Prioriteiten Watson, prioriteiten.
Terwijl Annemiek van Vleuten met de armen omhoog over de finish snelde, blij met goud om even later te horen dat het zilver was, terwijl Mathieu van der Poel van de rots afstortte omdat er een plankje was weggehaald en Niek Kimmann tegen een suppoost fietste, branden in Siberië en Californië de bossen, stromen Chinese steden onder en liggen Duitse lijken onder modder nadat het kolkende water alles had vernietigd waar ze jaren voor hadden gewerkt.
Nieuws strijdt om aandacht, dat spreekt. Mensen willen beide weten, maar als je leven je lief is, kijk je korter naar de Nederland-Brazilië (3-3) dan naar de branden in Siberië. Als je verstandig bent, vind je de wedstrijd van Arno Kamminga die dolgelukkig met zilver was minder belangrijk dan de overstroming in Zhengzhou. Want het feest van de enkeling dat dankzij televisie een feest voor velen wordt, is voor die velen nooit meer dan dat: een feest. Eén van de velen. Een leuk momentje. Prettig om naar te kijken. Fijn.
Maar een overstroming, en daar kunnen Limburgers over meepraten, is andere koek. Wij zullen niet snel een bosbrand van de omvang van Siberië hebben, want zo groot is ons land niet, maar een overstroming is in Nederland zo gepiept.
En Rutte wil er niet aan denken, maar het staat wel voor de deur. Het is, letterlijk, in Limburg al vele drempels overgelopen. De klimaatverandering. Of de klimaatcrisis. Want dat is het wel. En om midden in die klimaatcrisis met zijn allen in een vliegtuig te stappen om in Japan samen wedstrijdjes te organiseren, is natuurlijk leuk, maar laat wel zien waar bij die mensen de prioriteiten liggen. Niet bij het klimaat. Voor velen ligt de prioriteit bij een momentje van roem. Een enkeling zal later terugkeren in Andere Tijden Sport en een heel bijzonder persoon blijft misschien bekend. Voor de meeste sporters en hun trainers geldt dezelfde (soms weldadige) vergetelheid als voor de meeste Limburgers is weggelegd. En daarvoor hebben ze jarenlang gesport, de wereld rondgereisd om wedstrijden te houden, in vliegtuigen gezeten en CO2 de atmosfeer in gejaagd en dat allemaal op kosten van de mensen die bewonderend naar hen kijken.
Voor een feestje.
Voor kortstondige feestjes.
En als het feestje voorbij is, gaan we op vakantie naar Spanje, want dat is dankzij een pennenstreek veranderd van een oranje naar geel land. Het is er niet veiliger, dat niet. Maar bureaucraten zullen je minder lastig vallen.
Voor een feestje.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Olympische
44
Geef je reactie op deze inzending:
Het boetedoen en schuld beleven voert de boventoon. Het lijkt op een “hel en verdoemenis” preek van de kansel. Alle pleziertjes in de koelkast als er ergens een “ramp” is. Maar zo zit de mens niet in elkaar Jan. Het woordje “helaas” heb ik bewust weggelaten. Feestjes zijn evenals rampen (in welke vorm dan ook) onlosmakelijk verbonden aan het menszijn denk ik.
En bovendien doen we allemaal mee aan de grote vervuiling. Zodra jij met je vingers de toetsen van je laptop beroert doe je mee. Zodra je in je auto of op de elektrische fiets of in de trein stapt doe je mee. Zodra je ademt doe je in feite mee. Het probleem is het consumeren op grote schaal door veel te veel mensen. In dat consumeren wil de mens blijkbaar niet beknot worden.