De leeuwinnen II
Vorige week schreef ik over het Afghaanse dameselftal en eindigde ik – en toen moest het ergste nog komen. Ik beschreef hoe hard de Afghaanse samenleving voor vrouwen was – zonder Taliban. Vrouwen werden door geesteszieke mannen gedwongen in de anonimiteit te leven. Maar zonder de Taliban hadden sommige vrouwen nog een kleine kans en één van degenen die gebruik maakten van die kleine kans was de schrijfster van het boek De Afghaanse Leeuwinnen, Khalida Popal.
Ze had een Afghaans dameselftal op poten gezet, maar moest uiteindelijk vluchten toen mannen om haar heen haar te machtig vonden en beschuldigden een bomaanslag op haar eigen kantoor te hebben gepleegd. Er plofte een bom, maar het was waarschijnlijk in scene gezet. Ternauwernood ontsnapte ze Afghanistan uit.
Eenmaal in Denemarken begon ze het vrouwenelftal weer te steunen en slaagde ze erin haar functie als financieel directeur bij de Afghaanse voetbalbond op te nemen. De chef van die bond had graag een vrouw, want die kan niet zelf corrupt zijn en tegelijk kan corruptie van meerderen niet aanvechten. De positie van elke vrouw in het Afghanistan zonder Taliban was veiliger snelwandelen op een koord dat over een ravijn is gespannen.
Vanuit Afghanistan haald Khalida Popal weer vrouwen bij het team en organiseerde ze reizen. Ze kon dat, doordat ze Europees sponsorgeld binnen harkte. Een groot deel verdween in de corruptie van de voetbalbond en in de zakken van haar baas, wist ze, maar in ruil daarvoor slaagde ze er wel in vrouwen de kans te geven te voetballen. En dat was belangrijk, zal ik de volgende keer vertellen. Veel belangrijker dan in Nederland.
Maar op een bepaald moment ontdekt ze dat het vrouwenelftal bij reisjes door Jordanië belaagd worden door verkrachters. Khalida is woest en eist dat deze mannen ontslagen en gestraft worden. Ze worden wel bij het vrouwenelftal weggehaald, maar blijken daarna gepromoveerd en niet gestraft, maar Khalida is blij dat ze tenminste bij de vrouwen zijn weggehaald.
En dan krijgt ze ineens berichten van vrouwen die door Karim, de chef van de Afghaanse voetbalbond, zijn verkracht. En dan niet van één, maar van vele. Khalida ontdekt dat ze vrouwen in de armen van een serieverkrachter heeft gedreven en ziet, vanuit Denemarken, geen mogelijkheid om er een eind aan te maken. Het is gekmakend. Dankzij vrienden en een journaliste van The Guardian lukt het haar uiteindelijk wel om het openbaar te maken – maar ook Karim komt er mee weg. Hij wordt wel ontslagen, maar loopt daarna als een vrij man door het land. Eigenlijk begrijpen Afghaanse mannen niet wat hij fout deed.
En dat is Afghanistan van voordat de Taliban weer aan de macht komt. Volgende week meer.
home.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: actualiteit
verkrachting
12
Geef je reactie op deze inzending: