Thomas en de Raaf, een modern sprookje

Thomas was een jongetje van twaalf jaar en was arm want zijn vader de boer was gestorven en zijn moeder was maar een gewone schoonmaakster, maar met een zorgzaam hart. Thomas liep met de ziel onder de arm want hij wist niet wat hij met het leven aan moest vangen, maar toch was hij wel tevreden en fantaseerde er op los. Hij kwam een oud vrouwtje tegen die zielen kon genezen en zij gaf hem het advies om op de staart van een raaf zout te strooien, dan zou hij zijn lotsbestemming wel vinden en zou het levensgeluk hem weer toelachen.
Thomas liep de afgelegen weilanden rond de boerderij in met zijn polsstok en keek of hij een raaf tegenkwam. Het was voorjaar en de boterbloemen en pinksterbloemen stonden in de wei met de schaapjes en lammetjes, de zon scheen en er stond een zacht briesje, grote witte wolken gleden door de blauwe lucht. Thomas keek naar de oude eikenboom en zag een grote zwarte vogel zitten.
“Wat wens je Thomas?”, kraste de raaf. Thomas schrok zo dat hij in een opwelling zei “Een groot zakmes om de pesterige jongens op een afstand te houden”. Kijk maar in je vader zijn kast in het schuurtje jongen, kraste de raaf en vloog weg voordat Thomas zout op zijn staart had kunnen leggen. Hij holde naar huis en vond het grote mes van zijn vader. Vanaf die dag ging hij naar de grote school en voelde zich veilig en werd niet meer gepest.
Op zijn achttiende wilde Thomas het liefst boer worden maar hij had geen geld en vroeg zich af wat hij moest studeren. Weer liep hij naar de oude eikenboom en keek of de raaf er weer zat. “Wat vind je het leukst om te doen Thomas?”, vroeg de raaf. Hoewel Thomas al lang met deze vraag tobde en eigenlijk het liefste niets deed, zei hij instinctief “van de natuur genieten”. Blijf hier dan maar rustig wonen en lees wat boekjes uit de bibliotheek, zei de raaf wijs en vloog weer weg, zonder haar staart stil te houden zodat ook deze kans voorbij ging.
De jaren gingen ongemerkt voorbij. Thomas genoot van het leven en de natuur maar fantaseerde nog steeds. Zijn moeder werd ouder en trouwde met een ander. Nu was Thomas alleen en hij vond dat niet leuk. Opnieuw moest Thomas de gang naar de oude eikenboom en de raaf maken. Maar de raaf was er niet toen hij bij de boom aankwam. Thomas raakte in paniek en wist zich geen raad nu hij alleen was. Hij ging onder de boom zitten en wachtte. Hij bleef de hele nacht wakker en kreeg het koud. Na drie dagen was hij het zat. Wilde hij niet alleen blijven en een man zijn dan moest hij op zoek gaan. Maar dat deed hij niet. Hij dacht na en vond dat hij alles al had. Daarmee was aan zijn fantasie een einde gekomen en hij was tevreden met wat hij had en wie hij was.
Die avond tikte er een vogelsnavel tegen het ruitje in de keuken. Het was de raaf. Ongeduldig deed Thomas het raampje open en liet haar binnen. De raaf sprak: “Heb je me nog nodig Thomas?” en ging op de stoel van Thomas zijn moeder zitten. Weer sprak Thomas zijn diepste wens uit: “Ik wil graag iemand die met mij het geluk wil delen”.
“Dan ben ik weer de juiste vogel voor jou. Eigenlijk ben ik een betoverde prinses. Omdat je altijd bent gebleven die je was en wilde zijn en je gelukkig bent vind ik je lief en wil met je het leven delen en niet langer een raaf zijn”.
De raaf veranderde plotseling in een leuke jonge vrouw met blauwe ogen en mooi donker lang haar en droeg mooie kleding en droeg een kroontje op haar hoofd. Met mij? , ging het door Thomas heen en hij werd warm van blijdschap.
De raafvrouw is gebleven en samen bleven zij erg gelukkig bij elkaar wonen in het boerderijtje in het weiland met de appelbomen. Zo is het gekomen dat Thomas nooit zout op de staart van de raaf hoefde te strooien om toch een gelukkig mens te zijn. Hij was zichzelf gebleven en had het geluk niet ergens anders gezocht waar het ook niet te vinden is.

Gelukkig Einde

Schrijver: foppe oostenbrug, 8 januari 2006