Een wereldreis
Terwijl de deuren van de trein al dichtgingen, kon ik nog net achter de rug van de conducteur instappen bij de enige deur die nog niet dicht ging. Als ik in de trein van Den Haag naar Groningen mijn plek zoek, weet ik nog niet wat bijzonder wordt aan deze reis. Het is zeven oktober, een beladen dag, en op het perron zag ik inderdaad de zit-in, een demonstratie van mensen die luid iets in het Arabisch scanderen. Als ik iets scandeer, of zing, wil ik altijd weten wat ik zeg en ik hoop dat iedereen op het perron weet wat ze zeggen, maar ik heb mijn twijfels. Niet iedereen ziet er even Arabisch uit, hoewel dat niets zegt.
De trein naar Groningen gaat via Leiden, Schiphol, de Zuidas van Amsterdam, Almere, Lelystad, Zwolle en Assen naar de hoofdstad van het noorden. In Leiden ga ik naast iemand zitten met een Chinees uiterlijk die klaarblijkelijk er al in Leiden uit moet. Moet kunnen, denk ik, terwijl ik mijn aandacht richt op het boek dat ik voor de reis had meegenomen. Vervolgens komt er iemand naast mij zitten met een Arabisch uiterlijk en een zware koffer die in Schiphol uitstapt om daar een vliegtuig te pakken. Althans, dat vermoed ik.
In Schiphol krijg ik een nieuwe buurman. Ook hij ziet er niet uit alsof hij zojuist van een Nederlandse tractor is afgestapt, maar eerder als iemand met een Zuid-Amerikaans uiterlijk. Moeilijk te plaatsen, besluit ik en ik lees verder in het boek dat ik voor de reis had meegenomen. Aan de overkant gaat een echtpaar zitten met heel veel koffers die volgens een label uit Dubai komen. Zij zullen me tot Zwolle vergezellen. Mijn buurman stapt echter al uit in de Zuidas, Amsterdam. Ik denk dat ik eindelijk een tijdje alleen kom te zitten, maar nee, op het laatst verschijnt een dame van wie ik vermoed - ik stik van de vooroordelen - dat zij uit Suriname komt. Uiteraard doe ik mijn schatting op grond van huidskleur, maar ook op grond van kleding. Bewijs heb ik niet. In Almere verlaat zij de trein om plaats te maken voor een man met een rond hoedje zonder rand, ik vermoed Pakistaans of zo. De man zet prompt zijn mobiele telefoon op het omhoog geklopte tafeltje voor zijn neus, zodat ik goed kan meekijken. Een bebaarde man met tulband houdt een verhaal, dat de man naast mij via zijn oortjes waarschijnlijk hoort. Oortjes zijn luidsprekertjes die je in een oor stopt en die ik daarom, helemaal fout natuurlijk, oortje noem. Microspeaker zou beter zijn, want klein zijn ze wel. Ze zouden ook gehoorapparaat kunnen heten, maar ja, die naamgeving is voorbehouden voor apparaten die dove mensen gebruiken om iemand te verstaan.
In ieder geval vraag ik mij af of mijn medereiziger nu zo gelovig is, dat hij in de trein naar religieuze leiders moet luisteren. Na enige tijd, hij is de eerste passagier die langer dan één station blijft zitten, blijkt dat de bebaarde man in een soort televisieshow zit met meerdere Indiase dames die, zo lijkt het, ook nog dansen en zingen. De felroze uitbundig versierde kleding, kralen en haarversiering van deze dames kunnen zo uit Bollywood komen. Ik kijk dus zeker niet naar een filmpje uit Teheran of Kabul, maar eerder een filmpje uit New Delhi.
In Zwolle stapt de man uit en krijg ik een nieuwe medepassagier. Voorwaar, hij zou zo uit Nederland kunnen komen. Die indruk wordt nog bevestigd als ik zie dat hij op zijn mobiel een pagina van het Parool zit te lezen. Ik schaam mij niet om mee te lezen, want Google, Meta of Apple zitten ook mee te lezen en in tegenstelling tot deze bedrijven doe ik niets met de kennis. Mijn conclusie is dus dat in het Westen allerlei nationaliteiten wonen. Het was al te zien bij de demonstratie in Den Haag. Ik kon niet goed kijken, maar de grootouders van die demonstranten kwamen echt niet allemaal uit Nederland. Zoals ik al zei, de taal die ze gebruikten was ook niet echt Nederlands, hoewel Arabisch langzamerhand, naast het Fries, Gronings en Limburgs, toch door veel mensen wordt gesproken.
Maar voor ik in Assen was, zag ik dat de man niet langer Nederlandstalige teksten tot zich nam. Hij zat op een andere nieuwssite. Eentje met cyrillisch schrift.
Iedereen zegt dat Groningen ver weg is en ik vind dat best meevallen, maar ik moet nu toch toegeven: ik had waarlijk een wereldreis gemaakt.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
NS
51
Geef je reactie op deze inzending: