiggelt konden ze niet. Deze laatste was op zijn eigen manier een veel betere schrijver dan hen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)