Een brug te ver
-----------------------------------------------------------------------------------------
De maandag-dagcolumn is een herhaling van de dagcolumn van 10 jaar geleden.
Interessant om te zien in hoeverre omstandigheden, denkbeelden en zienswijzen van toen
nu nog geldingskracht hebben.
Onderstaande column is op 26 september 2010 op deze site geplaatst door Johan de Smet.
-------------------------------------------------------------------------------------------
De kogel is door de kerk: om het mobiliteitsprobleem in en rond Antwerpen op te lossen, heeft de Vlaamse regering beslist dat er een tunnel komt in plaats van de Lange Wapper-brug die eerst voorzien was. Dat is ook wat de meerderheid van de Antwerpenaren zelf wil. Alleen, de tunnelvariant kost 352 miljoen euro meer dan de brug, en de pientere Antwerpenaar weet nu al dat hij dat geld zelf zal mogen ophoesten. Hij bestaat niet, maar de nog pienterere Antwerpenaar zou opperen dat het bedrag van 352 miljoen nog sterk zal oplopen, zoals dat altijd gaat als je iets bouwt.
En dus zijn de Antwerpenaren zich aan het keren tegen de tunnel. Dat zij hem niet willen betalen, want zij zijn al in Antwerpen, dus laat diegenen die naar Antwerpen willen komen er maar voor opdraaien. Ja, Antwerpenaren, leer ze mij niet kennen. Onderkruipers zijn het. Dat ze die tunnel zelf maar graven. Eerst klagen dat een brug te veel schaduw werpt op hun wereldstad en nu beslist wordt dat het ook onder de grond kan, is het weer niet goed.
Deze week kwam ik een oude vriend uit Antwerpen tegen, die helderziende is. ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij. Vreemde vraag voor een helderziende. ‘Hoe gaat het eigenlijk met u?’ repliceerde ik. ‘Och,’ zei hij, ‘ik wist dat het een tunnel zou worden en dat we er zouden moeten voor betalen.’ Achteraf kan ik het ook, de toekomst voorspellen.
Helderzienden, ik moet ze niet. Ofwel hebben ze geluk als ze iets voorspellen ofwel zeggen ze dat het hun dagje niet is. Met hun zesde zintuig altijd. Als je dan vraagt wat dat is, dat zesde zintuig, kunnen ze het niet uitleggen. Dan heb ik er liever maar vijf, waarvan ik de bewijzen op tafel kan leggen. Zien, horen, ruiken, voelen en proeven. Voilà. En ik weet dat met ouder worden de zintuigen er niet beter op worden. Maar nee, de helderzienden moeten het er nog eens inwrijven. Ik zie geen al te goede toekomst voor u. Ik zie onheil. Gevaar. Hoed u. Hallo, ik word gewoon ouder, man. Ze hebben ook altijd behoefte om aan tv-programma’s mee te doen. Dan worden ze geblinddoekt naar een plaats gebracht waar iets ergs gebeurd is en moeten zij zeggen wat. ‘Hier is iets ergs gebeurd,’ zeggen ze dan. ‘Ik zie iemand die op de grond ligt, vermoord met een zwaar voorwerp. Of met een pistool. Ik zie bloed, hier in de hoek, lang geleden. En verdriet, woede.’
Dat kan ik ook.
Soms worden ze voor het programma naar een ruïne gebracht en moeten ze raden in welke van de 89 kamers er iemand verstopt zit. Kamer nummer 37 zeggen ze dan, ja, ik voel het, hier is het. Maar dan blijkt het nummer 24 te zijn. Ah, is dat een verdieping lager? Ik dacht het al. Het is ook door die camera’s, die storen mijn energieveld. En het is precies mijn dagje niet. Dat was die vriend van mij, die dat zei, op TV, voor heel Vlaanderen. Wat een afgang. Dan kom je eens op TV, is het uw dagje niet. Ik denk dat hij er weken niet goed van geweest is. Dat hij onder de grond wou kruipen van schaamte. De onderkruiper. Daarom dat ik vroeg hoe het eigenlijk met hem ging, na zijn afgang. Maar hij had het niet door.
Nee, dat ze mij maar gerustlaten. Ooit kwam er een helderziende ongevraagd op mij af die zei: ‘Volgens mij heb jij pijn aan je rechtervuist.’
Dié kon pas de toekomst voorspellen.
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Antwerpen
746
Geef je reactie op deze inzending: