Mijn partij doet het elke keer weer: het verkiezingsprogramma moet een positieve toon hebben. En ik doe het ook telkens weer: ik erger me eraan. In de eerste plaats zie ik de zin totaal niet. Immers, er is niemand anders dan de fractie die het programma leest – en een enkel lid dat de fractie wil controleren. Voor de rest is het vooral dik papier…